Dangerous Gentleman (COMPLETED)

CHAPTER 17

CHAPTER 17

HINDI alam ni Amethyst kung ilang oras o ilang araw na siyang naroon sa silid na 'yon. It feels like forever. She'd been on and off these past few hours or days maybe? She's not sure. Luther sometimes feed her, sometimes he doesn't. Most of the times he just stared at her coldly then he would leave her alone and then she would lose her consciousness again.

Is he punishing her for backstabbing him? It made her heart ache because she would never do that to her. Ayaw nitong makinig sa paliwanag niya. Nakasara ang isip nito para sa mga sasabihin niya.

Natigilan siya ng makitang bumukas ang pinto ng kuwarto at pumasok doon si Luther. Naglaway ang bagang niya ng makitang may dala itong masarap na pagkain. She feels like it's been a long time since she ate a delicious food.

Inilapag nito ang tray sa bedside table saka walang imik na tinanggal ang tali sa kamay at paa niya.

"Ilang minuto ka nang gising?" Luther asked.

Nagkibit-balikat siya. "Hindi ko alam. Medyo matagal na."

"Good. Maligo ka." Ani Luther at may inilapag na damit sa ibabaw ng kama. "Wear that. Don't try to escape. It will piss me off and piss off Luther is a monster."

Napalunok siya ng makita ang malamig nitong titig sa kaniya. It made her froze and chills run down her body. This is not the Luther who begged her to stay. This is a different Luther—the scary one.

Dinampot niya ang damit na inilapag nito saka walang ingay na naglakad patungo sa banyo na bahagyang nakabukas ang pinto.

Amethyst went inside and took a quick bath. The quickest in history of baths.

Nang lumabas siya sa banyo, suot na niya ang malaking t-shirt ni Luther saka ang boxer nito. She's not wearing any underwears beneath those clothes because Luther gave her none.

Umupo siya sa gilid ng kama at hindi umimik. She's scared to talk, afraid that it might anger Luther more.

"Eat." Tinapik nito ang tray. "Fast."

Mabilis siyang lumapit sa tray na puno ng masarap na pagkain at mabilis na kumain. Gutom na gutom na siya. She needs to eat. Who knows when Luther is going to feed her again?

Amethyst froze when she felt a hand encircled her wrist. Bumaling siya kay Luther at namilog ang mata niya sa pagtataka ng makitang may inilabas itong ointment mula sa bulsa ng pantalon nito saka masuyong pinahiran niyon ang namumula niyang pulsohan dahil sa matagal na pagkakatali sa kaniya.

"A-Anong ginagawa mo?" Pabulong niyang tanong.

Hindi siya sinagot ni Luther hanggang sa matapos itong ipahid sa namamaga niyang pulso ang ointment.

Luther sighed. "Emotion has no heart and eyes. Especially anger."

Kumunot ang nuo niya. "Anong ibig mong sabihin?"

Luther looked at her in the eyes; anger was visible on their depths. "I trusted you. I love you. Hindi ko lang inakalang magagawa mo 'yon sakin. Maybe because you don't love me and i understand that. Hindi naman kita mapipilit na mahalin mo rin ako katulad ng pagmamahal ko sayo. I did this," iminuwestra nito ang kamay sa tali na nasa poste ng kama, "because i have to. Hindi ko hahayaan na sirain mo ang misyon na matagal kong plinano. You will not be my downfall Amethyst, tama nang nasa mga kamay mo ang puso at kasiyahan ko. Tama nang nasasaktan ako ngayon dahil sayo. I will never let you ruin my plans. Never."

Hinaplos nito ang namamaga niyang pulsohan saka tumingin sa tray na may pagkain pang natira.

"Kumain ka pa." Ani Luther. "Pasensiya at nagutom ka. Bawat balik ko kasi rito, wala kang malay o kaya naman nawawalan ulit ng malay. It's the after effect of that sleeping drug I forced feed you. I'm sorry."