Complicated (fanfiction with one direction)

Κεφάλαιο 2

Μπύρα και τεκίλα γλιστρούν απο τα χείλη σου... Το σώμα σου λικνίζεται διπλα στο δικό μου καθώς τα χέρια σου μπερδεύονται στα μαλλιά μου.

Ομορφια μου... Μην ξεχάσεις ποτε αυτή την νύχτα. Καντο για εμένα. Εγώ στο ζητώ.

Μου λες ότι δεν θα το κανεις ποτε.

Κι όμως. Ξέρω πως το πρωί δεν θα νοιώθεις τίποτα.

Δεν θα θυμάσαι τίποτα. Και όλες αυτές οι υποσχέσεις που μου έδωσες θα μείνουν χαμένες.

Σαν να μην έγιναν ποτε.

Και όλα αυτά χορεύοντας μωρό μου.

...

Νοιώθω έναν κρύο αέρα να εισβάλει στα πόδια μου, κάτω απο το σεντονι με το μεθυστικό άρωμα.

Το βάζω πάνω στο κεφάλι μου παίρνοντας βαθιές ανάσες απο την μύτη μου για να εισβάλει και μέσα στο σώμα μου. Είναι τόσο γλυκιά και τόσο πικρή ταυτόχρονα, μου θυμίζει ενα συγκεκριμένο άτομο που η προσωπικότητα του ταιριάζει με την μυρωδιά αυτή.

Νοιώθω τον ήλιο να τρυπάει κάτω από το αγαπημένο μου σεντόνι και καταλαβαίνω πως είναι πρωί.

Αποφασίζω να πετάξ το σεντόνι μακριά μου και να ανοιξω τα μάτια μου. Το ψηλό άσπρο ταβάνι με χαιρέτησε, ενω παρατήρησα μια μικρή λάμπα που κρεμόταν απο εκει πάνω.

Ανακάθομαι στο στρώμα και αγκαλιάζω το μαξιλάρι που ως πριν απο λίγο ξεκουραζόταν το κεφάλι μου. Παρατηρώ το σκούρο μπλε χρωμα των τοίχων γύρω μου ενω διαφορα καδρα τους στόλιζαν.

Αυτο δεν είναι το δωμάτιό μου.

Ένας οξύς πόνος διαπέρασε το κεφάλι μου και πιεσα την παλάμη μου στο μέτωπο μου. Μα τι μου συνεβει; αναρωτιέμαι. Σηκονομαι και πλησιάζω το μεγάλο παράθυρο που βρίσκεται στα δεξιά μου. Βλέπει σε έναν δρόμο.

Κάθομαι στο περβάζι και η μαύρη μακριά μπλούζα που φοράω σηκώνεται.

Για μισό. Τι;

Κοιτάω το σώμα μου. Ενα μακρύ μαύρο αντρικό φούτερ καλύπτει τα μπούτια μου ως την μέση τους. Εγώ πάντα φοράω και παντελόνι στις πιτζαμες μου. Και δεν θυμάμαι να μου έχει δώσει κανεις κάποιο τέτοιο ρουχο.

Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα μέσα στο στήθος μου. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει.

Και τοτε η θολούρα που υπάρχει στο κεφάλι μου εξαφανίζεται για λίγο για να ξαναέρθει μετά πιο δυνατή απο ποτέ.

Ποιανού είναι αυτό το δωμάτιο; Αυτό το σπίτι γενικότερα; Αυτή η μπλούζα;

Έντρομη σηκώνομαι απο το περβάζι, με αποτέλεσμα να έρθει ένας ακομα μεγαλύτερος πόνος στο κεφάλι μου. Έπεσα με το πρόσωπο στο κρεβάτι του άγνωστου για την ώρα ανθρώπου. Σήκωσα το κεφάλι μου και το στήριξα στους αγκώνες μου ισιώνοντας τα μαλλιά που έπεφταν στο ιδρωμενο μου πρόσωπο.

Προσέχω μια κορνίζα δίπλα στο κομοδίνο. Τεντώνω το χέρι μου γεμάτη περιέργεια και την φέρνω κοντά μου.

Δείχνει μια παρέα απο πολλά άτομα. Ανάμεσά τους και εγώ. Βρίσκονται σε ενα πάρκο και κάθονται όλοι μαζί σε ένα ξύλινο παγκάκι. Ο Zain κρατάει στην αγκαλιά του την Perry και κάθονται μαζί στο παγκάκι. Εκείνη βγάζει την γλώσσα της στην κάμερα ενω ο Zain γελάει. Φάνονται τόσο χαρούμενοι. Δίπλα τους είναι ένα ξανθό αγόρι που κοιτάει άβολα το έδαφος. Μα φυσικά και θα το έκανε αυτο, αφου ο Niall βρισκόταν ανάμεσα απο δυο ζευγαράκια και εκείνος ηταν μόνος του. Δίπλα του κάθεται η Φλώρα που χαμογελάει στην κάμερα μαζί με τον Χαρρυ που της φιλάει το μάγουλο.

Κάτω στο γρασίδι κάθεται ένας μελαχρινός νεαρός που κοίταζε την κοπέλα που καθόταν διπλα του και αληθόριζε στην κάμερα. Και ναι εγώ ήμουν αυτή...

Ο Louis ήταν ο μόνος όρθιος και κοίταζε χαρωπά στην φωτογραφική μηχανή.

Την θυμάμαι αυτήν την φωτογραφία... Είναι αρκετά παλιά μπορώ να πω αλλα δεν χάνει την αξία της. Οι αναμνήσεις είναι οι καλύτερες.

Τώρα πια ξέρω που βρίσκομαι και αυτό με κανει να χάνω τα λογικά μου. Αυτα τα λίγα που έχω τουλάχιστον.

Ξερω πιάνου είναι το δωμάτιο.

Ξερω ποιος ανοίγει την πόρτα πριν τον κοιταξω.

Ξερω τι θα μου πει πριν μιλήσει.

Αυτο που δεν ξέρω είναι πως και γιατί βρέθηκα εδω φορώντας αυτήν την μπλούζα.

Ή μάλλον οχι. Ξέρω γιατι φοράω μόνο αυτή την μπλούζα. Απλα δεν θέλω να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι έγινε αυτό.

Δάκρυα σχηματίζονται στα μάτια μου.

Τι έγινε στην Ονειροπαγίδα;

*by carrot*