Complicated (fanfiction with one direction)

κεφάλαιο 5

Θολά... Τα πάντα είναι θολά όχι μόνο το μαύρο δωμάτιο που βρίσκεται γύρω μου αλλά και το μυαλό μου. Φωνές. Πολλές φωνές. Κομμάτια γυαλιού γύρω μου. Οι άσπρες μου πατούσες ειναι γυμνές, ειναι δύσκολο να μην πατήσω τα γυαλιά.

Μια σκιά στην άκρη του δωματίου να και μια στην απέναντι μεριά μου. Σύντομα το δωμάτιο γεμίζει με σκιές. Μαύρες σκιές. Σπρώχνω τον εαυτό μου προς το μπαλκόνι του άγνωστου σπιτιού. Η κατάστασή μου με τρομάζει. Στην άκρη του μπαλκονιού μια σκιά με σγουρά μαλλιά είναι έτοιμη να πέσει. Όχι. Δεν μπορεί να μου το κάνει αυτό. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Τα πάντα αλλάζουν πώς θα τα καταφέρω χωρίς εσένα; Εσύ τα αλλάζεις όλα.Τρέχω προς την σκιά.

Τον τραβάω δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται. Δάκρυα ξεφεύγουν απο τα δικά του σμαραγδί μάτια. Δάκρυα τρέχουν και από τα δικά μου. Πονάω. Το νοιώθει άραγε;

"Μείνε" η λέξη βγαίνει καθαρά απο τα ροζ του χείλη. Τον υπακούω αφήνοντας τον εαυτό μου να μείνει.

Ξυπνάω ιδρωμένη παρατηρώντας το χέρι του Harry τυλιγμένο γύρω από την μέση μου. Μπερδεμένη, όλα ειναι μπερδεμένα. Ο Harry ξυπνάει λίγα δευτερόλεπτα μετά το χέρι του απομακρύνεται απο την μέση μου.

"Harry μείνε." θυμάμαι αυτα τα λόγια. Τα όνειρα ειναι η φρικτή πραγματικότητα που ζούμε.

Σηκώνω το κεφάλι μου για να αντικρίσω τον Zain.

Μπερδεύομαι ακόμα περισσότερο. Το περίπλοκο ειναι το πιο απλό. Τότε θυμάμαι όλα. Σαν αστραπή μηνύματα λέξεις συναισθήματα περνούν απο το μυαλό μου. Ο άνθρωπος μπροστά μου είναι ο Zain όχι ο Harry. Ο Harry με πέταξε. Όλοι οι άνθρωποι θα πεταχτούν σαν σκουπίδια σε ένα μπλε ή ίσως πορτοκαλί σκουπιδοτενεκέ. Δεν πίστευα ότι θα πέσω τόσο γρήγορα. Και να το πιο μικρό σκουπιδάκι απο χαρτί, έχω κομμάτιαστεί. Αλλά παραμένω εκεί.

Ο Zain φαίνεται θυμωμένος. Έχει κάθε δικαίωμα για αυτο. Είμαι τόσο αναίσθητη, τόσο χαζή, τόσο ονειροπόλα.

"Φύγε απο εδώ." η φωνή του είναι άγρια. Φοβάμαι δεν τον έχω ξαναδεί έτσι.

"Συγγνώμη δεν ξερω τι να πω για να δικαιολογήσω τα άθλια λόγια του ύπνου μου."

δεν φτιάχνει την κατάσταση ένα συγγνώμη. Ούτε επνα χαμόγελο όπως λένε.

"Φλώρα, νοιάστηκα για εσένα. Αλλά εσύ σκέφτεσαι ακομα αυτόν τον μαλάκα." (συγγνώμη χάρρυ μου!!). Έχει δίκιο. Δεν έχω τίποτα να κάνω απο το να φύγω από εκεί.