Complicated (fanfiction with one direction)

Κεφάλαιο 1

Η σκληρή σόλα του παπουτσιού μου πατά το μαλακό βελούδινο χαλάκι του αυτοκινήτου του Zain. Βολεύομαι στην θέση μου προσπαθώντας να αγνοήσω τον οξύ πόνο που διαπερνά ολόκληρο το σώμα μου.

Και την καρδιά μου.

Τοποθετώ το πληγωμένο χέρι μου πάνω στα γυμνά γόνατα μου χωρίς να αφήνω την ματιά μου να δραπετεύσει μακριά του.

Ο Zain σέρνει το σώμα του στην θέση του οδηγού με το μαύρο τιμόνι να βρίσκεται μπροστά του. Δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω. Μάλλον δεν έχω την δύναμη.

Δεν έχω πλέων την δύναμη.

Δεν ξέρω που θα πάμε. Δεν με νοιάζει που θα πάμε. Θέλω απλά να φύγω μακριά από την καταστροφή. Ήμουν τόσο κοντά. Δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Σωστά;

Η φωνή του Zain διακόπτει τις διαταραγμένες σκέψεις μου.

"Που θέλεις να πάμε;" μου λέει σιγανά. Ξέρει ότι πονάω.

Κάποιος άλλος δεν το ξέρει και ποτέ δεν το ήξερε.

"Οπουδήποτε μακριά από εδώ." ψιθυρίζω. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.

"Σπίτι μου;" προτείνει με ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο.

Δεν έχω πάει ποτέ σπίτι του. Αυτό με αγχώνει, δεν ξέρω που μένει. Δεν θέλω να το σκεφτώ παραπάνω. Είναι η καλύτερη επιλογή, αν βρεθώ μόνη μου στο δωμάτιό μου θα επιχειρήσω αυτό που προσπάθησα πριν από λίγο. Αυτό όμως δεν ήθελα; Να φύγω; Κουνάω το κεφάλι μου.

Δεν ξέρω τι θέλω.

"Εντάξει. Φύγαμε." η απόφαση δεν αλλάζει.

Οι ρόδες του αυτοκινήτου αρχίζουν να κινούνται προς τα μπρος.

Τα μάτια του Zain επικεντρώνονται στον δρόμο. Στηρίζω το κεφάλι μου στους αγκώνες μου. 

Τα μάτια μου ακολουθούν την πορεία που χαράζουμε πίσω μας. Η παραλία αρχίζει να χάνεται από το οπτικό μου πεδίο.

Χάνομαι και εγώ μέσα στην καταστραμμένη μου ζωή. Για λίγο δεν σκέφτομαι. Δεν κουνιέμαι. Απλά αφήνω τον εαυτό μου να φύγει για μια φορά.

Το αυτοκίνητο σταματά απότομα σε μια γωνία του δρόμου. Ανοίγω την πόρτα με το αριστερό μου χέρι προσέχοντας το δεξί.

Ο Zain με περιμένει ήδη όρθιος μπροστά από μια μαύρη πόρτα. Υποθέτω ότι είναι η δική του. Προχωρώ ευθεία προς την μεριά που βρίσκεται.

Εκείνος βγάζει ένα μικροσκοπικό κλειδί από την τσέπη του μαύρου σκισμένου του τζιν. Η πόρτα ανοίγει τρίζοντας και ο Zain μπαίνει μπροστά και τον ακολουθώ δισταχτικά.

Ένα μεγάλο wow βγαίνει όσο πιο σιγά μπορεί από το στόμα μου. Ο χώρος γύρω μου είναι υπέροχα διαφορετικός.

Ένας καφέ καναπές βρίσκεται δύο μέτρα μακριά από την πόρτα και ένα μικρό γυάλινο τραπεζάκι είναι τοποθετημένο μπροστά του. Πάνω από τον καναπέ βρίσκεται μια αφίσα του Michael Jackson. Είναι η πιο περίεργη αφίσα που έχω δει.

Ένας διάδρομος διαγράφεται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δύο ξύλινες μαύρες πόρτες φαίνονται μαγικά υπέροχες τοποθετημένες στον ξύλινο τοίχο.

"Φλώρα; Ξύπνα!" λέει από πίσω μου.

Τραντάζομαι καταλαβαίνοντας ότι χάθηκα στον μαγικό μου κόσμο.

"Ξύπνησα! Βασικά, Zain,μένεις μόνος;" η ερώτηση με βασανίζει από τότε που τον γνώρισα.

"Ναι." μόνο λέει προσπαθώντας να κρύψει κάτι σπασμένο που υπάρχει βαθιά μέσα του

Θέλω να τον αγκαλιάσω αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Μόνο ένα "οκ" βγαίνει σχεδόν ψιθυριστά από το στόμα μου. Ρίχνω το σώμα μου στον καναπέ πίσω μου στρώνοντας το μαύρο μου φόρεμα πίσω μου.

"Νυστάζεις;" προσπαθεί να αλλάξει θέμα. Λογικό.

"Ναι η αλήθεια είναι ότι νυστάζω."   με αυτά τα λόγια κατευθύνεται προς τον στενό διάδρομο. Ανοίγει μια πόρτα και χώνεται μέσα της. Βγαίνει κρατώντας μια γκρι κουβέρτα και ένα ροζ μαξιλάρι.

Βλέποντας το μαξιλάρι κάποια γέλια μου ξεφεύγουν.

"Έιι! Του έβαλα ροζ μαξιλαροθήκη για εσένα. Μην γελάς..." καταπίνω τα γέλια μου αλλά κάποια χαχανητά δεν σταματούν.

"Συγγνώμη... Αλλά είναι τόσο χαριτωμένο." μου πετάει το μαξιλάρι στο πρόσωπο και τοποθετεί την κουβέρτα στην άκρη του καναπέ.

"Καληνύχτα Φλω." φωνάζει περπατώντας στον διάδρομο.

"Θα το θυμάμαι αυτό Μάλικ."

Βγάζω το μαξιλάρι τοποθετώντας το στην κεφαλή του καναπέ. Βγάζω τα μαύρα μου all star πετώντας τα μπροστά μου. Αναστενάζω ξαπλώνοντας πίσω. Η ζωή μου καταστράφηκε. Τους διέλυσα όλους ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Χαδεύω το χέρι μου και κάποια δάκρυα δραπετεύουν από τα καφέ μάτια μου. Ο ήχος της πόρτας ακούγεται και διακρίνω το κεφάλι του τελευταίου ανθρώπου που έμεινε εκεί για μένα.

"Είσαι εντάξει;" φωνάζει.

Ξέρω ότι με αυτή την φράση εννοεί πολλά περισσότερα.

"Ναι, είμαι εντάξει." λέω ψέματα. Ναι λέω. Αλλά δεν θέλω να νοιαστεί για εμένα. Γιατί να το κάνει;

"Καληνύχτα ο διακόπτης για το φως είναι πίσω σου.

Η πόρτα κλίνει και μένω μόνη στο μικρό σαλόνι. Απλώνω το χέρι μου για να κλείσω το φως αφήνοντας το άλλο χέρι μαλακά δίπλα μου.

Το φως κλείνει.

Η πληγή πονά.

*by cupcake*