Complicated (fanfiction with one direction)

κεφάλαιο 9

Η Emily με σκουντάει γελώντας δυνατά με το πιο γελοίο αστείο που της έχω πει.

"Αλήθεια;" λέει προσπαθώντας ακόμα να μαζέψει τα ακατάστατα γέλια της.

"Είναι αληθινό ανέκδοτο." της λέω από το μέρος μου.

Γελάω δυνατά. Όλη η γειτονιά μπορεί να μας ακούσει. Την κολλητή μου και εμένα. Τις κυρίαρχες του κόσμου.

Το πολύχρωμο σπίτι του Niall βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας. Μαζεύουμε τα γέλια μας. Ξέρω ότι θα είναι εδώ. Πάντα είναι στο μέρος που ήθελα να είμαι. Δείχνουμε δυνατές χτυπώντας το κουδούνι.

Η Emily αγκαλιάζει σφικτά τον Niall ενώ εγώ του κάνω ένα ευγενικό νεύμα. Ο Niall ποτέ δεν βρέθηκε κοντά μου. Ενώ για την Emily; Είναι το φως της σε ένα κατεστραμμένο τούνελ.

Ο Niall μας ανοίγει την πόρτα ενώ και οι δυο κατευθυνόμαστε προς το γεμάτο σαλόνι. Ο Zayn αγκαλιάζει την Perrie υπόσχοντας της ότι δεν θα την αφήσει ποτέ (πάντα θα τους σιπάρω).
Ο Louis Μιλά με τον Luke και τον Michael. Ενώ ο Calum και ο Ashton φαίνεται να συζητούν για κάτι αρκετά ασήμαντο. Γυρνώ προς την Emily. Φαίνεται καλά. Δεν την επηρεάζει η μορφή του Liam. Χαίρομαι για αυτήν.

Δεκατέσσερα άτομα βρίσκονται σε αυτό το ακατάστατο σαλόνι. Δεν μου λείπει τίποτα. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια τέτοια παρέα και όμως είμαι εδώ.

Ακόμα εδώ.

Το δέκατο πέμπτο μέλος της παρέας δεν φαίνεται στον χώρο. Γιατί να μην είναι εδώ; Όλοι τον θέλουν εδώ. Όλοι τον αγαπούν. Καθετί είναι δικό του. Έμαθε να ζει με αυτό. Να είναι ποθητός από τον οποιοδήποτε.

Ναι. Τον αγαπούσα. Νόμιζα ότι το έκανα. Δεν μου λείπει όχι. Μου λείπει η αίσθηση της ασφάλειας που συνήθιζα να έχω.

Κάθομαι δίπλα στον Louis ενω οι σκέψεις μου τρέχουν πίσω στα κομμένα χαρτιά και στις πεταμένες λέξεις. Ο Louis γυρνά κοιτώντας με ενώ ο Luke φαίνεται να μην με θυμάται. Είναι ένα όμορφο δημοφιλής αγόρι τίποτα το ασυνήθιστο.

"Φλώρα έτσι;" ρωτα ο Luke με ένα απορημένο ύφος.

Ειναι αρκετά όμορφος. Ονειρο κοριτσιών.

Τα όνειρα ειναι εφιάλτες.

"Φλώρα." Του απαντώ δίχως συναισθήματα. Ένας ήχος ακούγεται απο την πόρτα ενω δυο άτομα εισέρχονται στον χώρο.

Η πράσινη ματιά του διαπεραστική. Με κοιτά ξετυλίγοντας τα σπασμένα κομμάτια μέσα μου. Το χέρι του τυλιγμένο στο χέρι της ξανθιάς κοπέλας. Δεν νοιάστηκε. Δεν θα νοιαστεί.

Απλά κοιτά μέχρι να πέρασουν λεπτά. Λεπτά που θα διόρθωναν όλα αυτα που κατέστρεψε. Κάθετε στον καναπέ ενω οι μπούκλες στα ανέμελα μαλλιά του ισιώνονται απο τα χέρια του. Η Paige παίζει με τα μαλλιά του ενώ κάθεται πάνω στα γόνατά του.

Γιατί είμαι εδώ;
Γιατί ισώς μου αρέσει αυτός ο γελοιός πόνος.

Πολλά γέλια ακούγοντε απο τον χώρο.Ξαφνικά ο Niall κάθετε στην μέση του σαλονιού.Η υπολοιπή παρέα τον ακολουθεί σχημάτιζοντας έναν μεγάλο κυκλό.Δεν θέλω να παίξω αυτό το φτηνό παιχνίδι.
Ο Louis φαίνετε να πιστεύει το αντίθετο.Με τραβά αποτομά προς την κενή θέση διπλά του.Η αδειά και ταυτοχρονά ζώντανη ματία του με χτυπαεί βαθιά.Αυτό το μαχαίρι χτυπώντας σε σημεία που μόνο αυτό μπορεί να βρεί.Είναι τοσο δύσκολο να βρίσκετε μόλις απεναντί μου τοσο μακρία.Είμαι ενά βήμα πιο κοντά στο να είμαι δυο βήματα μάκρια του.Με κοιτά.Το μπουκάλι γυρνά.
Και ολοί μετραμέ τα δευτερολεπτά μεχρί να πούμε αντιο.Ένα παιχνίδι όρισε την αλήθεια,τις μάσκες που κρυφτήκαμε.Ήταν άπλα ένα παιχνίδι
----------------
2 εβδομάδες άπο τους 18 μήνες
By cupcake*