Konuşmak zor geliyordu ve kelimeler boğazımda düğümleniyordu.Yaşadıklarımı sesli bir şekilde anlatamamam güçlü olmadığımı ispatlıyordu.Kendimi ağzımdan kelimeler çıkarmaya zorlarken gözlerimin dolduğunu hissettim.Yaşadıklarımdan sonra kimse beni ağlarken görmemişti ve görmesine de izin veremezdim.Kelimelerin çıkmayacağını anladığımda kendimi küçük güçsüz bir kız çocuğu gibi hissettim.Aynı zamanda çökmüş,kırgın ve yorgun bir kız çocuğu gibi.İçimdeki dertleri bağırarak söylemek için gittiğim uçurumdan atlamak istiyordum.
Konuşmaya çabaladığım beş dakikanın ardından bana beklentiyle bakan gözlere karşılık tek cevabım "Yapamıycam."olmuştu.Göründüğüm gibi güçlü değildim.İçimden hepsini her an düşünerek kafayı yiyordum ama birine anlatmak ve acıyan gözler hala bende korkuydu.Onun bana öyle bakmıyacağına uçurumdan atlama isteğim kadar emindim fakat yine de yapamamıştım.
Bu gün ikimizde birbirimizden bir halt öğrenemiyecektik bu kesin olan tek şeydi.
Gurur'un çalan telefonunun sesini duyduğumda içimi kararan düşünceleri kısa süreliğine ittirip ona odaklandım.
"Tamam,geliyorum.O iyi mi?"
"Tamam yarım saate ordayım."
Kalkıp tek dediği şey gidiyorum olmuştu.Merakla arkasından bakakalırken nereye gittiğini acayip merak ettiğim tek gerçekti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİYAH HAYATLAR
Novela JuvenilÇok fazla baktığımı farkedip "Yenisin" dedim. "Sanırım sen değilsin" "Evet.Burda takılırım." "Peki, ne alırdın? "Viski" "Her zamankini öğrenmiş oldum." Viski bardağını önüme koyarak konuştuğunda gülümsedim.
