KARANLIK ŞAPKA

KUZGUNLAR

Odayı gün ışığına kavuşturan ne idi böyle?Gözlerimi olağandan fazla açmaya çalışmıştım ki gözlerim kamaştı.Kolumu gözlerime siper ederek uyandım.Nerede olduğumu anlamak için bulunduğum yeri karantina altına aldım.Gözlemlerim buranın bir depo olduğunu söylüyordu.Beni buraya kimin getirdiği hala merak konusuydu.Kalktığımda etrafımda kimseler görünmüyordu,bende uyandığımı belirtmek için seslendim.

'Kimse yok mu?'

Kapının çarptığını duydum hızlıca deponun ön tarafına doğru ilerlerken içeri Reha girdi.Ve benim gözler oldukça irileşti.Bu şaşkınlığın belirtisiydi.

'Uyandın mı?'

Bana yardım eden Reha mıydı? Evet belki 'ödeşmek' kelimesi bir şeyler anımsatıyordu ancak benim tahminim başkasıydı.Ayrıca Reha'dan böyle bir iyilik beklemiyordum oldukça şaşırtıcıydı.

'Uyuyor gibi mi gözüküyorum?'

Reha'nın bu sorusunu dalgaya alarak onunla alay etmiştim buda beni gülümsetmişti.

'Görünen o ki espiri yapacak kadar iyileşmişsin.'

Evet sabahki migren atağından sonra daha iyiydim.

'Şimdi daha iyiyim bu arada saat kaç??'

Migren atağından sonra oldukça uzun bir uykuya dalıyordum.Tahminimce güneş şu anda batıyordu ve saat 8:30 civarıydı.

'Pamir dün sabah seni buraya getirdim ve bütün gün uyudun,burası da okulun deposu sadece sabah güneşin doğuşunda ışık alıyor bu yüzdende malesef saat 5:30.'

Şu an başımdan aşağı soğuk sular dökülmüştü.Elimi belime koyarak bir sağa bir sola dolanmaya başladım.Dün yapılması gerekenleri gözden geçirirken diğer elimdeki işaret parmağım şahitlik ediyordu.Dün işi askıya almıştım.Yurda gitmemiştim ki kesin kaçak sayılacaktım.Dersleri de kaçırmıştım.Çantamın içindeki telefonu çıkararak kilidi açtım '25 cevapsız arama' Iğıl-Uras ve telefona kayıtlı olmayan bir numara üç kişiden gelen bunca arama sadece benim nerede olduğumu öğrenmek için miydi?

'Reha telefonum gece boyunca susmamış neden açmadın?'

Reha'ya şu anda bütün sinirimi boşaltmak istiyordum.

'Biliyorum bir türlü uyutmadı zaten uygun olmaz diye düşündüm bu yüzden de açmadım.'

Aslında o da haklıydı , empati kurduğumda benim de aynı şeyi yapacağım muhtemeldi.Bu yüzden ona teşekkür etmeye karar verdim.

'Dün sabah ki yardımın için teşekkür ederim resmen bana kendimi geri verdin..'

'Bu affedildin mi demek?'

Konumlar ve konular farklıydı ama Reha hala ısrarcıydı.Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum ama bu konuyu da fazla uzatmak istemiyordum.Hatasını anlamış biri olaraktan affedilmeyi hak ediyordu.

'Belki de.'

Reha'ya verdiğim cevaptan sonra gülümsemiştim ancak başıma örülen çorapları unutarak.

'İstersen seni evine bırakabilirim.'

Yüz verince astarını isteyen erkekler..

'Yok sağol geri dönmeyeceğim kantine gidip ders saatini bekleyeceğim zaten 7:30'da dersim var.'

Yurt meselesini bir kenara atmıştım Reha'ya yalan söyleyerek onu atlatmaya çalışıyordum çünkü öncelikle çalıştığım iş yerine giderek açıklama yapacaktım.