Heden en Verleden - Flikken Maastricht

Deel 4

  -----Wolfs-----
"Wooolfs?" Voor de tweede keer in krap vijf minuten tijd bonkt Eva op de deur. Zo langzamerhand hoor ik aan haar stem dat ze haar geduld verliest. "Ben je nou al eens uit dat bad of hoe zit het?"
"Ik sta me af te drogen." Murmel ik lichtelijk geïrriteerd. Na gisteravond had ik de stille hoop dat Eef beter in haar vel zou zitten. Dat leek ook het geval te zijn, tot we een telefoontje uit het ziekenhuis kregen. Mirte is vanochtend wakker geworden, maar er werd nadrukkelijk gezegd dat we nog niet konden komen, morgen op zijn vroegst. En dat betekent dat we weer geen steek verder zijn. Het komt Eva's humeur niet ten goede. Helemaal nu ze naar bed wil lijk ik het te moeten ontgelden. Volgens mij doe ik alles verkeerd op dit moment.
"Doe de deur dan even open zeg!" Klinkt het klagelijk aan de andere kant.
"Ik sta mij af te drogen. IN. HET. BAD." Schreeuw ik richting de deur, waarna Eva er uit protest nogmaals op ramt. "Het gaat om een shírt, kun je geen andere pakken?"
"Dat heb jij goed, ik kan geen andere pakken, nee!"
Blijkbaar begrijp ik het niet. Of ja, ik heb wel een idee... In de badkamer ligt haar slaapshirt en díe wil ze aan. Alleen die en geen andere. Het donkereblauwe ding gaat al een tijd mee en is met recht een jurk te noemen, maar ze kan klaarblijkelijk geen andere aan vannacht. Zuchtend stap ik uit het bad. Maar beter laat ik haar er in, al is het maar om de deur te sparen. Met een handdoek onhandig om mijn middel geknoopt houd ik de deur voor haar open.
"Ga je gang, mevrouwtje ongeduld."
"Jezus wat ben jij flauw zeg!" Gepikeerd stormt Eva naar binnen en gaat op jacht. Eigenlijk is dat nergens voor nodig, ze gooit het ding elke ochtend in de hoek tussen kast en bad. Zo hoeft ze 's avonds nooit te zoeken.
"Ook dat nog..." Rol ik met zijn ogen wanneer ik zie hoe Eva de spetters op de donkergekleurde stof bekijkt. Vol afschuw houdt ze het shirt in de lucht.
"Precies, ook dat nog! Je hebt het natgemaakt, wat heb ik daar nou aan, Wolfs?" Teleurgesteld gooit ze het shirt in een prop terug op de grond. Hoofdschuddend staart ze naar me en werpt nog eens een afkeurende blik in mijn richting.
"Jij moest zo nodig naar binnen dus moest ik wel uit het water springen he, dat krijg je dan." Bijt ik terug en raap haar shirt op. Zo wordt het natuurlijk niet droog, dus spreidt ik het over de verwarming. 'k Heb werkelijk geen idee, ondanks dat ze misschien teleurgesteld en moe is, waarom ze zo moeilijk doet over een shirt. Een shirt! Ik schrijf het af op het feit dat Eva Eva is, en soms is ze nou eenmaal heerlijk gecompliceerd en oneindig tegendraads.
"Oh nou is het nog mijn schuld ook?! Ik ga naar bed, welterusten, Wolfs." Reageert ze kortaf en verdwijnt mokkend uit de badkamer.
Hoofdschuddend laat ze me achter, er verschijnt een brede glimlach op m'n gezicht. Het is vanzelfsprekend dat ik haar liever vrolijk en blij zie, maar mijn affectie ten opzichte van haar groeit misschien juist wel op de momenten dat ze dat niet is. Wat kan ze toch heerlijk boos zijn.
Snel droog ik me af en schiet in een boxer. Zonde twijfel besluit hij nog even een kijkje te gaan nemen bij Eva. Zo boos kan ze toch de nacht niet in, of tenminste, dat wil ik niet.
"Eef?" Er komt geen gehoor, ook niet wanneer ik op haar deur klop. Zelfs als ik het nog eens harder herhaal, blijft het stil. Ik twijfel even en weet niet wat ik het beste kan doen. Ofwel laat ik het, ofwel probeer ik de gemoederen wat te bedaren.
Voorzichtig open ik de deur en stap naar binnen. Er valt slechts een flauw licht in de kamer, maar het is genoeg om te zien dat Eva zich onder de dekens heeft gewurmd.
"Ga weg!" Boos draait Eva zich op haar buik en keurt me geen blik meer waardig. Beschermend trekt ze de deken op tot aan haar hoofd. "Trek iets aan, en ga weg!" Herhaalt ze mompelend. Dit keer ben ik degene die niet luistert. Voor ze er erg in heeft ben ik op de rand van het bed gaan zitten en zucht eens diep.
"Kom op nou, Eef, wat is er?"
Zachtjes begin ik haar nek en schouders te masseren.
"Ow, jij bent gespannen..." Eva houdt de deken dan wel vast, rustig probeer ik hem wat weg te trekken. Tot mijn verbazing stribbelt ze niet tegen en begin ik haar spieren los te maken.
De stilte die heerst is prettig. Niet ongemakkelijk zoals misschien te verwachten valt, het voelt juist vrij. Beetje bij beetje strekt Eva zich steeds meer uit, tot ze uiteindelijk haar armen naast haar hoofd neerlegt. Langzaam dommelt ze wat in. Ik vraag me af of ze nog geïrriteerd is.
Juist wanneer ik denk dat ze bijna in slaap valt, wordt haar ademhaling steeds sneller en sneller.
"Blijf van me af!" Plots schiet Eva omhoog en ik trek mijn handen van haar af. Een beetje beduusd drukt ze zichzelf tegen de muur en het duurt even voor de verwilderde blik uit haar ogen verdwijnt. Heel vreemd, net alsof ze zich iets realiseert, waarna ze kalmeert.
"Waar dacht je aan?" Nieuwsgierig werp ik haar een blik toe.
"Doet dat er toe?" Twijfelend gaat Eva weer liggen. Met de deken tot haar kin opgetrokken en op haar zij. Zo kan ze een oogje op mij houden, gok ik.
"Nou... Ja...." Ik haal mijn schouders op en murmel de woorden bijna onhoorbaar. Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar wat er zich in haar hoofd afspeelde. Maar ik weet ook dat de kans klein is dat ze het met me deelt.
"Laat me maar even." Doordringend staart ze me aan. Ik knik, maar maak geen aanstalten om op te staan. Blijkbaar had ze dat wel verwacht, want ik zie haar langzaam onzeker worden.
"Oké, ik dacht... Ik, ik droomde weg en toen..." De woorden blijven in haar keel steken. Eva haalt eens diep adem en probeert het nog een keer, een stuk rustiger. "Ik droomde een beetje weg en toen moest ik denken aan de dag dat jullie me vonden. Toen lag ik ook zoals net, maar dan op de koude harde grond terwijl je me fouilleerde. Ik schrok gewoon, dat was alles, Wolfs."
"Schrok je van mij?" Vraag ik direct. Nu ze me dit vertelt wil ik wel meer weten ook. Vooralsnog heeft ze me niet het bed uitgetrapt, wat ik als positief beschouw.
"Ja, nee..." Mompelt ze en uit haar stem maak ik op dat ze geen eenduidig antwoord gaat geven. Zo zeker en vastbesloten als ze kan zijn op het werk, zo vaag en ontwijkend kan ze antwoorden als het lastig wordt.
"Ja of nee?" Vraag ik dan maar ter verduidelijking.
"Ja, ik schrok van jou, oké?" Zegt ze uiteindelijk nors. "Maar niet van jóu... meer van de gedachten die je veroorzaakte. En nee, ik wil het er niet over hebben."
"Goed, dan niet." Knik ik, wetende dat het toch geen kans heeft als ik er wel over begin.
"Wil je me laten slapen, Wolfs?" Eist ze wanneer ik enkele minuten in gedachten verzonken zit. Afvragend of dat fouilleren destijds het erger heeft gemaakt. Haar vertrouwen heeft geschaad, misschien. Ik zou zo graag willen dat ik de schuld bij mezelf kon leggen. Dan zou ik tenminste een gevoel van grip hebben op iets wat voor mij onbereikbaar en onvoorstelbaar is.
Ach, onzin. Net zo snel als die gedachte opgekomen is, schud ik hem weer van me af.
"Wolfs! Laat me alleen!" Eva geeft een trap onder de dekens om nog eens te verduidelijken dat ik weg moet. Weg bij haar. "Donder op nou!" Ik schrik pas echt op als ze deze woorden uitspreekt. "Ik wil dat je weggaat."
Onthutst knik ik en sta op. "Prima. Maar je hoeft niet zo tegen me te schreeuwen, Eva van Dongen! Dat jij boos bent, he, dat is nog tot daar aan toe, maar dat hoef je niet op mij af te reageren."
"Ga dan ook weg als ik je dat vraag!" Snauwt ze me na. Ik hef mijn handen in de lucht en kijk nog even om voor ik de deur dichttrek. Eva staart terug en even blijven we elkaar zo aankijken. Tot ze zich omdraait en daarmee ons oogcontact verbreekt.
"Welterusten." Mompel ik nog. Niet dat ik een antwoord had verwacht, maar het voelt toch afstandelijk en bot om zo weg te gaan.