Heden en Verleden - Flikken Maastricht

Deel 9

  -----Wolfs-----
"Ik heb een áfspraak!" Buldert Van Hout boos als Eva en ik om kwart voor tien de spreekkamer binnenstappen. We hebben hem –nog – niet officieel aangehouden en zijn dan ook niet in de verhoor gaan zitten. Desondanks heeft hij even moeten wachten en dat is hem niet in goede aarde gevallen. "Om tien uur! Dat ga ik nu niet meer redden, he! En jij zei nog zo dat het snel klaar zou zijn!" Wijst hij boos naar Eva.
"Het spijt me, meneer Van Hout. Wij werden even weggeroepen." Niet dat ze hem een verklaring schuldig is, toch blijft Eva beleefd.
"Nou, laten we dan maar gelijk 'to the point' komen. Bosscherweg, vast wel eens geweest?" Vraag ik, maar er komt geen antwoord. Perry zit me gefrustreerd aan te kijken en pas na een aantal seconde heeft hij door dat hij dat moet bevestigen.
"Ja, duh. Maar ik heb een afspraak!" Herhaalt hij weer. "Kan dit niet een andere keer?"
"Kan die afspraak niet een andere keer?" Kets ik terug.
"Uurtje later kan wel, maar morgen is het te laat!" Knarsetand Van Hout. Duidelijk geïrriteerd leunt hij achterover en kijkt ons strak aan.
"Bij de spoorwegovergang rechts staat een verlaten opslagpand, ook wel eens geweest?" Vraag ik door, maar hij ontkent dit. We vragen er nog wat over, maar meneer blijft volhouden dat hij er nooit is geweest.
"Perry van Hout! Wij gaan niet over die zaak, wij gaan je niet vervolgen wegens dealen of het in bezit hebben van cocaïne, maar we zouden erg graag willen weten of er een partij foute XTC in dat pand is ondergebracht." Komt Eva streng tussendoor. "Niet vanwege die pillen, maar vanwege een verkrachting." Wellicht zwicht hij voor de vrouwelijke charmes van mijn partner, maar helaas.
De minuten verstrijken en Van Hout lijkt niet van plan om iets los te laten. Toch ben ik er vrij zeker van dat hij meer weet, hij is niet op zijn gemak en dat is niet alleen vanwege die afspraak. Zijn ogen draaien weg wanneer hij praat, maar wil ons strak in de gaten houden en hij heeft wat zenuwtrekjes. Ook ik leun nu achterover en wacht af. Eva volgt mijn voorbeeld, maar we komen niet verder. We wisselen een blik uit en begrijpen precies wat we moeten doen; de druk opvoeren.
"Zeg, Eva... ik ben eigenlijk best wel moe." Gaap ik en sla mijn hand voor mijn mond. Eva gaat mee in mijn spelletje en knikt begripvol.
"Tsja het loopt ook al tegen tienen..." Ze klapt haar laptop dicht en trekt een wenkbrauw op. "Meneer Van Hout, dan spreken we u morgenochtend weer."
Ik zie de verbazing in zijn ogen, die al snel omslaat in woede. Boos slaat hij op de tafel en buigt zich richting ons.
"Nee zeg, wat is dit nou weer, man!" Kraamt hij uit. Ik haal mijn schouders op en zeg hem dat als hij toch niets vertelt, wij onze tijd niet gaan verdoen.
"U bent er van op de hoogte dat wij u zes uur kunnen aanhouden mochten wij dat nodig vinden, en dat de uren tussen twaalf uur 's nachts en negen uur 's ochtends daarbij niet meetellen? Een simpele rekensom leert dat u dan tot half één morgenochtend hier kunt blijven. Goedenavond." Knik ik en sta op. Al snel krijg ik de reactie waar ik op gehoopt had. Eva is nog niet opgestaan of meneer trekt zijn mond open.
"Wacht nou!" Houdt hij ons op. "Goed, goed... Ja, er lag XTC opgeslagen in dat pand. En ook speed. Maar wat heeft dat met die verkrachting te maken dan?" vraagt hij verbaasd. Eva slaat snel haar laptop weer open en begint ijverig te typen, terwijl ik voornamelijk het woord voer. Die partydrugs zijn daar twee weken geleden ondergebracht en hebben er tot afgelopen zaterdag gelegen, twee dagen voor de inval gepland stond en Mirte werd gevonden. Of er mee geknoeid was weet hij niet, hij heeft er geen klachten over gehad. Maar van een meisje weet hij niets.
"Daar blijft u bij? U heeft daar niets gehoord, niets gezien?" Vraag ik nogmaals. Het verhaal heeft was losse eindjes, maar klinkt toch aannemelijk. "Het slachtoffer vindt u namelijk erg veel op de dader lijken." Confronteer ik hem.
"Nee! Er is me NIKS opgevallen, deal with it!" Schreeuwt hij boos, terwijl ik grinnik om zijn woordkeuze. Vanuit mijn ooghoek zie ik Eva ook op haar lip bijten om haar lach te onderdrukken. "Ik heb het toch al gezegd! Ik handel een beetje in drugs, maar ik weet van geen meisje. Ik verkracht niemand en ik vermoord ook niemand! Daar blijf ik bij!" Wanneer wij niet direct reageren, slaat de wanhoop hem toe. "Hier, neem mijn DNA af! Ik zweer het u, ik heb het niet geda-haan."
"Dat is niet nodig." Knikt Eva en typt nog wat woorden. "Uw DNA-profiel is nog in de databank aanwezig vanwege een eerdere veroordeling. Bovendien willen we onze collega's van het NFI er op dit tijdstip niet meer lastig mee vallen." Knikt ze triomfantelijk. "Maar nu u het zegt, we zullen het zeker vergelijken met het DNA van de dader."
"Dat hebben jullie?" Slaat hij verbaasd uit en ik zie hem schrikken. "Oh.. eh, goed. Nou, dan zullen jullie wel zien dat ik het niet ben geweest."
Ik kijk even op van de opmerkelijke reactie. Eerst lijkt hij er van op te kijken dat we het DNA hebben, maar vervolgens verzekert hij ons dat het dus niet overeen zal komen met dat van hem. Neemt hij iemand in bescherming misschien? Ondanks dat hij 'van niets af' zou weten?
"Heeft u morgen nog afspraken, meneer Van Hout?"
"Nee, morgen niet, nee!" Zucht Perry en gaat weer achterover zitten. "Kan ik nu gaan?"
"In afwachting van de uitslag van de DNA-vergelijking kunnen we u in het voorlopig arrestantenverblijf laten overnachten... Maar gezien uw afspraak zit u daar vast niet op te wachten?" Gok ik. Er volgt direct een scheldkanonnade over het feit dat dat gewoon een benaming voor cel is, dat hij door ons toedoen al te laat is voor zijn afspraak en al helemáál niet van plan is nog langer hier te blijven.
"Prima, als u ons uw telefoonnummer doorgeeft en het adres waar we u morgen zouden kunnen vinden, dan kunt u wat ons betreft gaan." Concludeert Eva. Zonder morren geeft Van Hout ons deze informatie, dat valt dan weer mee.
"En wee je gebeente als je morgen nergens te bekennen bent, Perry van Hout. Dan draai jij als verdachte nummer één de cel in." Het moge duidelijk zijn dat met ons niet te sollen valt. We hebben dan niet direct een gegronde reden om hem aan te houden, we verwachten nu wel dat hij zich beschikbaar stelt. "Nog een prettige voortzetting van de avond." Knik ik weer beleefd en laat meneer uit.
"Denk jij dat hij de waarheid spreekt?" Vraag ik aan Eva wanneer ik me weer naast haar voeg. Een glimlach valt niet te onderdrukken als ze opkijkt. We hebben prima samengewerkt. Er is nu in ieder geval duidelijkheid over de drugs die in het pand aanwezig waren. Voor mijn gevoel brengt het ons geen steek dichter bij de dader, verklaart ook niet waarom zowel Eva als Mirte Perry van Hout aan de dader vinden doen denken, maar het is fijn dat we dit met zekerheid aan onze tijdlijn kunnen toevoegen.
"Over die XTC en speed wel. Hij steekt het dealen nou niet bepaald onder banken en stoelen..." Bevestigt Eva wat ook mijn gedachte was. "Maar over dat meisje.... Ik weet het niet hoor, Wolfs. Hij reageerde vreemd toen het DNA vergelijken ter sprake kwam."
Dat beaam ik. Ook mij was zijn verbaasde gelaat niet ontgaan.
"En verder denk ik niet zoveel. Ja, aan mijn bed. Ik ben doodop." Wrijft Eva in haar ogen. Ik kan niet ontkennen dat ik ook in begin te zakken. We hebben er al een lange dag opzitten.
"Dit nog even in het dossier stoppen en dan naar huis." Glimlach ik. De dag is lang genoeg geweest, morgen zien we wel weer verder.