Heden en Verleden - Flikken Maastricht

Deel 5

  -----Mechels----
"Van Dongen? Wolfs?" Bij het zien binnenlopen van de twee rechercheurs ga ik in de deuropening van m'n kantoor staan. Wolfs kijkt me verbaasd aan terwijl Eva haar jasje over haar bureaustoel hangt en neerploft. "Hebben jullie even?"
"'k Kom eraan..." Zuchtend staat Eva weer op en kijkt recht in Wolfs' gezicht, die haar galant zijn hand aanbiedt en omhoog helpt. Mijn dreamteam.
Als ik het me goed herinner zouden ze vanochtend langs het ziekenhuis gaan om het meisje wat vragen te stellen. Ik wil wel eens weten wat het onderzoek tot nu toe heeft opgeleverd en hoe ze er in staan. Wanneer Wolfs, op de voet gevolgd door Eva, mijn kantoortje is binnen gesloft , gebaar ik hen dat ze de deur kunnen sluiten.
"Hoe staat het met de zaak van dat meisje?"
"Niet goed." Met een strakke blik kijkt Eva mij aan, maar ze wordt uit haar concentratie gehaald. Door Wolfs, die de vraag op het zelfde moment beantwoord met een ferme 'goed'. Boos werpt ze hem een blik toe. Ik trek mijn wenkbrauw op en verbaas me over het verschil in mening. Vandaag hebben ze duidelijk niet dezelfde definitie van goed. Dat gebeurt niet vaak.
"Helemaal niet goed!" Herhaalt Eva star wanneer mijn blik bij haar blijft hangen. Geen van beide kijkt me nu nog aan. Ik vraag me af wat er zich heeft afgespeeld, maar mijn afwachtende houding wordt niet beantwoord.
"Helemaal niet goed? Vertel..." Vraag ik dan maar om opheldering. Ik heb geen zin om te moeten raden en al helemaal niet nu.
"Oh, nou, ehh... We komen net terug uit het ziekenhuis." Bromt Wolfs uiteindelijk, zijn schouders ophalend. "Mirte zegt nog niet veel... Maar dat komt wel, ik bedoel, ze is net een dag wakker. We hebben toch sterke vermoedens dat we kunnen aannemen dat het om dezelfde persoon gaat..." Wolfs kijkt even naar Eva, maar ze blijft recht voor zich uit staren. Het 'dreamteam' werkt blijkbaar zonder overleg vandaag. "Dezelfde man die Eva vorig jaar... Oke, misschien zijn we nog niet veel opgeschoten maar om nou te zeggen dat het helemaal niet goed gaat is wel lichtelijk overdreven." Sluit Wolfs af.
"Nouja zeg... Dat vindt híj." Gaat Eva tegen hem in. Normaal voelen ze elkaar feilloos aan en geven een unanieme mening over een zaak, ook wanneer ik andere ideeën heb. Ze lijken nu wel niet tot overeenstemming te kunnen komen. "We hebben echt niks!" Geïrriteerd leunt Eva tegen mijn bureau, terwijl ik niet-begrijpend de discussie tussen mijn twee mensen volg.
"We hebben toch een soort signalement hoor, mevrouw Mechels. Hij is, ik gok, tussen de één-negentig en één-vijfennegentig lang. Normaal postuur, grijsblauwe ogen... Als we dat nou-"
"Ach, daar lopen er dertien in een dozijn van rond, Wolfs. Dat weet jij ook." Onderbreek ik hem. De enigszins verontwaardigde blik op het gezicht van de rechercheur zegt meer dan genoeg. Met zijn hoofd licht gedraaid en mond nog open leunt hij voorover.
"Wilt u mij misschien uit laten praten? We kunnen dit toch vergelijken met de mannen van die drugszaak? Eens kijken wat dat oplevert..."
"En als dat niks oplevert? Die zijn allang met de noorderzon vertrokken, hoor."
"Nja, ehhh..." Wolfs haalt zijn schouders weer op en maakt een gebaar dat hij het ook niet weet. "Dat zien we dan wel weer."
"Eva?" Ik wend me weer tot de andere rechercheur, die er een hard hoofd in lijkt te hebben. Ik ken mijn mensen en kan me levendig inbeelden dat Van Dongen enorm gefrustreerd is door de kleine hoeveelheid informatie. Plus het feit dat ze precies weet wat er gebeurd is, dat het zich nog eens zou kunnen herhalen en dat ze er vooralsnog helemaal niets aan kan veranderen.
"Tsja, meer hebben we niet dus er zit niks anders op, he..." Zucht ze uiteindelijk, Wolfs nog steeds geen blik waardig keurend.
"Ja, jongens wat is dit? Als er iets speelt tussen jullie zou ik dat ook grááág willen weten..." Wolfs kijkt zijn partner nogmaals doordringend aan, maar er komt geen reactie. Blijkbaar is Eva dit keer degene die de boot afhoudt. Een onenigheidje onderling kan prima, zolang ze beide goed functioneren is er niets aan de hand. Helaas heb ik die twee al meer dan eens elkaar bijna in de haren zien vliegen. Niet eens zozeer vanwege een meningsverschil, ik ben er heilig van overtuigd dat het vuur keer op keer vooral door persoonlijke kwesties gevoed werd. Na de ontvoering van Eva is het iedereen opgevallen dat ze veel afstandelijk is tegenover haar collega, maar ze boeken vooralsnog voortreffelijke resultaten. Zolang dat zo blijft is er geen reden tot paniek, als ze maar goed samen kunnen werken. Op dit moment ziet het er echter naar uit dat er helemaal géén samenwerking is, en dat kan ik niet hebben.
"Nee mevrouw Mechels, alles in orde, mevrouw Mechels. Fijn, heel goed!" Spreek ik cynisch, en er verschijnt iets van een flauwe glimlach op het gezicht van Van Dongen. "Nou goed, trekken jullie die bende die achter de partydrugs zit nóg maar een keertje na. En praat nog eens met dat meisje, morgen of overmorgen."