ณ ร้านไอศกรีมในห้างแห่งหนึ่ง
"ตัวเธอ..มารับออเดอร์หน่อยสิ"เสียงสยอง จากโต๊ะสี่ดังขึ้น ให้ตายเถอะวันที่โก้ ไม่อยู่ทีไรจะเป็นแบบนี้ตลอดเลยต้องมีคนมา
แซวผมอยู่เลื่อยก็รู้นะว่าตัวเองหล่อน่ารักมากมายกายกองแต่ไม่จำเป็นต้องแซวกันบ่อยก็ได้
"รับอะไรครับ"ผมถามอย่างที่พนักงานทุกคน
เขาทำกัน
"อืม..ขอใจเธอแลกเบอร์โทรได้ไหม เฟิร์ส" แล้วสนใจจะรับตีนเฟิร์สอีกสักที่ดีไหม ไม่แปลกเลยที่ทุกคนใน
ร้านนี้จะรู้จักชื่อผมเพราะร้านไอศกรีมที่พี่หวาน
เปิดมันเป็นร้านไอศกรีมแบบเป็นกันเองอยากให้ลูกค้ที่เข้าร้านมาสนิทกับเด็กเสิร์ฟจึงมีป้าย
ห้อยคอเขียนชื่อตัวเองไว้ตัวใหญ่ขนาดห่างกัน
สิบเมตรก็ยังเห็น
"อ่ะแฮ่ม..อะแฮ่ม..แฟนกุครับ"ทิวที่นั่งอยู่โต๊ะ
ถัดไปกระแอมขึ้นคงจะอยากพูดคำนี้มานานแล้วล่ะสิ เหตุที่เขามาอยู่นี่ได้เพราะโก้
สั่งให้มาคุมเพราะโก้ต้องไปทำธุระแทนแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดถึงโก้ไม่สั่งตานี่ก็อาสามาเองอยู่แล้ว== ลุกค้าทั้งโต๊ะที่เรียกผมมาเหลียวหลัง ไปมองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อว่าทิวจะเป็น แฟนผมแถมยังมองเหมือนจะหาเรื่องด้วย ทิวแกโดนแน่ๆมาคนเดียวด้วย
"คุณลูกค้าจะรับอะไรดีครับ"ผมถามอีกรอบ
"สตอเบอรี่ซันเดย์สี่ที่นะครับ"ผมจิ้มเครื่องเล็กๆที่อยู่ในมือก่อนที่มันจะส่งข้อมูลที่อยู่ในมือไปโผล่ในครัวสบายดีอ่ะ
"เฟิร์ส"ผมหันไปมองคนเรียกหลังจากเดินมาถึงเคาน์เตอร์ อั้มเดินยิ้มมาแต่ไกลพร้อมกับกลุ่ม
เพื่อนๆตัวเองแต่ละคนแต่งตัวไม่ต่างจากนักเลง
เลยกระเซอะกระเซิงชิบป๋งเลย ทุกคนเดินไป
นั่งรวมกับทิวเว้นอั้มที่เดินตรงมาหาผม
"มาทำอะไรอ่ะ"ผมถามเพราะอั้มไม่ชอบของหวานเค้าคงไม่ได้มากินหรอก
"อืม..ซื้อก๋วยเตี๋ยวมั้งมาร้านไอศกรีมเนี่ย^^" อั้มตอบกลับอย่างสบายอารมณ์ ผมนี่เบะปาก
ให้สองทีเลย
"โก้ไม่อยู่คงเหงาใช่ไหมล่ะ"อั้มถาม
"นิดหน่อย รู้ได้ไงว่าโก้ไม่อยู่"ผม
"ก็เห็นโก้มันโพสต์ว่าคิดถึงแฟนแค่นี้ก็รู้แล้วว่า
ไม่ได้อยู่ด้วยกัน"อั้มตอบกลับ
"อืม..งั้นเราไปทำงานก่อนนะ"ผมตอบกลับ ก่อนจะเดินเอาช็อกโกเลตชิพไปให้โต๊ะสี่
"เฮ๊ย.. มาแล้วๆ"เสียงหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้นเขา
คงไม่ได้หมายถึงผมหรอกนะ
"สตอเบอรี่ซันเดย์สี่ที่ครับ"ผมวางถ้วยไอศกรีม
ลงที่โต๊ะเรียบร้อยเตรียมตัวจะกลับไปที่เคาน์เตอร์แต่ก็ถูกมือของใครสักคนจับไว้
"เดี๋ยวดิ"ผมหันไปมองลูกค้าคนเดิม
"ครับ"ผมขานอย่างสุภาพ
"เลิกงานกี่โมง"เรื่องเผือกขอให้บอก..
"บ่ายสาม ทำไมอ่ะ"ผมถามเสียงห้วนพร้อมกับ
สะบัดข้อมือออกจากมือหนาๆของอีกฝ่าย
"เปล่า..แค่อยากทำความรู้จักเพิ่มเติม"เขาตอบ
กลับพร้อมยิ้มให้ ผมเดินหนีออกมาจากกลุ่มนั้น
โดยไม่สนใจที่ผมเลิกงานบ่ายสามได้เพราะผม
ใช้อำนาจในการเป็นญาติของเจ้าของร้านในทางไม่ชอบไง
"น้องเฟิร์สครับรับออเดอร์ด้วย"ในตายเถอะนี่เด็กเสิร์ฟทั้งร้านมีแค่ผมคนเดียวรึไงเรียกแต่ผมอยู่ได้ผมหันไปมองโต๊ะสุดท้ายของร้านก็รู้เลยว่าคนเรียกไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นกลุ่มของอั้ม ผมเดินจ้ำไปหา
"เอาอะไร"ผมถามตามภาษาคนกันเอง
"โห...นี่บริการลูกค้าอย่างนี้หรอเนี่ย แย่ๆๆ"
น็อตเพื่อนของอั้มพูดขึ้นทำให้ผมถึงกับยิ้มไม่ออก จะให้กระแดะใช้ภาษาสุภาพกับไอ้พวก นี้มันก็ยังไงอยู่ว่ะ
"จะรับอะไรดีครับ"ผมพูดประชด
"เอา....เอา..เอาอะไรดีล่ะ"น็อตพูด
"เอาเฟิร์สได้ไหม"บอมพูดพร้อมส่งตาหื่นกาม
มาทางผมแต่แล้วแววตานั้นก็หลบลงทันทีเมื่อ
เห็นว่าอั้มกำลังจ้องอยู่
"กุแค่ล้อเล่นนะ"บอมรีบพูด อั้มหันมามองทาง
ผมพร้อมกับทิวที่นั่งอยู่อีกฝั่งสองคนนี้ไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไหร่แต่ก็นั่งอยู่ด้วยกันได้เนาะ
"เอาอะไรก็ได้ง่ายๆอ่ะ"อั้มพูดอย่างชิวๆ ผมเลย
จัดช็อกโกแลตซันเดย์ให้ไปกิน ก่อนจะเลิกงาน
"เฟิร์สไปไหน"ทิวถามขึ้นเมื่อเห็นผมเตรียมเดินออกจากร้าน
"ไปหาซื้อหนังสือแถวนี้อ่ะเดี๋ยวมา"สิ้นเสียงผม
อั้มและทิวเตรียมตัวลุกขึ้นมาหาแต่ก็ต้องหน้า
หงอยแล้วกลับไปนั่งที่เดิมทันทีเมื่อผมกระแทก
เสียงใส่แล้วบอกว่า ไม่ต้องตามมา
ผมเดินตัวปลิวคนเดียวอยู่ในห้างซึ่งไม่ค่อยบ่อยมากเพราะส่วนใหญ่ผมมักจะมาเดินกับเฮียโก้
ผมชอบกลิ่นของหนังสือมากเลยมันหอมดี แน่นอว่าโซนหนังสือที่ผมมาเดินเลือกไม่พ้นโซนการ์ตูนรีบอน--" ผมไม่ใช่เด็กหัวกะทิที่ต้อง อ่านเรียนหรอกนะอย่างผมเป็นแค่หางกะทิก็พอ
ผมเอื้อมมือหยิบรีบอนเล่มที่41แต่อนิจจังวะทะสังฆะรังแขนผมสั้นไปเลยทำให้ผมหยิบไม่ถึง
"ให้เราช่วยไหม"ผมมองไปดูต้นเสียงของคนมีน้ำใจก็พบ..ลูกค้าโต๊ะสี่นี่จะตามหลอกหลอนผม
ถึงไหนเนี่ย
"เอ่อ...ไม่เป็นไรเราหยิบได้"ตอแหลม..
"เหร๊ออ..เมื่อกี้ใครหยิบหนังสือไม่ถึงวะ"==
เพื่อนอีกคนพูด ผมทำหูทวนลมแล้วหันหลังใส่
"เอ่อ..เราชื่อ.."
"เฟิร์ส ยังซื้อหนังสือเสร็จยัง!!"อั้มเดิน ผ่านวงเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ
"ยังเลย เราหยิบหนังสือไม่ถึง"ผมตอบกลับ
"เล่มไหนอ่ะ"อั้มถาม
"เล่มนั้นอ่ะ"ผมตอบพร้อมชี้นิ้วให้ดู ไอสี่คนก่อน หน้านี้เป็นเพียงแค่อากาศดีๆเท่านั้น อั้มยื่นหนังสือให้ก่อนที่เราจะเดินไปจ่ายเงิน
"นี่..เฟิร์ส"ผมหันไปดูต้นเสียงอีกรอบ
"เราจะได้เจอกันอีกไหม"เขาถาม
"ไม่เจอแล้วล่ะ ลาก่อน" อั้มตอบกลับก่อน จะดึงมือผมมาคิดเงิน
"ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ"ผมถามอย่างสงสัย
ขณะที่เรากำลังจ่ายเงิน
"พอใจ มีอะไรรึเปล่าวะ"อั้มตอบกลับ หน้าตายขัดกับคำพูดที่เหมือนจะหาเรื่อง ให้ตายเถอะผมถามเขาดีๆนะทำไมต้องพูดเหมือนหาเรื่องด้วยรึผมทำอะไรให้เขาโกธรหรอ><เขายังคงจับมือผมไว้ไม่ปล่อย
"ไม่มี ปล่อยมือได้แล้วมั้ง"ผมพูดพร้อมสะบัด
มือตัวเองออกจากมืออั้ม
"แค่นี้จับไม่ได้หรอจับแค่นี้มันไม่ท้องหรอก"อั้มพูดด้วยน้ำเสียงโมโหผมไม่พูดอะไรกลับเพราะไม่อยากฟังคำพูดเหมือนจะหาเรื่องอีก คุยไม่ดีผมก็ไม่อยากคุยด้วย หรอก ผมรับของจากเคาน์เตอร์ก่อนจะเดินออก
ร้านเตรียมตรงไปร้านไอศกรีม
"เดี๋ยวดิ จะรีบไปไหนวะ"อั้มวิ่งมาดักหน้าผม
แต่ผมก็เดินหนีเขาไปทางอื่น
"เฮ้ย!!หูแตกหรอวะเฟิร์ส"ครั้งนี้ร่างสูงตรงเข้ามากระชากแขนผมจนเซชนกับอกแกร่ง
"โอ๊ย..อะไรเนี่ย!!"ผมพูดอย่างหงุดหงิด
"ถามแล้วทำไมไม่ตอบอ่ะ จะรีบไปไหน"อั้มปั้น
หน้าบึ้งใส่ผมเห็นก็รู้ว่าเขากำลังไม่พอใจผมอยู่
"ไปหาทิว"ผมตอบกลับก่อนจะเดินหนีแต่ก็เดิน
ไปไหนไม่ได้เพราะเขาจับแขนผมไว้อยู่
"ปล่อยดิ"ผมพูด อั้มไม่ทำตามที่ผมพูดสักนิด แถมยังทำตาดุใส่ผมอีกผมไม่เข้าใจเค้าเลย จริงๆ
"ไม่ได้ยินหรอบอกให้ปล่อยไง"ผมพูดเสียงดัง
อั้มยังคงแสดงหน้ากวนโอ๊ยใส่ทำเหมือนกับว่า
ผมเป็นแค่อะตอมที่ลอยอยู่ในอากาศ
"อั้ม เราจะกลับบ้าน"ผมพูดเสียงอ่อนก่อน จะถอนหายใจออกอย่างรู้สึกเหนื่อย
"งั้นเราไปส่งเอง"อั้มพุดก่อนจะลากผมมาที่รถ เครื่องตัวเองไม่เคยถามความเห็นผมสักนิด
"แล้วทิวล่ะ"ผมถามเพราะไม่อยากทิ้งให้ทิวนั่ง
รอผมเก้ออยู่คนเดียวเขาอุตส่าห์ตื่นมาตั้งแต่ตี
ห้าเพื่อเซทผมตัวเองให้ดูดีเตรียมมารับผมแถมยังเป็นทรงแหกฮีควายอีกที่ผมรู้เพราะทิวบอก นะเนี่ย
"ช่างมัน!"อั้มจับผมนั่งหน้ารถแล้วออกรถทันที
DU LIEST GERADE
สื่อรักนักปิงปอง2(yaoi) จบแล้ว
Romantikยะฮู้..ยังจำผมได้ไหมในสื่อรักนักปิงปอง ตอนนี้ผมอยู่ม.หกล่ะนะ แล้วก็ยังคงคบกับโก้อยู่เหมือนยิ่งคบก็ยิ่งรักกันเพิ่มขึ้นทุกวันแต่เสียอยู่ตรงที่ สายตาผมมันมีอาการหนักขึ้นทุกวัน "โก้ เร็วเข้าถ้าไปห้องพละช้ากว่านี้เดี๋ยว โดนครูบ่นเอานะ" ผมพูดพลางจูงมือโก้...
