บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบสงัดจนทำให้ผม
รู้สึกอึดอัดสุดๆกลุ่มโต๊ะฝั่งของผู้ใหญ่แลดูมีความสุข
ผิดกับฝั่งของกลุ่มโต๊ะเราอั้มมองตาโก้โก้มองตาอั้ม
เห็นสองคนนี้มองกันทำให้ผมนึกถึงเพลงเก่าที่แถว
บ้านเคยเปิดเนื้อเพลงมันร้องประมาณว่า ตามองตา
สายตาก็จ้องมองกันเธอจะรักฉันก็ไม่รักเธอจะหลง
ฉันก็ไม่หลง ไม่แน่ใจว่าถูกไหมแต่ผมขอเปลี่ยนท่อน
หลังๆเป็นมึงจะฟัดกุก็ไม่ฟัดแทนแล้วกันเพราะมันเข้า
กับสถานการณ์ตอนนี้ที่สุดเลย ไม่คิดเลยว่าญาติของ
โก้จะเป็นอั้มมิหน้าล่ะอั้มถึงได้หน้าตาดูคล้ายกับโก้
ถึงนิสัยจะต่างกันอยู่บ้างก็เถอะ
"หวัดดีญาติ"โก้เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบอั้มยักคิ้ว
กลับเหมือนไม่ใส่ใจ
"ไม่นึกเลยว่าจะเป็นมึง"อั้มพูด
"หึ กุก็ไม่นึกเหมือนกัน"โก้พูดกลับก่อนที่ทุกคนจะ เริ่มลงมือทานข้าวกัน
"อร่อยไหมจ๊ะเด็กๆ"แม่โก้ที่เดินผ่านมาถามขึ้น
"ครับ ผัดถั่วอร่อยมากเลยครับ"อั้มบอกกับคนเป็นป้า
ตัวเองอย่างเป็นมิตร
"เฟิร์สเป็นคนทำอ่ะจ้ะ"แม่โก้บอกกลับก่อนจะเดินไป
อั้มหันมายิ้มให้ผม
"ทำกับข้าวเก่งจัง"อั้มชมผมโดยมีสายตาโก้จ้องอยู่
ไม่ละ อั้มเอ้ยรู้ตัวหน่อยเถอะอย่าส่งยิ้มมาทางนี้เลย
"จะยิ้มอะไรนักหนาวะ"โก้แขวะ
"ก็มีความสุขอ่ะจ้ะ"อั้มตอบกลับอย่างกวนตีน สองคนนี้จะคุยกับดีๆไม่ได้หรือไงคนอื่นไม่สนใจอะไร
นอกจากอาหารตรงหน้าต่างกับไอ้สองคนนี้ที่เถียง
กันอย่างเดียว ผมนี่ปวดหัวเลยหลังผ่านอาหารเช้า
VOUS LISEZ
สื่อรักนักปิงปอง2(yaoi) จบแล้ว
Roman d'amourยะฮู้..ยังจำผมได้ไหมในสื่อรักนักปิงปอง ตอนนี้ผมอยู่ม.หกล่ะนะ แล้วก็ยังคงคบกับโก้อยู่เหมือนยิ่งคบก็ยิ่งรักกันเพิ่มขึ้นทุกวันแต่เสียอยู่ตรงที่ สายตาผมมันมีอาการหนักขึ้นทุกวัน "โก้ เร็วเข้าถ้าไปห้องพละช้ากว่านี้เดี๋ยว โดนครูบ่นเอานะ" ผมพูดพลางจูงมือโก้...
