สื่อรักนักปิงปอง2(yaoi) จบแล้ว​

สื่อรักนักปิงปอง2:42

......อั้ม......
ผมเดินเข้ามาหาโก้ที่นั่งกับกลุ่มเพื่อนมัน ทั้งหมดเงยหน้าขึ้นมามองกลุ่มผมที่พึ่งมาถึง
"มาทำเชี้ยไรวะ"โก้ถามอย่างหงุดหงิดทันทีเมื่อเห็นผม
"โก้กุอยากถามมึงตามตรงเอาความจริง มึงยังรักเฟิร์สอยู่หรือเปล่า!"ผมเปิดประเด็น
"......"โก้เงียบ
"ตอบมาดิวะ!!"ผมเริ่มขึ้นเสียง
"มึงจะอยากรู้ไปทำไมในเมื่อตอนนี้มึงกับเฟิร์สก็เป็นแฟนกันแล้ว"โก้ตอบอย่างหงุดหงิด
"กุแค่อยากรู้ตอบดิวะ"ผมยังคงคาดคั้นอยู่
"เออ!!!กุรักเฟิร์สแล้วจะไม่เลิกรักด้วยพอใจมึงยัง มึงแย่งเฟิร์สไปจากกุแล้วจะเอาอะไรอีก"โก้
"...."ผมเลือกที่จะเงียบแล้วเดินออกมาจาก พวกมัน
"ทำไมมึงไม่ตอบโต้วะอั้ม"บอมถามหลังจากเราเดินออกมาพ้นจุดนั้นแล้ว
"ไม่จำเป็น กุแค่อยากฟังคำตอบจากมันแค่นั้น"
ใช่แล้ว ผมแค่ต้องการคำตอบโก้ยังรักเฟิร์สอยู่ และเฟิร์สเองก็รักมัน นี่ผมทำอะไรเนี่ย...ผมทำลายความรักของคนสองคนโดยไม่สนความรู้สึกของเขาทั้งคู่ เพียงแค่ผมอยากอยู่ กับเฟิร์สอยากใช้ชีวิตคู่ด้วยกันความต้องการส่วนตัวผมมันทำให้เฟิร์สต้องเสียใจขนาดไหนแต่ผมก็ยังคงทำมันอยู่ ผมจะลองให้โอกาสตัวเอง อีกครั้งเสาร์นี้ผมจะพยายามทำให้เฟิร์สยิ้มอย่างมีความสุขให้ได้ถ้าผมทำไม่ได้ผมจะยอมหยุดทุกอย่างและจะถอยทางให้เขาสองคนกลับมาคบกันอีกครั้ง
.
.
.
"เฟิร์ส..ซื้อเสื้อคู่รักใส่กันไหม^^"ผมถามหลัง จากเห็นร้านเสื้อคู่รักมาตั้งในงานลอยกระทง
"อืม.."เฟิร์สตอบกลับพร้อมกับมองไปทางอื่น แววตาเฟิร์สยังฉายแววเศร้าอยู่ไม่หาย
"ชอบลายไหน"ผมถามก่อนจะชูลายเสื้อให้ดู
"ลายไหนก็ได้"เฟิร์สตอบอย่างไม่สน
"เฟิร์ส..."ผมเรียกชื่อคนตัวเล็ก
"หืม.."เฟิร์สขานรับ
"เวลานี้มีแค่เรานะอย่าไปคิดถึงคนอื่นดิ^^"ผม
"เอ่ะ เฟิร์สไม่ได้คิดถึงใครเลยนะ"ร่างเล็กตอบ
จะปากแข็งยังไงผมก็รู้อยู่ดี
"ถ้าไม่คิดถึงใครก็หันมาเลือกเสื้อสิ"ผมบอก
"อืม...เอาลายนี้แล้วกัน"เฟิร์สชี้นิ้วมาที่เสื้อลาย
เป็ดสีเหลืองผมเลยเลือกเอาลายที่แฟนตัวเองชี้ เราออกมาจากร้านได้พักหนึ่งผมก็เจอบุคคล ที่ไม่อยากเจอที่สุดโก้เดินมากับกลุ่มเพื่อนตัวเอง
"เฟิร์ส.."โก้เรียกชื่อคนข้างตัวผมอย่างตกใจ ทำให้ร่างเล็กหันไปมองตามเสียงเรียกก่อนจะหลบสายตาคนตรงหน้า
"มากันแค่สองคนหรอ"ทิวถาม
"เออ!!"ผมตอบอย่างไม่พอใจ
"เฟิร์สเราไปเดินทางนู้นเถอะตรงนี้คนเยอะอึดอัดอ่ะ"ผมหันไปบอกแฟนตัวเอง
"อืม.."เฟิร์สตอบสั้นๆก่อนที่เราจะเดินออกมา จากกลุ่มโก้
"ไปลอยกระทงกันเถอะไปปล่อยความทุกข์ความเศร้าแล้วก็ปล่อยรักครั้งเก่าไปกับกระทง^^"
ผมหันไปบอกเฟิร์ส
"ถ้าทำได้อย่างงั้นก็คงจะดีมากๆเลย"เฟิร์สพึมพำกับตัวเอง
"อั้ม..."เสียงทิวดังขึ้นจากด้านหลังเรากำลัง จะปล่อยกระทงลงน้ำอยู่แล้ว
"เรียกทำไม"ผมถามอย่างหงุดหงิด
"รถมึงอ่ะ เละแล้ว"สิ้นเสียงทิวผมก็รีบวิ่งตรงดิ่ง
ไปที่จอดรถทันที ไม่นะน้องคิตตี้ลูกพ่อจะต้อง ไม่เป็นไร ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในโรงจอดรถ..
ทุกอย่างมันกลับปกติดีรวมถึงคิตตี้ลูกผม ณ เวลานี้ผมจึงได้รู้ว่า...กูโดนหลอก เชี้ยยยทิวว
.......เฟิร์ส........
ผมกำลังจะปล่อยกระทงลงน้ำทิวก็วิ่งหน้าตั้งมาอย่างเร็วก่อนที่อั้มจะวิ่งออกไป ผมควรจะวิ่งตามเค้าไปดีไหมแต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าตามทิวก็คว้ามือผมไว้ก่อน
"ช่างอั้มเถอะ เฟิร์สมาเดินกับพวกเราดีกว่า เหมือนเมื่อก่อนไง"ทิวพูด
"แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ"ผมพูดตามความคิด ทุกอย่างตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่ ตอนที่โก้เขาเลือกที่จะเดินออกไปจากผมแล้ว
"เหมือนดิ..ทุกอย่าง..เหมือนเดิม"ทิวพูดพร้อม ดึงผมออกจากริมแม่น้ำ ระหว่างทางผมไม่พูด อะไรสักนิดตอนนี้การเงียบเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำ
"อึดอัดหรอ"ทิวหันมาถาม
"^^"ผมไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้ ทิวมาหยุด ตรงบ้านผีสิงซึ่งเป็นจุดนัดเพื่อนคนอื่นๆ
"เฟิร์ส..ยืมมือถือหน่อยดิจะโทรหาแม่ของเรา เงินหมดอ่ะ"ริวพูด
"จะเข้าบ้านผีสิงกันหรอ"ผมถามอย่างน้อยอยู่กับเพื่อนตัวเองก็สนุกกว่าอยู่กับอั้ม
"อืม..แต่รอโก้ก่อน นั่นไงมาพอดีเลย"ป้องบอก
ก่อนจะหันไปโบกมือให้โก้ ทันทีที่โก้เห็นผมเขา ก็ถึงกับหันหน้าหนีไปทางอื่นคงจะผิดหวังมากที่เห็นผม
"เราว่าเราไม่เล่นกับดีกว่า"ผมพูด
"หึ จะรีบกลับไปหาอั้มอ่ะดิห่างกันแค่นี้ไม่ตาย หรอกมั้ง"โก้พูดหาเรื่องผม
"ปากหมาจังครับโก้ รู้งี้กุพาเฟิร์สไปเดินสองคน ดีกว่า"ทิวพูดจบ โก้ก็หันไปมองใส่
"ป่ะๆๆ เข้าไปในบ้านผีสิงดีกว่าช้ากว่านี้เดี๋ยวดึก นะครับเพื่อน"ริวพูดก่อนที่ทุกคนจะทะยอยกันเข้าไป ด้านในมืดสนิทเสียงร้องของผีจอมปลอม ทั้งหลายก้องกังวานทั่วไปหมด
"จับมือกันดีๆนะมึงเดี๋ยวหลง"เสียงริวพูดทำให้ผมรีบคว้ามือคนข้างตัวซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใครบ้าง
"กรี๊ดดดด!! หู้ยยยย..ฮื่อ..ฮื่อ..."เสียงผีที่อยู่ ในกรงร้องพร้อมเอื้อมมือมาหา
"ว๊ากก..><" ผมร้องเสียงหลงเพราะตกใจก่อน ที่มือหนาที่ผมจับจะกระชับมือผมให้แน่ขึ้นกว่าเดิมมันทำให้ผมอุ่นใจขึ้น
"ไม่ต้องกลัว"เสียงเข้มพูดขึ้นและผมจำได้ว่าเป็นใคร โก้พูดปลอบก่อนจะพาผมเดินต่อไป
อยากจะปล่อยมือออกจากเขาแต่ก็กลัวผีถ้าเกิดผมหลงกับเพื่อนต้องแย่แน่อยู่กับโก้สองคนมันก็รู้สึกดีอยู่แต่มันก็อึดอัดเพราะสถานะเรามันไม่เหมือนเดิม
"เราจะไปทางไหนต่อ"ผมถามเพราะตอนนี้ผมไม่ได้ยินเสียงเพื่อนเลย
"เดินไปตามป้ายนั่นแหละเดี๋ยวก็เจอทางออก"
โก้ตอบพร้อมพาผมเลี้ยวเข้าประตูไป
"ฮิฮิฮิ ฮ่าฮ่าฮ่า"เสียงแม่มดหัวเราะอย่างสะใจ
"กรี๊ดดดดด"ผีต่างๆที่เราเดินผ่านส่งเสียงกัน
ผ่างง..
หุ่นผู้หญิงผูกคอห้อยลงมาจากคาน ทำให้ผมซุกหน้าลงที่แขนคนร่างโปร่ง ผมไม่ชอบเลย ไม่อยากเล่นต่อแล้วคืนนี้ผม ต้องนอนฝันร้ายแน่เลยT^T
พอคิดว่าไม่อยากจะไปต่อแล้วผมก็เตรียมถอยหลังกลับไปทางเดิม
"จะไปไหน"โก้ถามพอรู้สึกว่าผมปล่อยมือออก
"ไม่เอา ไม่เล่นแล้วอยากกลับบ้าน"ผมพูด พร้อมคลำหาทางออก
"เดี๋ยวเฟิร์ส.."
โครม!!
ผมเดินสะดุดอะไรสักอย่างจนตัวเองล้มลงกับพื้นหยาบ ให้ตายเถอะเจ็บเป็นบ้าเลยมืดก็มืดกลัว ก็กลัวตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย..
"โอย..เจ็บ..