Neden korkuyorum böyle? Ne oldu da karanlık bu denli ürkütüyor beni? Neden yalnızlıktan çekiniyorum? Ne oldu da bakışlarını özlemeye başladım şimdiden? Ben cevap bulamıyorum bu sorulara, neden?
Karanlıkta veya yalnız kalınca karşına dikilecek gerçeklerden mi saklanmaya çalışıyorum yoksa? Çalışmıyorumdur demi? Yok yok çalışmıyorumdur. Yani ben beklemem benden böyle birşey. Kaç kişi bekler ki kendinden? Soru cevap gibi oldu bu. Hadi biraz sohbet edelim o zaman.. Imm sen bekler misin kendinden, kendimden beklemediklerimi? Yada kendimden beklenmedikleri mi? Saçmalamaya başladım iyice. Bende beklemiyordum benden seni bu kadar özleyeceğimi.. Aklıma gelme diye karanlıktan korkuyormuş gibi yapacağımı. En sevdiğim şeyden: yalnızlıktan sırf seni düşünmeyeyim diye kaçacağımı.. Ben beklemezdim benden, güvenimin bu kadar yıkılacağını. Ve ben yine beklemezdim benden, insanlara böyle bi nefretle bakacağımı..
