PSİKOPAT ABİM

1.BÖLÜM

Ailem onu kaybedeli 3 ay olmuştu,ailemden geriye kalan ise sadece abim olmuştu.Psikopat diyorlar onun için henüz bir psikopatlığını görmedim.Ailem öldükten sonra tanımıştım abimi,abim sevmezdi annemi, babamı bir beni severmiş.3 ay sadece 3 aydır tanıyorum abimi bazen yabancı gibi geliyor bana ne yalan söyleyeyim.Her Allah'ın her gecesi ya kapı çalar ya da abimin telefonu işi ne, ne yapar bunlar hakkında en ufak bir fikrim bile yok.Bu iyi birşey mi kötü birşey mi bunuda bilmiyorum.Şimdilik bekliyorum zamanı gelince bana anlatacağını umuyorum.

"Gelebilir miyim." dedi kapının arasından bana bakan abim.

"Tabi." dedim yatakta doğrulurken.

İçeri girdiğinde yatağımda oturdu.

"Bak beren seninle konuşmamız lazım."

"Konuşalım." dedim iyide ne konusacaktik.

"Ben bu gece evde olamayacagim ve büyüdüğünü sanarak bir geceliğine evde kalabilirsin diye düşünüyorum.He eğer kalamazsan bir arkadaşım var onda kalabilirsin." nerdesin diye sorsam kızar mıydı ki ? Gece gece ne işiydi ki bu ? Söylemek istese söylerdi değil mi ? İyide benim yanlızlık fobim var ama başka birinde de kalamam.En iyisi başımın çaresine bakmaktı.

"Kalırım tabi niye kalamayım büyüdüm zaten." dedim gülerek fobimin büyüklük ya da küçüklükle bir alakası yoktu ki korkuyordum işte.

"İyi o zaman sevindim ben şimdi çıkıyorum görüşürüz ufaklık yemek var acıkırsan yersin." öptü ve gülerek kalktı aynı şekilde bende karşılık verdim.

Odamın kapısı kapandıktan sonra dış kapının da kapandığını duydum korkmaya başlamıştım bile.

Aşağı inip tüm ışıkları açtım ve diğer tüm katların ışığını televizyonu açıp bir müzik açtım sesini son ses yapmıştım.Ama yinede evden sesler geliyor gibi hissediyordum mutfağa gittiğim bir soğuk su içmeye karar verdim.Hiçbirşey işe yaramıyordu ya da fobim yüzünden ben tıkırtılar duyuyordum.Odama çıktım yanlız kalma korkum beni yavaş yavaş ele geçiriyordu.

Bir köşeye sinip ayaklarımı kendime çektim.Ileri geri sallanmaya başlayıp korkmuyorum diye sayıklamaya başladım.Bu sayıklamam en son korkuyoruma dönmüştü.Ağlamaya ve bağırmaya başladım.

"Lanet olsun deli gibi korkuyorum annem ve babam beni sana emanet etmişti abi nerdesin." diye ağlamaya başlamıştım. Bağırıyordum her şeyi yıkıp dökmeye başlamıştım aynı şekilde KORKUYORUM diye bağırıyordum.

Yine kendimi o köşeye bıraktım ayaklarımı kendime çektim.Geçicek geçicek diye sayikliyordum.Ama geçmiyordu.Abim yoktu kocaman evde tektim ama abim yoktu.Yine yanlızdım ne ailem vardı şuan ne de ailemden geriye kalan abim peki neredeydi.Nerede hangi boku yiyordu kim bilir.

*BERTUĞ'DAN*

Lanet olası düşmanlar depolarıma saldırı yapmıştı.Beren'i evde tek bırakmama neden olmuşlardı.İçim hiç rahat değildi.Neydi bu ben değildim bu koruma içgüdüsü nasıl bir duyguymuş böyle sanki kalbim acıyor gibi hissediyordum bu duyguyu yeni tadıyordum.Rahat rahat adam bile dövemedim bile aklım fena halde berendeydi.Nasıldı acaba hangi akla hizmet telefon almadım ki kıza en iyisi eve gitmekti.

Eve geldiğimde bütün odaların ışığını açık bulmayı beklemiyordum.Demek ki korkmuştu.Yukarı odasına çıkarken merdivende duyduğum sesle neye uğradığımı şaşırdım.

"Abi korkuyorum nolur gel sende beni bırakma gitme sende hadi gel yanlız kaldım abi gel nerdesin."

Sonlara doğru bağırmaya başladı ve kırılma sesi hemen koşarak odaya çıktım.Beren bir köşeye çökmüş dizlerini kendine çekmiş hep aynı cümleyi sayıklıyordu.Onu incelemeyi bırakıp koşarak yanına çöküp kendime çektim.

"Geldim abicim bak ben burdayim lanet olsun ne diye fobim var demiyorsun ki canına mı susadın sen böyle bir şeyi neden söylemedin." diye bağırıyordum.Korkmuştum kaybetmekten ilk defa ben BERTUĞ DEMİR kaybetmekten korktum.Demek ki insanın canından biri olunca böyle oluyormuş.Ben kollarımın altında titreyip sayıklayan kardeşimi bu halde olduğuna üzülmüştüm en çok, kucakladım ve yatağa oturduk.Kafasını ellerimin içine almıştım.BEN BURDAYIM diye fısıldıyordum kulağına bir an durdu ve iyice yaslandı.Omzuma yaslandı rahatlamıştı bu kalp atışlarından belliydi.Bir zaman sonra kalp atışları düzenli bir hal aldığında uyuduğunu anlayıp yatağa yatırdım.Tam çıkacaktım ki Berenin titrek sesi bunu engellemişti.

"Abi korkuyorum." dedi titreyen sesiyle nasılda masum geliyordu.Bana göre fazla masum oluşundandı belkide.

"Üstümü değiştirip gelicem." dedim en sakin sesimle.

Ne tuhaf bir duyguymuş bu sahiplenme karanlık biriydim ben aslında benim yanımda olmaması gerekti.Benden başka aileside yoktu oysa ki bunca zaman boyunca niye onunla görüşmedim bilmiyorum bu kadar masum 3 ay sadece 3 aydır tanıyorum 15 yaşında ama ben sadece 3 aydır tam anlamıyla anlıyordum onu.

Üstümü değiştirip berenin yanina gidip yataga yanına uzandım.