Het is hem gelukt

2

Zonder naar het verhaal van mijn moeder te luisteren, bracht ik mijn glas naar mijn mond en nam een slokje thee.

"Stephanie, hoor je wat ik vertel?" doordringend keek ze me aan.

"Sorry mam, ik heb huiswerk." Voordat ik naar boven glipte, pakte ik een appel van de fruitschaal.

"Vergeet niet je vader een mail te sturen," riep mijn moeder me nog na. "Hij vroeg nog naar je."

Ik stond halverwege de trap stil en draaide me om. "Heeft hij gebeld?" Mijn moeder knikte. "Oh crap." schelde ik.
Eenmaal in mijn kamer vloog ik achter mijn laptop. De chat van Becky negeerde ik.

Ha pap, begon ik.
Lang niet gezien! Waar ben je nu? Het is zeker erg druk? Met mij gaat het goed en met mam ook.

Ik dacht even na.

Je had gebeld, hoorde ik. Voor mij?
Ik mis je, pap. Kusjes,

Oké, een beetje klef is het wel, maar als hij argwaan krijgt komt hij zeer zeker naar huis toe. Sinds dat mijn ouders bijna elke dag ruzie hebben, heb ik er vrede mee als hij een paar weken van huis is voor zijn werk. Natuurlijk missen we dan een mannelijke persoon, zeker mijn moeder, maar ik denk dat het beter zo is. Liever vrede, dan de hele tijd ruzie.

Snel beantwoordde ik de chat van Becky en sloeg toen mijn wiskunde boek open. De toets van morgen werd geen makkie.

"Stephanie?" Mijn moeder klopte om mijn deur. Vragend keek ik haar aan toen ze mijn kamer binnenstapte en mij haar mobiel overhandigde. "Je vader." knipoogde ze. Ik schonk haar een glimlach en zette het gesprek op de luidspreker, zodat ik verder kon gaan met mijn huiswerk.

"Hola pap." zei ik. Ondertussen schreef ik een antwoord op.

"Hé lieverd. Alles goed?"

"Prima," antwoordde ik. "Met jou ook? Is het leuk daar?"

"Met mij ook."

"Dat klinkt niet echt enthousiast." bedacht ik.

Zonder verder op mijn 'zegje'in te gaan, vroeg hij: "Wat vind je van het nieuws?"

"Welk nieuws?" vroeg ik. Het kleine beetje aandacht voor mijn huiswerk was verdwenen. Ik hoorde mijn vader zuchtte.

"Ze heeft het je nog niet verteld." zei hij toen.

"Wie heeft wat niet verteld?" Voetje voor voetje liep ik naar mijn brede vensterbank en plofte op een kussen dat daar lag.

"Je moeder." antwoordde mijn vader.

"Is er iets aan de hand?" Mijn hart begon steeds harder te kloppen.

"Nee," klonk het resoluut. "Schat, ik moet gaan. Het werk wacht. Ik bel je nog wel een keer, oké?"

Op antwoord wachten deed hij nooit. Ook deze keer verbrak hij de verbinding zomaar.
Met mijn hoofd vol vragen stommelde ik de trap af, op zoek naar mijn moeder. Ik vind haar achter de piano. Eén van haar hobby's was het huis vullen met klassieke muziek van de piano. Toen ze me zag stopte ze direct. "Wat zei je vader?"

"Hij had het over nieuws." Ik probeerde het zo kalm mogelijk te zeggen, maar mijn hart ontplofte bijna.

"Nieuws?" vroeg ze, terwijl ze haar vingers weer liet spelen.

Ik knikte. "Ja, als in een nieuwtje dat hij jou verteld, omdat hij het mij zelf niet wilde vertellen en jij blijkbaar ook niet durf."

Haar ogen schoten heen en weer van de piano naar mij en weer terug. "Hoe bedoel je?"

"Mam!" Een klein beetje woede stopte ik in het woordje. Als dit iets ernstigs was, dan wilde ik haar niet kwetsen. Als dit iets ernstigs was, dan had ze me nodig. En ik haar misschien wel.

Mijn moeder sloeg haar ogen neer en stond op. Ze pakte een dik boek uit de kast en haalde er een papier uit. Toen ze het op de salontafel legde, zei ze:

"Stephanie, wij gaan scheiden."