friend of a friend

foaf | Chapter 9

"Louis! Kalkacak mısın artık?" diyen Liam'ı duymazdan gelerek yorgan ile daha çok yüzümü örttüm.

Yorganın üstümden çekilmesi ile de Liam'a masumca bakmaya çalıştım. "Ben çok hasta hissediyorum, gelmeyeceğim bugün okula."

"Bugün kaçsan bile yarın da okulda olacaklar."

"Kaçmıyorum!"

"Tabii ki kaçmıyorsun." diyerek güldü. "Hadi hazırlan çabuk aşağıda bekliyorum."

Odadan çıktığında okula gitmemek için ne yapmam gerektiğini düşünüyordum. Yarın da okulda olacaklardı ama bugün gitmek istemiyordum. Hazır değildim ki daha. Yaptığım aptallığın üstünden en azından birkaç gün geçseydi. Yüzleşmek istemiyordum.

Yataktan kalkarak odadaki banyoya ilerledim. Aklıma gelen fikirle geri dönüp önce odamın sonra da banyonun kapısını kapattım. Liam'a ses gitmezdi. Saç kurutma makinesini alarak en az ses çıkartacak seviyede açtım ve alnıma doğru tuttum. Çok fena yakıyordu canımı ama katlanacaktım. Beş dakika boyu alnıma ve yanaklarıma makinayı tuttuktan sonra makinayı kapatıp banyo dolabına kaldırdım. Elimin tersiyle alnımı ve yanaklarımı kontrol ettiğimde gerçekten çok sıcak olduklarını gördüm. Zaten kızarmışlardı da. Aynadan kendime gülümseyerek odamdan çıkarak aşağıya indim. Liam kapının önünde bekliyordu.

Beni gördüğünde pijamalı halime kaşlarını çatarak baktı. Yavaş adımlarla yanına ilerledim ve halsiz gözükmeye çalıştım. "Li, inanmıyorsun ama cidden ateşim var."

Önce yanaklarımın kızarıklığına bakarak elinin tersiyle alnıma dokundu. Gözlerini kocaman büyüterek yanaklarımı da kontrol etti. "Louis yanıyorsun."

Sesimi hasta çıkarmaya dikkat ederek konuştum. "Evet, ama merak etme sen git okula. Ben dinlenirsem geçer."

"Emin misin? Yanında kalabilirim ya da doktora gidebiliriz."

"Eminim, hadi sen git ben de yatıyorum."

"Peki, ama eve geldiğimde geçmiş olmazsa doltora gidiyoruz." dediğinde onu kafamla onayladım ve evden çıkışını izledim.

İşte bu kadardı. Bir günü kurtarmıştım. Mutfağa girerek kendime sandiviç hazırlayıp kola aldım. Odama giderek yatağıma oturdum ve bilgisayardan açtığım Supernatural'ı izlerken sandviçimi yemeye başladım.

||||||

"Uyuyormuş, uyandırayım mı?"

"Uyusun, rahat bırakalım."

Ağzımı kocaman açıp esnerken ışığa karşı gözlerimi kıstım. Sırtımda hissettiğim ağrıyla ağzımdan bir initli kaçtığında gözlerimi yumdum.

"Uyandı."

Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm şey tepemde dikilmiş Niall olmuştu. "Louis, hasta olmuşsun."

"Evet." dedim ve yorganı hafifçe üstümden iterek yatakta doğruldum. Kapıya doğru baktığımda Zayn, Liam ve Harry odanın girişinde ayakta dikiliyorlardı.

Sıkıca gözlerimi yumdum. Gerçekten mi?

"Geçmiş olsun." dedi Zayn ve gülümsedi.

"Teşekkürler." diyerek gözlerimi tekrar Niall'a çevirdim. Zayn veya Niall'ın haberi var mıydı bilmiyordum. Varsa neden tepki vermediklerini bilmiyordum. Harry'nin buna tepkisinin ne olduğunu bile bilmiyordum. Ben bunlardan kaçmak için okula gitmemişken Liam'ın onları eve getirmiş olması dizideymişiz gibi hissettirmişti. Düşük bütçeli, kötü bir senariste sahip ve klişelerle dolu bir hayatı anlatan bir dizi.