Her Şeye YENİDEN

9.Bölüm

Şuan Min-Joon ve ben terastayız.Konuşmamız gerektiğini söyledi ve beni kolumdan tutup buraya getirdi. 10 dakika geçti fakat hala konuşmuyor sessizce okulun manzarasını izliyor.Bense onu. Ne diyecek? Gerçek olduğunumu söyleyeck yoksa inkar mı edecek? Gerçi inkar edecek ne kalmıştı? Herşeyi söylemişti. "Evet.. Mi-Kum'dan hoşlanıyorum" . Şuan konuşmamasına rağmen sesi kulaklarımda. Kalbimin hızlı atışlarını engelleyemiyorum. O bana benden hoşlandığını söylüyor diye bende hemen ondan hoşlanmış değilim ya... Tabiki değilim. Sadece ilk defa birinin bana böyle demesi hoşuma gitmişti.Sonunda.. sonunda konuşmaya başladı;

-Mi-Kum. Bir şey demeyecek misin? - Meğersem oda benim konuşmamı bekliyormuş.

-Senin konuşmanı bekliyorum.

-Ben söyleyeceğimi az önce sınıfta söylemiştim.Şimdi konuşma sırası sende değilmi?

-Sen.. gerçekten benden hoşlanıyor musun?- Yüzü hala manzaraya dönük olan Min-Joon sonunda bana döndü ve;

-Evet. ... Peki sende benden hoşlanıyor musun ? dedi.

Bir şey diyemedim. Sustum sustum ve tekrar konuşmaya başladım.

-Min-Joon be-

-Ben senden hoşlanıyorum diye illa sende benden hoşlanacak değilsin.Bir şey demek istemiyorsan gidebiliriz.

-Buraya konuşmamız gerektiğini söylediğin için gelmedik mi?

-Doğru. Evet ve ya hayır demen yeterli.

-Belki..

-Belki? Mi-Kum şıklarda bu yok.

-Benim şıklarımda var. Neden bilmiyorum ama hayır demek istemiyorum. Evet demek için de bir hisse bağlı değilim daha. Belki bu hisse bağlanabilirim Min-Joon.

-Beklememi mi istiyorsun?

-Sanırım..

-Peki o zaman. Bekliyorum. Şu dakikadan itibaren seni bekliyorum Mi-Kum.- Arkasını döndüğünde sessizce;

-Umarım çok bekletmezsin beni, dedi ve gitti. Tekrar o manzaraya döndüm. Şu yeni ülke, yeni ev, yeni okul, belkide hiç eskisi bile olmayan yeni bir aşk getirecekti bana. Bilemezdim. Bu yüzden belki dedim. Çünkü hayır yada evet dediğim için ilerde pişmanlık duymak istemedim.Belki bende Min-Joon'dan hoşlanabilirdim.

Eun-Ju ve Joon-Gu yanıma geldiler.

-Lütfen bir şey sormayın.Hayır da demedim evette.. Beklemesini rica ettim o kadar.Terastan inmemle sınıfa girdim. Herkesin gözü bendeydi. Oldukça sinir bozucu.Sırama oturdum ve hala gözlerini benden alamayan sınıfa;

-Ne var? Lütfen önünüze döner misiniz artık?!

Min-Joon sınıfa girdiğinde herkes ıslık çalmaya başladı. Sinirden -yada utancımdan- patlamak üzereydim. Min-Joon bir süre bana baktıktan sonra "Kesin" diye bağırdı.Herkes sussunca kafamı sıraya koyup gözlerimi kapattım.Uyuyacağımı hiç düşünmüyordum sadece birazcık gözlerimi dinlendirecektim.

Uyandığımda sağ tarafıma döndüm Min-Joon'da suratı bana dönük bir şekilde uyumuştu. Sınıfta kimse yoktu.Saate baktığımda herkesin yemeğe çıktığını farkettim. Sonra kafamı tekrar sıraya koyup onu izlemeye başladım.

Ben Min-Joon'u sevebilir miyim? Boşuna bekletmem değil mi?Bu okula geldiğimde tek yakışıklı ve tatlı bulduğum kişi oydu. Onunla konuşurken kalp atışlarım hızlanıyordu. Belki de ona "belki" dememin nedenide buydu. Ama ona evet demek istemiyorum. Çünkü korkuyordum, pişman olmaktan, yalnız kalmaktan, bağlandıktan sonra ayrılmaktan.. Kalbim evet demek isterken beynim üzülmemek ve üzmemek için hayır diyordu. Ahh cidden!

-Kalbim sana hayır demek istemiyor. Aksine evet demek istiyor. Kalbim çok garipleşti Min-Joon, beynimi dinlemiyor.

Kafamdaki onca düşünceyi bir kenara koyup Min-Joon'u izlemeye başladım.Gözü kapalı bir şekilde konuşmaya başladığına şaşırdım. Ne yani uyanık mıydı ? Dediklerimi duy.. duydu! Aptal Mi-Kum. Hep böyle yapıyorsun.

-Acıktın mı? diye sorunca yüzümü hemen soluma döndürdüm ve uyuyormuş gibi yaptım.

-Tekrar mı uyuyacaksın uykucu?

Esneyerek sıradan kaldırdım kafamı. Yeni uyanmış gibi yaptım ama nafile..

-Hadi yemek yemeye gidelim, acıktım. - deyip sınıfın kapısına ilerledi.

-Imm. Peki. -dedikten sonra arkasından ilerledim bende.Aniden arkasını döndüğünde söylediği şu sözler beni hem kızdırdı hemde utandırdı.

-Kalbinin beynini dinlemesine gerek yok. Sen kalbini dinlesen yeterli.

Beni duymuştu, beni duymuştu. Aptallığımdan nefret ediyorum.