Her Şeye YENİDEN

4.Bölüm

Kore'de geçirdiğimiz ilk akşam. Kore akşamlarının da ayrı bir güzelliği varmış. Şuan benim için düzenlenmiş odada tek başıma oturuyorum. Düşünüyorum, düşünüyorum..

Bu aralar en çok yaptığım şey bu. Geçmişe bakıyorum; Ne oldu da her şey bu hale geldi ? diye kendime soruyorum, sonra birde geleceğe bakıyorum; Şimdi ne olacak? diyorum.

Kafamdaki sorulara cevap veremiyorum bir türlü. Ve sonra babam rüyalarıma giriyor. "Üzülme, ben burada iyiyim. Sende orada iyi ol" diyor.

Her geçen gün daha iyi oluyorum babam. Daha da iyi olacağım. Seni özlesem de dayanacağım. Senin için,annem için iyi olacağım..

Birden kapı açıldı, teyzem girdi içeriye ve;

-Mi-Kum dışarı çıkmak ister misin? dedi.

-Çok yorgunum aslında biraz dinlen.. Daha sözümü bitirmeden kuzenlerim içeri girip kolumdan tutular.

-Mi-Kum, lütfen hadi gel ama kırma bizi.

-Ama ben.. Peki, peki tamam hazırlanayım o zaman.

Hazırlanıp yanlarına gittim. O kadar sevinçliler ki gözleri ışıl ışıl. Biz her ne kadar buraya kötü bir olay nedeniyle gelsekte buraya geldiğimiz için çok mutlular.

Hemen dışarı çıktık.

-Mi-Kum nereye gidelim? Gezelim mi , bir kafeye mi gidelim? Ne dersin? dediklerinde;

-Siz bilirsiniz. dedim ve ardından bir kafeye gittik. Burayı çok beğendim. Sessiz sakin ve rahatlatıcı bir yer. Huzur verici.

-Burası çok güzel, çok beğendim. Sanırım Kore'de en çok geleceğim yer burası olacak.

-Beğendiğine sevindim. İstediğin zaman gelebiliriz buraya. Söylemen yeterli.

Kuzenim Eun-Ju gerçekten çok sıcak biri. Onunla iyi anlaşacağız...

---

Sonunda eve geldik, güzel bir akşamdı. Babam öldüğünden beri hiç böyle keyifli bir zaman geçirmedim. Ya da geçirmek istemedim, bilmiyorum.

Bir sağıma dönüyorum, bir soluma ama uyuyamıyorum işte. Bu evde ilk gecem, normal uyuyamamam.

Annem uyumuş mudur acaba uyumamış mıdır derken kendimi annemin odasında buldum. Uyumamış. Hemen uzandım yanına.

-Anne, bugün neden gelmedin bizle ?

-Çok yorgundum kızım.

-Bir daha ki sefere sende gel. Çok hoş bir kafeye gittik.

-Olur, gelirim. Eğlendin mi?

-Güzeldi. Peki , sen iyi oldun mu ?

-Sen iyiysen bende iyi olurum kızım, merak etme. Şimdi çok uykum var uyuyalım.

-Peki.. İyi geceler.

Biraz sessizlikten sonra..

-Anne.

-Efendim kızım.

-Senin ve babamın iyi olması için, iyi olacağım. Sende merak etme.

Sımsıkı sarıldı bana. Her ne kadar saklamaya çalışsa da, ağladığını farkediyordum. Hiç bir şey demeden sildim ıslak yanaklarını ve kapattım gözlerimi..

-İyi geceler annem...

---

-Hadi uyan kızım. Bak herkes uyanmış sofrayı da kurmuşlar, diyerek uyandırmaya başladı annem beni.

Bende; "Anne azıcık daha, birazcık bak" triplerine girdim hemen. Annem;

-Ama kızım bak büyüklerimizi bekletmek olmaz.

-Tamam, tamam uyandım,deyip kalktım yataktan. İçeriden kokular geliyor ve midemden de davul sesleri. Ben niye bu kadar acıkmışım ya?

-Hadi kızım.

-Geldiiiiimmm.

Anneannem o tatlı sesiyle;

-Günaydın, hadi gelin sofraya, der demez oturdum masaya. Bugün dünki gibi kalabalık değiliz. Anneannem, dedem, So Hyun teyzem, annem ve ben varız.

Seo Hwa teyzem evli. Bu yüzden her zaman burada olamaz. Yani kuzenlerimde burada değil. Bugünde gelirler mi acaba?

-Hadi kızım, başla.

-Tamam dede, yiyeceğim. Teyzem;

-Mi-Kum bugün ne yapmak istersin?

-Efendim ?

-Dışarı çıkmak ister misin?

Daha cevabımı veremeden kapı çalındı. Teyzem kapıyı açmaya gitti ve hemen yanında 5-6 kadınla geri geldi.

Annem büyük bir sevinçle kalktı ayağa.

-Kızlar siz misiniz?

Hepsi birden coşkulu bir şekilde "Evet" dediklerinde annem hemen yanlarına gitti ve sarıldı onlara.

Meğersem lise arkadaşlarıymış. Her ne kadar annem burada olmasa da teyzemlerle görüştükleri için bizim buraya geldiğimizi ve neden geldiğimizi öğrenmişler.

Onlarda katıldılar sofraya. Ve bana dönüp selam verdiler. Annemde;

-Kızım Mi-Kum, diyerek tanıştırdı beni arkadaşlarıyla. Kore'ye gelmemiz 2 günü bile bulmadı ama annemin yüzü gülmeye başladı. Burayı sırf bu yüzden bile severim ben.

Annemin gülümsemesini uzun zamandandır görmemiştim. Burası şimdiden bize iyi geldi herhalde. Her şeye yeniden başlamak bize iyi geldi...

Ama.. hala kalbim üzgün. Şu eksik yaşayacağım hayat yolunda umarım her şey iyi gider. Evet gülüyorum fakat babamı özlüyorum. Ve bu özlem beni gittikçe mahvediyor.

Yeni şeylere alışkın değilimdir pek. Fakat annemle her şeye yeniden başlamaya çalışıyoruz. Belki bu yolda çok düşeceğiz ama eminim umutla kalkacağız yeniden.

Unutma Helin. Sen iyi olursan her şey iyi olur..

Umarım beğenirsiniz. Yorumlarınız benim için çook önemli. 

Artık Helin ve annesi yeni bölümlerde yeni hayatlarının yolunda biraz daha ilerleyecekler. Bakalım neler yaşayacaklar ve bu yol  onları nasıl etkileyecek?