HAYAL

10.BÖLÜM HAYAL

Kimi sevdiysem hep kaybettim.Aşk bitti hayallere paydos.Öldüğüm kentte dirilicem.Biliyorum sensiz olucak her şey tıpkı sen olduğun zamanlardaki gibi kronik sensizliğim nüksettiği her bahar biraz daha artıyor özlemim anlatıcak çok şeyim var kentin sokaklarına dair ama susuyorum. Sen biliyorsun beni susuyorum.

~ÖMÜR~

Annemi, babamı,üvey annemi babamı,fatoş annemi kaybettim.Hatta kardeşlerimi bile kaybettim.Hayatımdaki herkesi tek tek kaybettim.
Artık ne kimseyi sevebiliyorum ne de seviliyorum.Çünkü kimsem kalmadı.Hayata tutunacak hiçbir dalım kalmadı.Bir anda hayatım alt üst olmuştu.Her şeyimi kaybetmiştim.Şimdi yürüyorum bomboş sokaklarda hayatın bana ne getireceğinden habersiz sessizliği dinleyerek yürüyorum.Ve sessizliği bozan gökgürültüsü oluyor.Birazdan yağmur yağacak ve ben bomboş sokaklarda yürüyorum. Yanaklarımdan süzülemeyen bir damlaydı hüzün ve az sonra yağmur yağacak ve yanağımda arta kalan o son damlayı hüznü alıp götürecek ve karışacak asvalt yola...Soğuk rüzgar tenime çarpıyor ve canımı yakıyordu.Tıpkı hayatım gibi...

İçimde fırtınalar kopuyor.Şimşekler çakıyor beynimde, duygularım siliniyor yavaş yavaş hiçbir şey hissetmemeye başlıyorum yağmur tenime dokunuyor önce ağır ağır yağmaya başlıyor sonra hızlanarak yağıyor.Başımı kaldırdım ellerimi açtım ve deli gibi ağlamaya başladım.Bulut gibiydim.Gök gürlüyor ben bağırıyorum, o hızlı hızlı yağıyor ben ağlıyordum.Yağmurdan bir farkım yoktu.Onlarda benim gibi ağlıyordu yalnız değildim benimle beraber ağlayan bir arkadaşım vardı.O da benim gibi dertli, dertli olmasa ağlar mı hiç?Yağmur damlaları tenime değdikçe canımı yakmıyor aksine beni rahatlatıyordu.

~MURAT~
Hayy aklıma tüküreyim bu havada dışarımı çıkılır saf Murat deli gibi yağmur yağıyor ben ise dışarda dolaşıyorum.Amaç;bi amacım yok öyle canım sıkıldı ve dışarı attım kendimi ama yağmura tutuldum iyi mi.Ama hiç de eve gidesim yok şimdi.Gözlerim bir evin penceresine takıldı öylece izledim onları.Ne kadar mutlular.İki çocuk biri kız biri erkek annesinin dizine uzanmışlar anneside ikisininde saçlarını okşuyor o kadar narin yapıyor ki sanki canını acıtmakdan korkuyor gibi.Sonra kocası geliyor kadının alnından öpüp çocuklarında yanaklarına buse konduruyor.Alın size sıcacık musmutlu bir aile tablosu.Ulan! ulan hayat bir ailem olsaydı be keşke demekten yoruldum lan.Yoruldum.
Kafamı kaldırdım bir ailem olmadı olmayacak be Murat niye alışmıyorsun alış!alış! umut denen illet seni bırakalı çok oldu. dedim kendime.Kendimi teselli etmekten bile yorulmuştum.Zaten en kötü şey değil mi bir insanın kendi kendini teselli etmesi.Evin yolunu tuttum gidiyordum ama birisi gözüme takıldı.Arkası dönüktü ellerini iki yana açmış kafasını gökyüzüne dikmiş hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.Ne derdi var acaba? Hayat işte kimisi ne kadar mutlu, kimisi ne kadar üzgün.Arkamı dönüp gidecektim ama gidemedim belki dertleşiriz umuduyla yanına doğru ilerlemeye başladım.Sırılsıklam olmuştu tıpkı benim gibi.Tek farkımız vardı ben üşümüyordum ama o tir tir titriyordu.Omzuna dokundum yavaşça hemen ürküp kafasını bana doğru çevirdi.Sokak lambası yüzüne vurmuş onu aydınlatıyordu.Yüzünü net bir şekilde görebiliyordum.Bu bu Ömür abiydi.Ömür abi ne haldeydi perişan görünüyordu.Ben zenginleri mutlu sanardım meğer değilmiş. Çünkü karşımda capcanlı örneği vardı.Aman be ne diyorum ben.

"Ömür abi!Ben Murat tanıdın mı?dedim.Ama cevap vermedi bu adamın hali düşündüğümden de vahimdi.Öylece durduk biraz yağmur şiddetini iyice arttırmıştı.Tam konuşacaken o konuşmaya başladı.

"Kimsem kalmadı Murat tutunacak tek bir dalım bile kalmadı.Kimi sevdiysem lanet olsun gitti kaybettim herkesi herşeyi kaybettim."dedi.
Acıyordum ulan ben bi kendime bir de benim gibi yetim kardeşlerimden başka kimseye acımayan ben şimdi Ömür abiye acıyordum.Çünkü o da artık bizden birisiydi.