LUCK //Dylan O'Brien

-3-

Ellerimi yumruk yapıp sıktım, çığlık atmak istemiyordum. O yüzden hızla eve doğru yürüdüm. Evim Burgerkinge yakındı. O sırada mesaj yazdım.

Mrs.Obrien: Ypk ölllmerm

BrianODylan: Hey! Sakin ol.

Mrs.Obrien: Srnonle konusrkwn nasilk skin olablrm? O'Brien?

Soy ismini tabii ki doğru yazmıştım. Evin önüne gelince anahtarı birkaç kez yanlış taktıktan sonra en sonunda doğru takıp çevirdim. "Ben geldim!" diye bağırdım evin içine. Yalnız yaşıyordum ama sorun değildi, karşımda beni karşılayan posterlerim vardı. Direkt salona geçip kendimi büyük ve içine gömüldüğüm koltuğa attım.

BrianODylan: Bana normal insanlara davranıldığı gibi, davranılmamasından hoşlanmıyorum.

Mrs.Obrien: Tamam. Skainim. 

Mrs.Obrien: Âh! Lanet olmasın. Seninle konuştuğuma inanamıyorum!

BrianODylan: Ama ben buradayım ve seninle konuşuyorum. Lütfen biraz normal bir insanmışım gibi davransan?

Mrs.Obrien: Tamam, ama bana göre normal bir insan değilsin ki. Yani, 'Sen Dylan O'Brien'sın!' değil. Sen benim aşık olduğum insansın...

BrianODylan: Hayranlık desek?

Mrs.Obrien: Emin ol sadece hayranlık değil. Daha fazlası.

BrianODylan: Bence; sadece hayran olman senin için daha iyi olacaktır.

Mrs.Obrien: Efendim? Neden?

BrianODylan: Hayranlarımın üzülmesini sevmiyorum ve istemiyorum.