|✖Psycho✖|Kian Lawley

Chapter 22

-Spencher Clifford-

Η Παρασκευή ήρθε. Πήγα στην παραλία όπως ο Kian μου είπε. Είχα την περιέργεια να μάθω τι ηθελε να με ρωτήσει. Δεν ειχαμε ξαναμιλήσει απο τοτε που συνδεθηκαμε στo FaceTime. Απο μακρια τον βλέπω που με περιμένει. Είναι όμορφος. Τα ρούχα που φοράει τον κανουν πολύ καυτό. Αλλά δεν με ενδιαφέρει να κάνω σχέση μαζί του. Νομιζω! Πλησιαζω προς το μέρος του. Μου έκανε νόημα να καθισω δίπλα του. Καθισα. Έβγαλαν τα παπούτσια μου και βουτηξα τα πόδια μου στην άμμο.

Κ:Θέλω να μου πεις τα παντα. Τα παντα για το παρελθόν σου.
Sp:Οκ, θα σου πω. Νομιζω το αξιζεις. Ίσως με βοηθησει να απελευθερωθω απο αυτό το βαρος. Ενα πράγμα θα σου πω. Είναι πολύ οδυνηρό και σκληρό το παρελθον μου.
Κ:Δεν θα σε σταματήσω. Μιλά όσο θες.
Sp:Λοιπον έχουμε και λεμε.
«Ηταν πριν πεντε χρόνια. Ήταν σχεδόν χριστούγεννα. Ημασταν εγώ, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου και ο αδερφός μου ο Michael στο αυτοκίνητο και το ραδιόφωνο επαιζε χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Τραγουδουσαμε ποτε ποτε και κουνεντιαζαμε. Ο Michael πετούσε μαλακιες σε μένα. Τις πιο υπέροχες μαλακιες. Και τοτε συνέβη το μοιραίο. Το αυτοκίνητο γλιστράει σε μια βουνοπλαγιά. Ειχαμε κολλήσει εκεί. Οι γονεις μου και Michael είχαν σκοτωθεί. Είχαν πεθάνει. Εγώ είχα άσχημη αιμοραγία ώσπου αργότερα έχασα τις αισθήσεις μου. Ξύπνησα αργότερα απο ενα μήνα στο νοσοκομειο. Ήμουν σε κώμα. Δεν είχα κανέναν συγγενή. Είχαν όλοι πεθάνει. Την ημερα που βγήκα απο το νοσοκομείο Έκλαψα. Δεν αντεχα το γεγονος οτι οι γονεις Μου και συγκεκριμενα ο Michael ηταν...νεκροί! Έτσι εγώ και το αγόρι μου -ναι είχα αγόρι τοτε με σχέση 2 χρονων- πήγαμε μια βόλτα για να ηρεμησω. Μας άρεσε να βολταρουμε δίπλα στις ράγες των τρένων λίγο εξω απο την πόλη, στην "έρημο". Δεν είχα υπολογίσει αυτό που ήθελε να κανει, γιατί πολύ απλα δεν το φανταστηκα. Κάποια στιγμη στην βόλτα μας σταματησαμε και με κοίταξε. Ενα τρένο ερχόταν απο μακρια. Με φίλησε και ενώ το τρένο μας πλησίαζε μου είπε "Σ'αγαπω" και μπήκε αναμεσα στις ράγες. Και το αποτέλεσμα ηταν τ σώμα του να τιναχτεί και να βρεθεί μπροστά μου το νεκρό αγόρι μου. Είχε αυτοκτονήσει. Δεν άντεξα αλλη απώλεια. 2 εβδομαδες έκλαιγαν και εσπαγα πραγματα. Ήμουν μονη. Και μετα με πήραν τηλέφωνο απο το νοσοκομείο που με περιλθαψε. Μου ανακοίνωσαν οτι ήμουν εγκυος. Έγκυος 2 μηνών. Και τοτε έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου. Φυσικά δεν θα εκανα έκτρωση. Αυτό το κωρι ηταν ο καρπός του ερωτα μας με τον Ματτ. Μονο που έπρεπε μετα απο 4 μηνες το μωρο να γεννηθεί προωρα γιατί διαγνώστηκε κάτι. Ευτυχώς ηταν εντάξει όμως αργότερα πεθανε. Ουτε αυτό το αντένα. Ηταν ενα κορίτσι. Ενα πανέμορφο, αθώο κοριτσάκι. Το αγαπούσα παρα τις λιγες μέρες που το είδα. Δεν το μετάνιωσαν. Έτσι αποφάσισα να μετακόμισε εδώ και να αλλάξω εντελώς αφήνοντας το παρελθον μου πίσω. Και τα υπολοιπα τα γνωρίζεις.

_________________________
Συνταρακτικό κεφάλαιο!!! Μπουμ!  Vote and comment! Μου έμεινε να γράψω το Stitches. Μακάρι να το καταφέρω. ❤❤