13
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ชีวิตของฉันที่เมลเบิร์นผ่านไปอย่างปกติซะจนน่าเบื่อ ทุกๆ เช้าดีแดนจะเป็นคนปั่นจักรยานไปส่งฉันที่โรงเรียน (แน่นอนว่าเขาได้ค่าจ้างจากโซเฟีย) สอนภาษาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก ส่วนโซเฟีย บางทีเธอก็ดีบางทีเธอก็เจ้ากี้จ้าการกับฉันมากเกินไปจนอึดอัด นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันไม่ชอบกลับบ้านมากนัก โดยดีแลนเข้าใจดี แถมเขายังมาอยู่กับฉันเสมอช่วงเลิกเรียน ที่ร้านกาแฟบ้าง เดินเล่นบ้าง หรือบางทีเขาก็พาฉันไปปั่นจักรยานเล่น ถึงเขาจะพูดมากจนน่ารำคาญแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักคนนึงเลยทีเดียว
วันนี้ก็เช่นกัน เขาพาฉันมาร้านกาแฟร้านโปรดของเขา
"ปกติเธอ@@%#$^$%&%^*^&*(^&( ฉันน่ะ$#^$^&%*&^&(*^*&^*%*^%^*%^" ดีแลนร่ายยาว
อะไรวะ...
การที่ฉันได้มาอยู่แบบนี้ทำให้ฉันรู้ว่าภาษาอังกฤษของฉันยังคงต้องปรับปรุงอีกมาก ที่ซิดนีย์ฉันอยู่ได้เพราะมิล่า อะไรที่ฉันพูดไม่ได้นึกไม่ออกเธอจะจัดการให้หมด พอมาอยู่ที่นี่ฉันต้องอยู่ด้วยตัวเอง ดีแลนก็ช่วยไม่ได้ในบางครั้ง เพราะบางทีฉันก็ฟังเขาไม่ออก และเขาก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันต้องการจะพูดเช่นกัน แต่ถึงจะแบบนั้นก็เหอะ เขาก็ยังจะพูดๆ อยู่นั่น หลายครั้งที่ฉันคิดว่าเขาพูดคนเดียว
ดีแลนเดินนำพร้อมพูดไปด้วย ก่อนจะเลือกนั่งที่โต๊ะริมกระจก ฉันที่เดินตามเขามานั่งลงตรงข้ามเขา ส่วนใบหูทำหน้าที่พยายามจับใจความสำคัญที่เขากำลังพูดอยู่
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" ฉันสะดุ้งนิดหน่อยที่อยู่ๆ ดีแลนก็ขำขึ้นมา นั่นทำให้ปากของฉันทำงานโดยอัตโนมัติ
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ =O=;;;" ฉันทำเป็นขำตามในสิ่งที่เขาพูด และนั่นทำให้ดีแลนขมวดคิ้วทันที
YOU ARE READING
Wildest Dreams〈5SOS〉
Fanfiction“Nothing lasts forever, but this is gonna take me down He's so tall and handsome as hell He's so bad but he does it so well I can see the end as it begins” — Taylor Swift - Wildest Dreams
