THIS TIME (ALDUBFF) SHORT STORY

This Time-1

Nakapangalumbabang nilalaru-laro ni Maine ang pagkain sa kanyang plato sa pamamagitan ng tinidor. Naririndi na ang magkabilang.tenga niya sa kadaldalan ng kadate niyang si Julian. This carbonara needs a little more pepper and salt. Napaka-bland ng lasa. Sino kaya ang chef nila sa restaurant na ito? Mas masarap pa ang luto ko rito. Dapat, ako ang binabayaran para kumain dito at hindi ako ang nagbabayad. Kunsabagay hindi naman ako ang magbabayad nito. Still ang mamahal parin ng mga pagkain; hindi naman sulit ang bayad. Reklamo niya sa isip.

"gusto kung makilala ako ng lahat at sabihin nilang walang katumabas ang galing ko pagdating sa pagnenegosyo, siguro kung gugustuhin ko lang at smunod ako sa yapak ni dad na mag aral ng law noon imbes na business management, I know I would have been the youngest judge in the country. And the best at that. Dont you think so, too Maine?"-patuloy na sabi ni Julian.

"hah? Ah oo."

"anyway hindi na rin ako magrereklamo, since mas maganda naman ang buhay ko ngayon, i can get anything i want, anywhere i want it. And besides mas nakilala ako sa pagnenegosyo in fact i have a Lot af awards and citation as proof of my wonder and succes. And you know what else? Next week ay paparangalan nanaman ako ng Advertising Guild of the philippines for my work...."

Muling luminga-linga si maine upang mag reklamo sana sa waiter. Pero dahil wala pa ring tigil si julian sa pamumuri sa sarili nito ay nakapag isip tuloy siya ng paraan para mailabas ang nararamdamang frustrations sa mga sandaling iyon, hindi dahil sa pag kain kundi dahil sa sobrang kayabangan ng kadate niya. Nang maka spot ng waiter ay agad niyang tinawag ito.

"Maine, you still haven't finish your meal,"-sabi sakanya ni Julian.

"oh its okay."-at fake smile ang binigay niya dito. "total naman hindi ka pa tapos sa mga sinasabi mo kaya ituloy mo lang. I'll eat while i'll listen"

At mukhang hindi pa rin nahalata nito ang kaplastikang pinapakita niya dahil nagpatuloy pa rin ito sa pag mo-monolouge o di kaya naman ay talagang mahal na mahal lang nito ang sarili kayat nakakaya niyang pag usapan ang tungkul dito sa loob ng dalawang oras. oh wait make that three.

Nang dumating ang waiter ay ibinigay niya ang kanyang order dun at pinili pa niya ang mga pinaka mahal sa mga iyon.

"would that be all ma'am?'-tanong ng waiter.

"yes, pwedeng pakibilisan? gutom na gutom na kasi ako"-hiling pa niya. Nginitian siya nito ng tignan ang mga pagkaing halos di pa niya nagagalaw. he left without saying anything. once again, she blocked out Julian's irritating monologue, and turned her attention to the man who was sitting at the table near them. Madali niyang napag mamasdan ito dahil nakaharap ito sakanya. Like her may kasama ito. Kahit sa ganoong distansya ay halata pa rin ang kagwapuhan nito. "perfect"- that was the right word to describe him; with.his jet-black hair maamong mata at matangos na ilong. The woman he was with, was rummaging in her purse when he noticed her. Tiningnan siya nito at bahagyang tinanguan bilang pagbati sa kanya.