Show Me Love

Part 7.

~ Worry less, smile more. Don't regret, just learn and grow. ~

POV Emily

Met een bonkend hart en trillende benen zet ik mij op mijn stoel. Ook al wou ik mij altijd verstoppen, in de les zat ik op de eerste rij.

Een bril hebben had zijn voor en nadelen. Je kon je er achter verstoppen, maar je was nog altijd half blind. Daarom zat ik liever goed vooraan zodat ik zeker alles goed kon lezen. Maar je kon het ook zijn n als een van mijn nerdy eigenschappen .

Tijdens de pauze had Kayla mij verteld dat Jace naar mij zocht. Ik wist niet wat ik er over moest denken.

Liefst dacht ik er gewoon niet aan. Wat jammer genoeg niet lukte, tot mijn spijt.

Een zucht rolde over mijn lippen terwijl ik met mijn klammen handen mijn boeken uit mijn rugzak haalde.

Met een klein plofje komen ze op mijn bank terecht. Ergens was ik bang dat het te luid was en dat iemand het gehoord had, met in het bijzonder Jace.

Maar toen ik het lokaal binnen kwam was hij er nog niet. Hij en zijn vrienden kwamen meestal als een van de laatsten binnen.

Dus als ik nu de hele tijd naar het raam staar, niet op kijk als er iets rond mij gebeurd, dan zag hij me niet.

De deur ging dicht, het was moeilijk om niet op te kijken om te zien wie het was. Traag draaide ik mijn hoofd richting het bord en zag onze leerkracht de woorden op het bord schrijven.

Een zucht van opluchting rolde er over mijn lippen. Wat was ik blij om die man te zien.

Maar nog geen seconde later vloog de deur weer open en tot mijn spijt keek ik op.

Mijn ogen vingen de blik van Jace op.
Zijn ogen keken mij onderzoekend aan. En ik voelden hoe mijn wangen rood begonnen te kleuren.

Zonder emotie bleef hij mij aan staren tot dat hij ging zitten.

Snel wendde ik mijn blik af, wat ik al veel eerder had moeten doen.

Ik beet zachtjes op mijn lip en pakte een pen en noteerde de wiskunde vergelijking die de leerkracht net had opgeschreven.

POV Jace

De les was gedaan. Mijn blik bleef gericht op de rug van het meisje dat op de eerste rij zat.

Haar naam was inderdaad Emily en was een van de nerds van heel het jaar.

Haar haren droeg ze in een staart. Ze waren lang, golvend en donker bruin, zoals de Emily van het feest.

Toen ik het lokaal binnen kwam en in haar ogen keek, herkende ik de onzekere blik.

Was ze het dan echt?

Als ze het was.. Kon mijn geluk niet op.. Ik was al een week op zoek naar haar. Ik wou haar echt leren kennen.

Maar het was nog altijd Emily.. Het nerdje.. Wat gingen de mensen wel niet van mij denken?

Wanneer ik mijn boeken in mijn rugzak stopte, keek ik naar haar. Ze zag er best 'klunzig' uit wat haar best schattig maakte.

Snel liep ze de klas uit zonder maar even op te kijken. Als of ze op de vlucht was of haar trein nog moest halen.

Snel liep ik achter haar aan en wanneer ik op de zelfde hoogte wandelde als haar zei ik blij :" Hey Emily"

Ik zag haar slikken en twijfelende draaide ze haar hoofd richting mijn kant. Ze stopte even met wandelen. Haar ogen gaven enkel weer dat ze onzeker was.

Ik glimlachte wanneer ze stilstond.

"Hoi" zei ze snel en begon toen weer verder te wandelen.

Ik fronste even mijn voorhoofd. Wat had zij nu? Kon ze nog niet eens even met mij praten.

"Zullen we na school anders iets gaan drinken? Of moet je weer naar je vriendin?" vroeg ik glimlachend en knipoogde naar haar.

Niet dat ze het zag, want ze keek mij nog niets eens aan.

Ze beet zachtjes op haar lip en keek me toen eindelijk aan.

"Ja sorry ik moet naar Kayla" zei ze terwijl ze zoekend rond keek.

Een zucht rolde over mijn lippen.

Ik zou en zal winnen. En haar mee uitnemen.

"Oké, dan spreken we zaterdag af, ik kom je om zeven uur ophalen bij je thuis"

Ik legde even kort een hand op haar onderrug en glimlachte naar haar waarna ik verder liep zonder te wachten op een antwoord van haar.

---
En hier is weer een nieuw deeltje :) laat me iets weten wat jullie er van vinden :)