DIARY NG TORPE

CHAPTER ONE:-meet Mindanao-

May Luzon at Visayas….. but I’m here in the “land of promise” MINDANAO.

Actually, may bahay kami sa Makati at Cebu. Ang di ko lang makuha, bakit dito pa sa Mindanao?. Talagang napakabarumbado na talaga ang tingin sa akin ng parents ko. Hahahyy, ganito talaga ang buhay.

Good boy naman talaga ako. Pero sadyang malupit sa akin ang tadhana. Mga kaibigan ko sa Italy ay talagang matigas. Siguro na impluwensiyahan ako. Kaya eto ako ngayon sa Mindanao na padpad.

And I’m proud to present the City of Pagadian :D

Pag baba ko palang sa airport, NOSEBLEED ;’(

Ano ba itong language nila dito? Hindi ba sila tagalog speaking?

Anooooooooo daaaaaaww??!!!

Di ko maintindihan? >,<

 Sinong lalapitan ko?

 Ang tagal naman kasi ng sundo ko!! Di pa ma contact.

Hanggang sa may lumapit sa akin,tricycle driver.

“Dong, aha ka?” (iho, saan ka?)

Ano daw? HUH? Anong pinagsasabi nito?

Bulong ko sa sarili…….

Hala? Ayaw umalis!!.......

“ammph, hindi po ako sasakay.Sige po salamat!”

At umalis na ako.

After 1 hour of waiting…..

Dumating na rin ang sundo ko. Ang ayaw ko sa lahat ang pinaghihintay ako ng matagal. Talagang enemy ko ang word na [WAIT].

“ Sir, sorry for being late…. Nasiraan po kasi ako ng sasakyan sa daan.”

Depensa agad ng driver ko.

“ next time, check the car!! Bago ka maka perwisyo!! Ayoko ang pinaghihintay OK??”

Yumuko sa hiya ang driver…

“Oh! Ano pang pinaghihitay mo? kunin mo na mga gamit ko.!”

Wow? Ang sama ko namang magsalita. Pasensya po ganito ako pag mainit ang ulo ;) [ parental guidance, wag gayahin]

“manong, pasensya po kanina sa inasal ko.”

“ Ok lang po yun Sir….

Kasalanan ko rin naman po na naghintay po kayo ng matagal.”

“manong, wag niyo po akong tawaging Sir nakakailang kasi.”

“ eh, ano pong gusto niyong itawag ko sa inyo?”

“Sam nalang po o Son, kayo pong bahala.”

“ ammmp, Sir…..ayy, Sam pala. Pwede bang tawagin kitang anak?”

“ po? Bakit naman po? Wala po ba kayong anak?”

“Meron naman, ka edad mo kasi yung anak kong lalaki. Kaso namatay siya 2 years na ang nakakalipas.”

“namatay po? Bakit naman po”

“over fatigue, sa training nila nang kinuha niyang kursong Criminology”

“ ganun po ba? Pasensya na po nagtanong pa ako.”

“Ok, lang…. anak”

Ngumiti ako sa kanya, pagkasabi niya nun.

“ammp, manong! Ano po bang language ang ginagamit dito?”

“ bisaya anak, hindi ka ba nakakaintindi ng bisaya?”

“hindi po eh, english at tagalog lang po alam ko. Kahit language nga po sa Italy hindi ko alam, pero nakakaintindi po ako ng konti. Matagal nga po akong andun pero English po ang ginagamit ko.”

“ ganun ba anak? Pag magtatagal ka dito, sigurado alam mo nang magsalita ng bisaya.”

“malalaman ko po kung interesado po akong malaman”

Nagkwentuhan lang kami ng driver hanggang sa nakarating kami sa bahay at nalaman ko pangalan niya Roberto Santos.

Nalaman ko din ang kultura dito sa Mindanao.

Marami ngang muslim pero peaceful naman.

Wala namang dapat katakutan dito.

Malapit na ang opening ng school, not excited kahit na alam kong fixed na lahat.

Isa pa…. may maganda kayang babae dito sa Mindanao?

 Well, let’s see ;)) baka dito ko makita ang totoong mamahalin ko;D

Pero malabo…..??? hahaha!! Marami na naman akong mapaglalaruan nito.

Ano, kaya ang plano ni Lord at dito pa ako pinadpad sa pagka playboy ko???