De Verandering

Hoofdstuk 2

De weken gingen voorbij en ik begon er eindelijk een beetje aan gewend te raken dat mijn zus niet meer bij mij in de klas zat. We spraken in het begin nog steeds elke pauze tegen elkaar maar zelfs dat begon minder te worden. Niet dat we het erg vonden. We hadden eindelijk door dat het soms ook wel eens goed deed om even niet bij elkaar in de buurt te zijn. Voor het eerst begrepen we dat we ieder ook ons eigen leven hadden. Ik begon zelf ook nieuwe vrienden te maken in de klas en het gebeurde zelfs af en toe wel eens dat ik in de middag samen met hen at. Met hen kon ik even goed lachen als met mijn zus. Het voelde alleen heel anders aan omdat zij weinig over me wisten. In al die tijd dat mijn zus elke seconde bij mij was had ik nooit moeite gedaan om met andere mensen overeen te komen. Dat was niet nodig. Ik had mijn vriendin immers al gevonden. Nu besefte ik hoe moeilijk het was om er bij te horen wanneer iedereen zijn vrienden al had gekozen. Er waren al vaste groepjes en niemand had er graag een vreemdeling bij. Toch had ik mijn draai in de klas al gevonden. Ik had een groepje gevonden dat er geen probleem mee had mij te accepteren. Het enige nadeel was dat ik niets met hen gemeen had. Zij hielden van studeren terwijl ik hield van plezier maken. Zij hielden van vreemde talen studeren terwijl ik hield van nieuwe schoenen. Zij noemden muziek op authentieke instrumenten cultuur terwijl ik elke vorm van popmuziek veel interessanter vond. Dat kon niet blijven duren dus richtte ik me op de hogere jaren. De laatstejaars meisjes leken me zo leuk om mee om te gaan. Ze leken op me. Zij hielden duidelijk ook van winkelen met hun zonnebril waar kleine diamantjes opzaten en hun torenhoge hakken. Niet alleen de meiden van dat jaar waren interessant. De jongens mochten er ook zijn. Vooral Mart. Mart was de populaire jongen van zes latijn. Hij was enorm mooi en had een lieve glimlach. Zijn ogen leken op het appelblauwzeegroene water van de atlantische oceaan. Helaas waren er wel meer meiden die voor hem vielen. Tot nu toe had er nog niemand van school hem voor zich kunnen winnen. Dat betekende dat hij ofwel zo kieskeurig was dat ie nog nooit een vriendin had gehad, ofwel gewoon niemand van dezelfde school wou. Soms wou ik dat ik net zo sociaal was als Evy. Zij kon met elke jongen praten zonder te blozen of nog maar te giechelen. Net toen ik erover nadacht hoe het zou zijn om haar te zijn zag ik het bewijs van waar ik net aan dacht. Daar stond ze, aan de overkant van het plein naast een jongen met blond halflang haar. Hij lachte terwijl zij bloedserieus naar hem keek. Het was heel erg duidelijk dat zij een oogje op hem had. Ik kende haar goed genoeg om dat te weten. Ze zou het alleen niet aan hem laten zien. Het leek me inderdaad haar type. Licht nonchalant maar net niet onverzorgd. Interessant maar toch niet populair en een heel groot hart. Op dat moment wist ik al dat het niet lang meer zou duren voor ze hand in hand zouden lopen. Dit klinkt je waarschijnlijk al erg voorspelbaar maar... Ik had gelijk.