De Verandering

Hoofdstuk 16

Toen ik die ochtend wakker werd viel het me meteen op dat ik erg slecht geslapen had. Ik lag met mijn hoofd aan het voeteinde van mijn bed en mijn laken lag op de grond. Voor de eerste keer in mijn leven kon ik mij perfect herinneren waarover ik gedroomd had. Ik wou dat ik het mij niet kon herinneren. Ik wist dat ik de hele nacht lang over de vorige avond had gedroomd. Ik probeerde de hele tijd aan iets anders te denken maar dat lukte me niet. Mijn zus stond aangekleed naast haar bed en ik keek naar de klok. Ik was veel te laat wakker geworden en vroeg me af waarom zij me niet had wakker gemaakt. Ze zei dat ik beter thuis kon blijven omdat ik er veel te vermoeid uitzag. Ze had wel geprobeerd op me wakker te maken maar dat was niet gelukt. Ik stond op en wou net kleding uit mijn kast gaan halen toen ik op de grond zakte van de pijn. Mijn zus liep naar me toe. Mijn been deed zo veel pijn dat ik er niet op kon steunen. Ook mijn arm deed enorm veel pijn. Ik kon mijn arm amper bewegen. Evy keek mij bezorgd aan en belde naar de tekenacademie om ons beiden ziek te melden. Ik probeerde te zeggen dat ik alleen thuis kon blijven maar ze schudde haar hoofd en legde me het zwijgen op. Ergens was ik daar wel blij mee want na die avond wou ik liever nergens alleen zijn. Toen Evy klaar was met telefoneren kwam ze naast me op bed zitten. Ze zei dat ze me tot in de badkamer op een stoel zou helpen zodat ik me kon omkleden en mijn haar kon kammen. Ik knikte en ze pakte me op. Eens ik in de badkamer op de stoel zat ging zij terug naar onze slaapkamer. Ik trok traag mijn kleren aan. Elke beweging deed pijn. Toen ik klaar was wou ik zelf teruggaan naar onze slaapkamer. Ik stond op en hield me met mijn goede arm vast aan de trapleuning terwijl ik steunde op één been. Toen ik onze kamer binnenkwam zag ik mijn zus aan het raam staan. Ze had haar handen om haar eigen keel geslagen en probeerde te roepen maar dat lukte niet. Ik liep naar haar toe om haar te helpen maar op het moment dat ik vlakbij haar was duwde iets me achteruit. Ik voelde aan mijn wang en zag bloed op mijn hand. Ik zag mijn zus in elkaar zakken en naar adem snakken. Ze zag eruit alsof ze net had geprobeerd zichzelf te wurgen. Plots pakte een hand me bij mijn keel vast. Ik werd een halve meter van de grond getild en het voelde alsof nagels zich in mijn keel boorden. Toen liet de hand los en vloog ik tegen het plafond. Daarna kwam ik met mijn lip op de hoek van mijn glazen nachtkastje terecht. Ik probeerde op te staan maar dat lukte me niet. Ik draaide me om en ging met mijn rug tegen het bed zitten. Ik begon me af te vragen wat er gebeurd was. Ik had geen idee wat ons had aangevallen. Ik begon bang te worden. Mijn zus kwam opnieuw bij en stond op. Ze hielp mij recht en ik keek in de spiegel. Ik hing vol met bloed. Mijn kleren waren doorweekt. Ik trok ze uit en legde ze op de stoel. Op het moment dat ze op de stoel lagen verdween al het bloed. Ik veegde ook het bloed van de wonden weer weg en het werden al snel littekens die enkel voor ons zichtbaar waren. Sinds de vorige avond waren er allemaal vreemde dingen gebeurd en ik had het nare gevoel dat dat nog lang zou doorgaan. Spijtig genoeg had ik gelijk. Het werd zelfs steeds vreemder.