Never Or Ever?

Chapter 19

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και τρέχω στο ημερολόγιο πο έχω κρεμασμένω στο μπάνιο....Λοιπόν για να δώ...Είναι 3 μέρες για την ημέρα των χρηστουγέννων,4 για την ρομαντική εβδομάδα -Ναι, έτσι την λέω για να μην ξεχάσω την δικαιολογία-.Επίσης έχουν περάσει 3 εβδομάδες από την απειλή της Ζωής και όπως το φανταζόμουν δεν έχει κάνει τίποτα εκτός από το να με αγροιόκοιτάζει....Ήμουν και σίγουρη...Τι μπορούσε να κάνει; ΤΙΠΟΤΑ....Έτσι θέλω να πιστευώ δηλαδή....

Αφου ντυθώ (απλά όπως πάντα) και χτενιστώ είμαι έτοιμη και κατεβαίνω τις σκάλες για να πάω στην τραπεζαρία...Πλέον δεν χρειάζεται κανείς να με ξυπνάει...Έχω βάλει ξυπνηρή και ως ήχω έχω το  αγαπημένο τραγούδι του Harry....Αύτο με κάνει να τον σκεφτώ και να θέλω να τρέξω στην ζεστή αγκαλία του...Είναι μαγικό αυτό που ζούμε και το έχω ξαναπεί...Μπαίνω στην τραπεζαρία και φωνάζω ένα καλυμέρα σε όλα τα πρόσωπα που είναι εκεί...Τα συνηθισμένα δηλαδή....Ο μπαμπάς μου,η μαμά μου,ο αδερφός μου,η αδερφή μου και ο Jonh....Μου απαντάνε και αυτοι καλυμέρα και πάω να βγω από την πόρτα για να περιμένω τον Harry στην εξώπορτα...

'Που πας;' Ρωτάει ο μπαμπάς μου

'Εμμ...Έξω να περιμένω τον Harry σαν καθε μέρα' Λέω και γυρνάω να τους κοιτάξω...Τι ωραία οικογένεια που είναι.....

'Δεν θα φας;' Ρωτάει η αδερφή μου που είναι στην αγκαλία του John...

'Δεν πεινάω' Απαντάω ξανά στον ίδιο τόνο με πριν...Αυτή είναι η αλήθεια....Νίωθω βεβαία μια έλλειψη στο στομάχι αλλά φταίει ότι δεν είναι εδώ ο Harry..

'Amber πρέπει να τρώς...Έχεις αδυνατήσει πάρα πολύ' Λέει η μητέρα μου

'δεν έχω όρεξη απλός...' Λέω και στριφογυρίζω τα μάτια μου

'Μα...Amber' Με φωνάζει η μητέρα μου αλλά δεν την ακούω καθώς τρέχω προς την πόρτα αφού μόλις χτύπισε το κουδούνι....

'Καλημέρα' Λέει χαρούμενος αυτός και τα σμαραγδί του μάτια λάμπουν

'Καλημέρα όμορφε' Λέω ναζιάρικα και πέφτω στην αγκαλία του....Πετάλουδες στο στομάχι...Συνηθισμένω συναίσθημα πλέον...Με φιλάει απαλά στα χείλι και πάει να μπεί μέσα στο σπίτι αλλά τον εμποδίζω...

'Να μπω να πώ μια καλημέρα στους δικούς σου θέλω' Λέει απολογιτικά και τον αγριοκοιτάζω....

'Όχι δεν θα μπούμε μέσα...Η μαμά μου το μόνο που κάνει είναι να γκρινίαζει επειδή δεν τρώω' Λέω κατσουφιασμένη...

'Δεν έφαγες;' ρωτάει ο Harry σοβαρά....Τι ήθελα και του το είπα; 

'Δεν πείναγα' Λέω απολογιτηκά