Never Or Ever?

Chapter 29

Σηκώνομαι από το κρεβάτι..Ξυμέρωσε πιά...Ούτε πότε νύχτωσε δεν κατάλαβα καλά - καλά..όλοι την ώρα η μόνη σκέψη που τρυγηρνάει στο κεφάλι μου είναι ο Harry...Που να είναι; Τι να κάνει; Αυτός άραγε να νοιάζετε...Τι ηλίθια που είμαι..Φυσικά...Και όχι... Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρεύτη και τρομάζω με αυτό που βλέπω...Θέε μου πως είμαι έτσι; Ρίχνω μπόλικο νερό στο πρώσοπο μου και βάφομαι έντονα...Όλοι θα νομίζουν ότι είμαι καλά...Κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα...Είμαι σίγουρη γι αυτό που πάω να κάνω...Θα τα καταφέρω...Ποιόν κοροιδεύω; Πέρνω την τσάντα μου και κατεβαίνω κάτω...Έχω βάλει ένα ποιό κοντό σορτς από ότι συνήθως και μια πολύ ανοιχτεί μπλούζα συνοδευόμενει με stan smith...Τα μαλλία μου μοιάζουν κομμωτηρίου... Πρώτη φορά ντύνομαι σαν...Σαν την Ζωή τέλος πάντω και δεν είναι τόσο άσχημα...

'Καλημέρα..' Λέω χαμογελόντας...Γιατί κάποιες φορές είναι τόσο δυσκολο το να χαμογελάς;

Κάθομαι στο τραπέζι και είναι όλοι εκεί...ΟΛΟΙ εκτός από τον Harry...Και ορκίζομαι ότι δεν θα ξανακάτσει σε αυτό το τραπέζι...Όλοι με κοιτάνε λυπημένα...Λες να μάθανε; όχι αποκλείεται...

'Amber θα είμαστε δήπλα σου και θα σε βοηθήσουμε...Λυπούμαστε για ότι μα ότι έγινε...' Λέει η Carol και η Taylor κουνάει το κεφάλι πολύ λυπημένα...

'Τι έγινε;' Κάνω την ανήξερη ενώ ξέρω πολύ καλά τι έγινε...Πέρνω μια φρυγανιά και την αλύφω με μερέντα...Δεν έχω όρεξη να φάω αλλά πρέπει να τους ρίξω στάχτη στα μάτια

'Σχετηκά με τον Harry..' Λέει ο Niall και η καρδιά μου χτυπάει ξέφρενα στο άκουσμα του ονοματός του...Πότε θα σταματήσει αυτό επιτέλους;

'Ααα γι αυτό λέτε..Εντάξει τέτοια συβαίνουν..' Λέω μπουκωμένη και όλοι με κοιτάνε έκπληκτοι...Είμαι καλή ηθοποιός...

'Είσαι σίγουρα καλά;' Ρωτάει η Lou...Η γλυκειά μου...

'Ναι και φεύγω για το σχολείο γιατί με πρήξατε..' Λέω και πέρνω ένα κρουασαν στο χέρι -που σκοπεύω να πετάξω στον δρόμο- και την τσάντα μου..

'Κάτσε να πάμε όλοι μαζί..' Λέει η  Taylor...Γαμώτο..Τώρα όντως πρέπει ν φάω το κρουασαν και να συνεχίσω να κάνω την χαρούμενη.....

-------------------

Μπαίνουμε μέσα στο σχολείο και περνάμε μπροστά από το δέντρο που κάθονται οι πρώην φίλοι μου και το πρώην αγόρι μου...Χαμογελάω σαν να μην συμβαίνει τίποτα...Αυτά τα πράσινα μάτια έχουν καρφωθεί επάνω μου αλλά δεν δίνω σημασία...Καθόμαστε στο παγκάκι μας...Πρέπει να πάρω την απόφασει...1...2...Είσαι δυνατή Amber....3!....Πέρνω μια βαθειά ανάσα...Κάνω σήμα στα παιδιά ότι έρχομαι και με βήμα πασαρελέ πάω προς το καταραμένο δέντρο...Μην δείχνεις ότι φοβάσαι...Μην τους κάνεις την χαρη...Καθώς πλησιάζουν όλοι με κοιτάνε λες και πρώτη φορά στην ζωής τους  βλέπουν άνθρωπό...