Bölüm 25:
Garip bir ses beni uykunun kollarından çekip aldı. Ağzımdaki metalik tat yüzünden yüzümü buruşturdum ve gözlerimi hafifçe araladım. Bir ayağım hala uyku çukurundaydı, gördüğüm rüyanın devamına sürüklenmem an meselesiydi. Başımda hafif bir ağrı hissettim.
O garip ses tekrarlanınca gözkapaklarımdan uykuyu kovmak istercesine gözlerimi kırpıştırdım ve bir yaratıkla burun buruna geldim. Çığlığım boğazımı yırtıp dudaklarımdan kaçarken yatağın elverdiği kadar geriye kaçtım. İri iri olmuş gözlerle yatağın kenarında duran hayvana bakarken kendimi ayı görmüş gibi hissediyordum. Sincap bir süre beni inceledi, ardından elindeki fındığı kemirmeye devam etti. O garip sesin kaynağını bulmuştum.
Bir sincap nasıl buraya gelebilmişti?
“Her sabah böyle tepki vereceksen, hayvana acıyorum.” Adrian’ın alaycı sesi evin içindeki başka bir odadan geliyordu.
“Adrian?” dedim korkuyla. “Adrian bu yaratık da ne böyle?”
“Onun adı Jackson,” dedi Adrian üstünde mutfak önlüğüyle odanın kapısının önünde belirdiğinde. “Sana hediyem.”
“Bana hediyen mi?” dedim gözlerimi sincaptan ayırmayarak. “Bir sincap mı?”
Adrian yanıma geldi ve yüzümdeki ifadeye kısa bir bakış atarak güldü.
“Bir sincap,” dedi sırıtarak. “Beğenmedin mi yoksa?”
Anlamayan gözlerle baktım ona, şaka yapıyor olmalıydı. Yoğun bir yeşilliğe sahip gözleri dikkatle hareketlerimi analiz ediyordu.
“Pekala,” dedim Adrian’a sokulurken. “Bu hayvan çok korkunç.”
Adrian hafif bir şekilde gülerek dudaklarını saçlarıma bastırdı.
“O sana bir şey yapmaz,” dedi. “Daha yavru. Ne kadar hızlı olduğuna bir bak.”
Adrian sincaba elini uzattı, Jackson fındığı bırakarak Adrian’ın koluna çıktı ve kolunu tırmandı. Omzunda durup bana bakarken gözlerim iri iriydi, aslında çok tatlı ve küçüktü ama yine de bir kemirgendi.
“Eğer sana bir şey yaparsa ona beyzbol sopasıyla vururum,” dedim yutkunarak. Adrian güçlü bir kahkaha patlattı, ona ters bir bakış attım. Yanağımdan bir makas aldı ve ayağa kalkarak odanın kenarında duran kafese yöneldi. Sincabı kafese doğru tutmasıyla, hayvanın kafese girmesi bir oldu. Adrian kafesi kilitledi. Rahat bir nefes aldım.
“Nereden buldun o hayvanı?” dedim hala yatağın kenarında durarak.
“Sabah kahvaltılık bir şeyler almak için kasabaya indim, o zaman bir hayvancıda gördüm,” dedi yanıma gelirken. Sincaba kısa bir bakış attım.
“Sincaplar hangi ara evcil hayvan oldu?” diye sordum garip bir sesle. Adrian hemen önüme, yatağa, uzandı ve beni kendine doğru çekti.
“Sincaplar kuşlar veya hamsterlar gibi,” dedi Adrian. “Sadece zapt etmek biraz daha zor. Çok hareketliler ve dişlerine uygun her türlü şeyi kemirirler. Kafanı dağıtman için aldım, eline uğraşacak bir şeyler vermek için. Şu son zamanlarda çok kötü günler geçiriyorsun.”
Derin bir nefes alarak yüzüne baktım ve saçlarıyla oynadım.
“Teşekkür ederim,” diye mırıldandım. “Benim için o kadar çok şey yapıyorken benim sana mutsuzluktan başka bir şey verememem...”
