Bölüm 27:
Çarpmanın etkisiyle neredeyse ön camdan fırlayacaktım ama emniyet kemeri midemi sırtıma yapıştıracak kadar sıkı bir şekilde beni tutarak bunu engelledi. Başımı cama son anda çarpmaktan kurtulurken diğer arabanın ağırlığı arka camı patlattı. Daha olayın şokunu atlatamadan gözlerim cama kaydı ve taklalar atarak giden arabaya dehşet içinde baktım.
“İyi misin?” diye sordu Kevin ben emniyet kemerini çıkarmaya çalışırken. Arabanın arka tarafını bariyer gibi yola dikmesinin sebebini şimdi anlamıştım. Diğer araba arkaya çarpınca hakimiyeti kaybedecekti ve taklalar atacaktı. Korku içinde Kevin’a bakarken ifadesiz yüzüyle karşılaştım, yüzünde hiçbir hasar yoktu. Hala ölüm meleğine benziyordu. Sanki bunlara alışıkmış gibi hiçbir şok ifadesi de yoktu.
Kemerden kurtulur kurtulmaz arabanın kapısını açtım ve metrelerce öteye sürüklenen arabayı incelerken dışarı çıktım. Yoğun bir mazot ve gaz kokusu etrafı sarmıştı. Kevin da beni takiben arabadan çıkarken ben koşar adımlarla arabaya doğru ilerlemeye başlamıştım. Kasabanın dışında olduğumuz için ıssız bir yerdi, telefonumu da Kevin aldığı için kimseye haber veremiyordum.
“Açelya, nereye gidiyorsun?” diye bağırdı Kevin. Onu umursamadım, ne olursa olsun o arabanın içinde bir insan vardı ve ölmesine göz yumamazdım. Kevin bana yetişerek önüme geçti.
“Çıkan gazı görmüyor musun, araba her an patlayabilir.”
Şaka yapmasını umarak ona baktım ama çok ciddi görünüyordu, havadaki yoğun gaz kokusu da onu onaylıyordu.
“Orada bir insan var...” Sesim sonlara doğru kısılmıştı. Kevin ürkmemden korkuyormuş gibi yüzümü yumuşak bir dokunuşla ellerinin arasına aldı ve tam gözlerimin içine baktı.
“O arabanın içinde bir uyuşturucu ticaretcisi var,” dedi. “İnsanların hayatını mahveden biri. En önemlisi benden para almak için seni öldürecek kadar vicdansız biri. Ben öyle birine insan değil, hayvan bile demem. Oraya gitmene izin vermiyorum.”
Umursamadan yanından geçmek için bir hamle yaptım ama bedenini önüme siper etti. Kaslı göğsüne çarpıp duraksarken baştan çıkarıcı kokusu burnuma doldu ve başımı döndürdü.
“Açelya, ben ciddiyim.” dedi gerçekten ciddi bir sesle. Başımı hafifçe kaldırarak tam gözlerinin içine baktım, benden bu kadar uzun olmasaydı ne olurdu sanki? Ölür müydü?
“Buna göz yumamam, Kevin.” Ellerini omzuma yerleştirdi ve beni geri geri ittirdi. Ona anlamayan gözlerle baktım, bir süre sonra sırtım arabanın soğuk metaline yaslandı. Gözlerinde garip bir ifade vardı.
“Ben de sana zarar verebilecek birinin yaşamasına göz yumamam,” dedi ellerini iki yanıma yerleştirirken. Vücudu kafesteymişim gibi beni esir almıştı, tehlikeli derecede yakındı.
“Kevin uzaklaş,” dedim rahatsız olarak. Tatlı nefesi yüzümü yalıyordu.
“Neden?” diye sordu. “Anlat bana, Adrian’ı ne kadar çok sevdiğini anlat.”
Dişlerimi birbirine bastırarak inatla gözlerinin içine baktım. Siyah gözleri bana meydan okuyordu.
“Anlat,” diye ısrar etti bedenini bedenime yaslayarak. Pekala, sınırı aşıyordu.
“Onu aklının alamayacağı, kelimelere dökemeyeceğim kadar çok seviyorum!” diye bağırdım. “Oldu mu? Duymak istediğin bu mu?”
