34. Bölüm:
Duvara yaslanmış bir şekilde konuşmalarını devam ettirmelerini bekledim ama derin bir sessizlikten başka bir şey olmadı. Bir süre sonra uzaklaşan ayak sesleri duydum ve Ulaş’ın kısık sesle ettiği küfür boş koridorda yankılandı. Omzumun üstünden geriye baktığımda uzun koridorun arkamda serili olduğunu gördüm. Ulaş bu tarafa doğru gelirse kaçma gibi bir şansım yoktu, beni kesinlikle görürdü.
Sanki aklımdan geçen düşünceler benimle dalga geçiyormuş gibi bu tarafa doğru yaklaşan ayak seslerini duydum. Pekâlâ, hızlı ve zekice bir plan yapmam gerekiyordu. Terleyen avuçlarımı kot pantolonuma silerken cebimdeki telefonun ve kulaklığın şişkinliği avucumu doldurdu. Tabi ya. Müzik. Yavaş adımlarla geri geri yürürken cebimden telefonumu ve kulaklığımı çıkardım. Kulaklıklar hızla kulağıma yerleştirirken rastgele bir müzik açtım ve geri geri gittiğim yerden yine normal bir şekilde yürüyerek ilerledim. Ses o kadar yüksekti ki sanki şarkıcı kulağımda bağırıyordu.
Aslında umduğum tam dönüş kısmında Ulaş’la çarpışmaktı fakat maalesef o benden hızlı davrandı ve ben köşeye ulaşamadan o koridora girdi. Göz göze geldiğimiz o kısa süre içerisinde neredeyse kalp krizi geçiriyordum ama Ulaş rengimin atmasını şaşkınlığa yorumlamış gibi görünüyordu. Yine de gözlerinde korku ve kuşkunun gizli bir şekilde baş gösterdiğini fark etmiştim.
“Ulaş?” dedim kulaklığı kulağımdan çekip onun burada olduğunu yeni fark ediyormuş gibi davranarak. “Ne işin var burada?”
“Geleceğimi söylemiştim,” dedi rahatlayıp gülümserken. Oyunculuk yeteneğimin gözünü öpeyim. Kendime bayılıyordum. Bu kadar korkup rahatladığına göre konuştukları şey herhangi bir şey değil, gizli kalmasını isteyecek kadar önemliydi. Sorgulayan bir ifadeyle gözümü kısmamak için kendimi zor tuttum.
“Haber vermedin,” dedim kaşlarımı kaldırırken. Bir şeyler dönüyordu ve ben bunu tabi ki öğrenecektim. Taylan’ın çocukluk arkadaşının Kevin’la ne alakası olabilirdi ki? Ayrıca bu herifin sevgilisi bilindiği üzere ailesinin yanında tatildeydi. Ne alakası vardı Kevin’la?
“Taylan’ın haberi var,” dedi omuz silkerek. Sanki sadece Taylan’ın bilmesi önemliymiş gibi davranıyordu. Taylan’ın da Kevin’ı sevmediği, hatta nefret ettiği düşünülürse… Acaba Taylan’la bir işler mi çeviriyorlardı? Yine Kevin’ı koruma dürtüm baş gösterdi.
“Taylan,” diye tekrarladım. “Tabi ya, birbirinize sonsuz güvenirsiniz, değil mi?” İğneleyici konuşmaktan kendimi alamamıştım. O adama da aynen böyle söylemişti ama benim buraya yeni geldiğimi düşünüyordu. Hem onları duyacak mesafede olsam bile kulağımda çığlık çığlığa bağıran müzik vardı, asla emin olamazdı. Fakat diken üzerinde oturmasına dair bir engel göremiyordum.
“Evet,” dedi Ulaş gözleri ifadesiz bir hal alırken. “Birbirimize sonsuz güveniriz.” Ufak bir duraksama oldu ve o sessizlikte duyulan tek ses benim kulaklığımın içinde bağıran kadındı. Yine gözlerimi kısmamak için zor tuttum kendimi. Bir haltlar dönüyordu ve bunu öğrenecektim. “Sahi sen arıyorsun burada?”
“Hiç,” dedim omuz silkerek. “Biraz sinirliydim, sakinleşmek için gezintiye çıktım.”
“Hastane koridorlarında gezinti?” dedi tek kaşını kaldırarak. Yüzüne yumruğu patlatıp cevabı öyle vermek istiyordum ama karıncalanan elimi zapt ettim. Sakin olmalıydım, artık önüme gelene yumruk atmaktan vazgeçmeliydim. Olgunluk mu derlerdi, büyümek mi derlerdi bilmiyorum ama her ne haltsa kendime ondan aşılamam gerekiyordu.
