Bölüm 26:
“Anlamadım?” dedim beynimden vurulmuşa dönerken. “Ne yaptı dedin?”
Clarie gözlerini benden kaçırarak yerdeki fayanslara baktı, üzgün görünmekten çok uzaktı. Belki üzgündü ama yüzündeki ifadesizlik maskesiyle duygularını çok iyi gizliyordu. Aynı Kevin gibi.
“Duydun işte,” dedi tekrarlamak istemediğini belli ederek. “Beni daha fazla utandırma.”
Kalbimin acıdığını hissettim, Kevin’ın bana yaşattığı hayal kırıklıklarının ardı arkası kesilmiyordu. O böyle biri değildi, ben onu çok daha farklı tanımıştım. Beni öpmesini sarhoş olmasına bağlayabilirdim fakat bu...
“April-“
“April, kendi isteğiyle yattı onunla,” diye sertçe cümlemi böldü Clarie. “Eğer ayrıntılarını öğrenmek istiyorsan April’a sor, tek bildiğim kendi isteği doğrultusunda altına girdiği. Sana gelince, Adrian ve Kevin’ın intikam oyuncağı olmak üzeresin çünkü bana ve April’a olanlar sadece başlangıçtı. Seni uyarıyorum, herkesi kendin gibi saf sanma. Kavga etmen, etrafa ateş püskürtmen seni bir canavar yapmaz. Sen küçük bir kedi yavrusu gibisin. İstediğine pençe at, hiçbir işe yaramaz. Ne benim erkek kardeşim, ne de Adrian senin için uygun değil. Ortada dönen olaylar senin boyunu aşacak türden.”
O kadar hızlı konuşmuştu ki idrak etmekte zorluk çekmiştim. Boş gözlerle gözlerinin içine baktım.
“Benim hakkımda hiçbir şey bilmiyorsun,” diyebildim sadece. Gözlerini bıkkınlıkla devirdi.
“Ne fark eder? Çocuk düşürmek veya aldırmak kolay mı sanıyorsun sen? O küçük dünyanda neler yaşıyorsun bilmiyorum ama hamile kaldığında hayatın eskisi gibi olmayacak!”
Kan beynime sıçrarken ona öfkeyle baktım.
“Beni kendinle karıştırma!” diye bağırdım. Öyle bir şey olmayacaktı. Ben onlar değildim, ben kimse değildim. Ben, bendim ve böyle bir şey asla gerçekleşmeyecekti. Bugün neredeyse onunla birlikte olacağım düşüncesi zihnime fısıldarken bunun bir daha gerçekleşmemesi için her türlü şeyi yapacağıma dair kendime söz veriyordum.
“Seninle hiçbir derdim yok benim,” diye açıklama yaptı. “Sadece o ikisinin arasında dönen olaylardan bıktım, anladın mı? O ikisinin nefreti yüzünden tahmin edemeyeceğin kadar insan zarar gördü, en başta da kendilerine zarar verdiler. Birbirlerine nefretle yaklaşmaları, birbirlerini özlemedikleri anlamına gelmez.”
Sinirden delirmek üzereydim, öfkeyle alt dudağımı ısırırken avuçlarımın içini eteğime sildim.
“Bunun Adrian ve benim ilişkimle ne alakası var?” diye sordum öfkeyle. “Ben onun her zaman yanındayım!”
“Zarar göreceksin,” diye ısrar etti.
“Adrian bana zarar vermez!” diye bağırmaya devam ettim. “Ben senin gibi tek gecelik değilim!”
Bu özgüven de neyin nesiydi? Onu kırdığımı anlamam için gözlerine bakmam yetiyordu. Derin bir nefes alarak sakinleşmeye çalıştım.
“Adrian kimseye zarar vermek istemez,” dedi mırıldanarak. “Ama geçmişte kalamayan olaylar emin ol sana zarar verecek.”
Bana omuz atarak yanımdan geçti, lavabodan çıktı ve geriye sadece dev bir soru işareti bıraktı. Ne demek istemişti? Aynadaki yansımama baktım, yüzümden kan çekilmişti ve gözlerimde yeni bir duygu baş göstermişti. Korku. Korkuyordum. Adrian’ı kaybetmekten korkuyordum.
