Zagubiona

Ucieczka

Stałam w całkowitej ciemności.W zasięgu wzroku nie było nic widać,nic....oprócz pustej przestrzeni.We włosach czułam delikatny powiew wiatru,a w tle słyszałam szepty moich rodziców.Głośno oddychałam.Nagle przed twarzą wyskoczył mężczyzna ubrany w ciemny,długi płaszcz i podparte ciuchy.Miał przerażający wyraz twarzy.W jego czerwonych oczach widniała złość.Spierzchnięte usta krzyczały coś czego nie potrafiłam zrozumieć.Na jego buzi widoczne były blizny które idealnie kontrastowały z jeto bladą cerą.Nie miał włosów.
Wtem,wyjął nóż i wycelował co we mnie.Krzyknęłam.
******
Natychmiast podniosłam się z kanapy.Odetchnęłam z ulgą uświadamiając sobie że to był tylko sen.Przestałam swoje zasypane oczy i wstałam by zrobić sobie śniadanie.Wzięłam ze sobą paręnaście kanapek,jabłek i 2 butelki dwu litrowrj wody.Wszystko wsadziłam do dzień wcześniej spakowanego plecaka w najpotrzebniejsze rzeczy.Załapałam tylko list cioci,portfel i wbiegłam na autobus.Czy znajdę odpowiedzi na moje pytania w dzienniku ciotki?
******
Siedziałam w zatłoczonym autobusie i obgryzałam paznokcie z nerwów.Stanęliśmy na przystanku i na szczęście Co najmniej pół autobusu wysiadło dlatego zwolniło się miejsce obok mnie.Nie potrwało to długo bo po chwili koło mnie usiadł chłopiec.Brunet z pięknymi zielonymi oczami.Na jego twarzy zobaczyłam jeszcze coś, bliznę na policzku.Wielką krechę czymś wypaloną.Był ubrany w niebieską jak niebo bluzkę z napisem "Prefekt" i długie czarne spodnie.Zauważył że mu się przyglądam dlatego powiedział:
-Hej!
-Cześć-przywitalam się zawstydzona
-Gdzie jedziesz?-spytał
-A ty?-odwróciłam kota ogonem xd
-Spytałem pierwszy-ciągnął brunet
-No A ja druga no i co?
Oboje zamilklśmi.
-Jestem Lili.A ty?-zaczęłam
-Oliver-rzucił cicho
-Jak nie chcesz mówić gdzie jedziesz to nie mów-powiedziałam
-Dobrze,ty też nie musisz-rzekł Oliver
Gdy spojżałam w okno zobaczyłam że za chwilę pojawi się mój przystanek dlatego wstałam i podeszłam do wyjścia.Obejżałam się szybko za Oliverem,lecz co już nie było więc wyszłam z autobusu.
        Siedziałam na krześle i czekałam aż Pan komisarz zawoła mnie do swojego gabinetu.Po 5 minutach z pokoju wyszedł Oliver trzymając coś pod kurtką.Wyglądał na bardzo zdenerwowanego.Chciałam się z nim przywitać lecz on sprawnie mnie  wyminą i zaczą szybciej iść.Westchnęłam tylko i weszłam do pokoju.Wnętrze wyglądało ubogo jak to zazwyczaj na komisariatach bywa.Stary telewizor stał na szarej,drewnianej,zakurzonej szafce.Skrzypiąca podłoga z dziurami tak wielkimi jak stopa dorosłej osoby.Na ścianie z której spadał tynk wisiały ogłoszenia o sprawach przeciwko używkom.Brudne zniszczone biurko stało na
Środku sali.
-Dzień dobry-szepnęłam   nieśmiało
-Ja Cię skądś znam-rzekł policjant
-Dziewczynka ze spalonego domu-przypomniałam
-Aaaaa już pamiętam.Znów się coś stało?-spytał niechętnie
-Nie- skłamałam
-Więc po co tu przyszłaś?
-Po zeszyt mojej ciotki zostawiła go tu
-Taki z kolorowymi kwiatami?
-Tak!
-To wziął co przed chwilą jakiś chłopiec
Zrobiłam wielkie oczy
-Brunet?-spytałam
-Tak skąd wiesz?
Nie odpowiadając szybko wbiegłam z gabinetu.Biegłam strasznie głośno zwracając uwagę wszystkich na policji ale teraz mało mnie to obchodziło.Interesowało mnie to dlaczego Oliver wziął zeszyt!Kiedy wbiegłam z komisariatu nie wiedziałam gdzie poszedł złodziej dziennika.Załamana oparlam się o mur i wolno się zsunęłam w dół na chodnik.Musiałam odzyskać pamiętnik cioci.Usilowalam sobie przypomnieć na którym przystanku wsiadaŁ chłopiec.Niestety nie mogłam sobie przypomnieć więc pozostało mi przejechać wszystkie przystanki by sobie  przypomnieć.Niezwłocznie ruszyłam na pierwszy przystanek.