EVLİLİK AŞKI ÖLDÜRÜR

-15-

Multimedya;Aypar

Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda Aren ile göz göze geldik.

"Günaydın." dedi hemen.

"Günaydın."

"İyi misin?"

"İyiyim ya."

"Çıkış işlemlerini hallettim.İstediğin zaman çıkabiliriz." bu bir çıkma teklifi mi diye sormak istesem de çenemi tutabildim.

"Şimdi." dedim kısaca. Aren kalkınca bende yavaşça doğruldum. Hemşire gelip serumu çıkartınca bende Aren'in yardımıyla ayağa kalktım.Hastaneden çıkıp arabaya bindik ve eve doğru yola çıktık. Eve en yakın marketin önünde durduk.

"Evde eksikler var.Sen bekle ben alıp geliyorum."

"Bende gelsem."

"Kendini iyi hissediyor musun?"

"Evet."

"Gel o zaman." deyip kendi kapısından çıktı ve gelip benim kapımı açtı.Biraz yorgunluk dışında kendimi iyi hissediyordum.Koluma girdi ve birlikte yürümeye başladık.Markete girip bir araba aldık ve raflar arasında dolaşmaya başladık.Evin eksiklerini az çok bildiğim için bende aklıma gelenleri alıyordum.Araba dolunca kasaya yöneldik.Aldıklarımızı poşetleyip arabaya geçtik.Eve geldiğimizde Aren itiraz kabul etmeden tüm poşetler alıp mutfağa geçti.Kapıyı kapatıp muhtemelen açlıktan öldüğünü düşündüğüm Karmen'in yanına gittim.Masum masum uyuyordu.Maması bitmişti ama suyu hala duruyordu.Kabını alıp suyu döktüm ve yenisi doldurdum.Kuru mamasını alıp diğer kaba da onu döktükten sonra yerine koydum.O afiyetle mamasını yerken bende odama çıkıp üzerimi değiştim. Döndüğümde Aren'i kahvaltı hazırlarken buldum.

"Yardım lazım mı?"

"Hayır sadece otur ve ye."

"Peki." deyip masadaki yerime oturdum.Masa kısa sürede hazır olunca Aren de oturdu ve birlikte kahvaltı yapmaya başladık.

"Dün Aypar için aradılar."

"Onu tamamen unutmuşum!" deyip başıma vurdum.Dün arayıp haber vereceklerdi ama Elayla hastanede koşturmalar,zehirlenmeler derken aklımdan tamamen çıkmış.

"Hastanede yatarken aklına gelmemiş olması gayet normal."

"Ne dediler?"

"Nur topu gibi oğlumuz oldu." deyip gülümsedi.

"Gerçekten mi!" diye Karmen'i uyandıracak derecede bir çığlık attım.

"Evet." dedi o da heyecanla.Hemen yerimden kalkıp ona sarıldım.Artık evimizin minik bir üyesi daha vardı.Kahvaltının devamında Aypar ile ilgili konuştuk.Öğleden sonra gidip belgeleri imzalayacağız ve oğlumuzu alıp geleceğiz.Oğlumuzu,bizim oğlumuzu.Sevinçle odama çıktım ve duş alıp giyindim. Aren'in dediği gereken her şeyi alıp aşağıya indim.O da giyinmiş olarak bekliyordu.Evden çıkıp arabaya bindik ve çocuk esirgeme yurduna doğru yola çıktık.

"Ela hamile biliyor musun?" dedim ellerimi çırparak.

"Sen nereden biliyorsun?"

"Dün birlikte hastaneye gidip öğrendik."

"Arkamızdan iş mi çevirdiniz?"

"Hayır Ela bilmenizi istemedi." deyip omuzlarımı silktim.

"Ferhat havalara uçmuştur." deyip gülümsedi.Yurda gidene kadar bir daha da konuşmadık.Kapıdan el ele girip müdürün odasına çıktık.Aynı imzayı kaç kağıda atabilirseniz o kadar imza attık.Sonunda bittiğinde kadın tebrik konuşmasını yaptı.Müdür önde biz arkada odadan çıktık ve Aren'in kaldığı odaya ilerledik.Merdivenlerden inince sağdan ikinci kapıyı açtı içeride Aypar gibi bebekler vardı, başlarında ise orta yaşlı 2 bayan.Önceden haberleri olduğu için Ayparın kendi kadar küçük olan çantasını uzattılar. Aren hayranlıkla Aypar'ı izlediği için ben alıp teşekkür ettim.Mavi beyaz çarşaf ile birlikte bize uzattılar. Aren kollarını açıp kucağına aldı ve burnuna onu rahatsız etmeyecek bir öpücük kondurdu.Dışarıdan gören Aren'in çocuğu olduğuna inanabilirdi.Aralarındaki bağı kıskanmadım demek yalan olurdu. Aypar mavi gözlerini Aren'in mavi gözlerini dikmişti.Uykudan yeni kalktığı için gözleri küçülmüştü.Gülümseyerek onları izledim.Keşke diye geçirdim içimden.Keşke Aypar gerçekten bizim çocuğumuz olsaydı.