Yeni başladığım hikayeye bir göz atın bence.Aşağıda ilk bölümün tanıtımı var.
Ayağımın altındaki yaprakların hışırtısını dinleyerek ilerideki banka doğru yürüdüm.Sonbahar yüzünü göstermişti.Sararan yapraklar ağaçlardan düşerek kendine bir yer buluyorlardı.Banka oturmadan önce elime bir tanesi aldım.Avucumun içinde sıktığımda küçücük parçalara ayrılarak elimde kaldılar. Gülümseyerek elimi çırptım ve arkama yaslanıp izlemeye doyamadığım manzaraya baktım.Şehrin en güzel parklarından birindeydim.Park her amaçla kullanılabiliyordu.Koşu alanları,spor aletleri,bisiklet yolları,çocuk parkı,dinlenmek isteyenler için deniz manzarasında banklar,seyyar satıcılar.Ne ararsanız bulabilirdiniz.Ben parkın diğer taraflarını hiç incelememiştim.Her defasında gelip banka kurulur ve etrafımı izlerdim.Belki de yaşayamadığım hayatı başkalarının yaşamasını izlemeyi seviyorumdur...
Bu arada ben Hazan.Sonbaharın en güzel zamanı olan hazan vaktin de doğduğum için adım Hazan. Bana hem annelik,hem babalık yapan annemle yaşıyorum.Babamı zaten hiç görmedim.Görmek de istemiyorum.Onun yüzünden hayatım boyunca özgüven eksikliği yaşadım.Hala da yaşıyorum.Artık bunun bir önemi yok.
Telefonumun melodisini duyunca içine çok bir şey koymadığım çantamdan kolayca bulup çıkarttım.
"Alo.."
"Hazan."
"Efendim anne?"
"Neredesin?"
"Ne oldu?"
"Biz seni bekliyoruz." biz dediğine bakmayın.En fazla 5 kişilerdir.
"Birazdan geliyorum."
"İyisin değil mi?" henüz intihar etmedim.
"Evet.Merak etme."
"Tamam kızım görüşürüz."
"Görüşürüz." telefonu kapatıp çantama attım ve derin bir nefes alarak oturduğum banktan kalktım. Yaz sıcağı gibi olmasa da tepemdeki güneş sayesinde terlemiştim.Üzerimdeki hırkayı çıkartıp elime aldıktan sonra parktan ayrılmak üzere yürümeye başladım.Yapraklar yine hoşuma giden o sesi çıkartıyorlardı.Çok uzak olmayan evimize yaklaşık 10 dakika sonra ulaşmıştım.Zile basıp beklemeye başladım.Sonunda annem kafasında parti şapkasıyla kapıyı açtı.Evet bildiniz,bugün doğum günüm.
"İyi ki doğdun..." diye tüm sevinciyle karşıladı beni annem.Sadece gülümsemekle yetindim ve açtığı kollarının arasına girdim.Kapıdaki kucaklaşmamız bittiğinde içeriye girdik ve bizim kızlar komitesiyle karşılaştım.Bizim kızlar dediğime bakmayın.Grup anneannem,teyzelerim ve annemin samimi olduğu bir kaç arkadaşından oluşuyordu.İnsan içine çıkmadığım için 17. yaşımı arkadaşlarımla değil evde kalmış teyzelerimle kutluyorum.Aman ne harika!
"Nihal şuna da bak ne kadar büyümüş..." dedi anneannem sevinçle.İçimden hiç gelmese de gülümsemeye çalıştım.Bizim kızların tebriklerini aldıktan sonra annemin elleriyle yaptığı çikolatalı pastam geldi.
"Dilek tut..." diyerek ellerini çırptı Serap teyzem.
Artık mutlu olmak istiyorum deyip mumları üfledim.Alkışlar eşliğinde pastam kesildikten sonra herkes birer dilim alarak yemeye başladı.Canım hiç istemediği için tekli koltuğa oturup onları ve yaptıkları dedikoduları dinledim.Annem yanıma gelip gülümsedi ve yanağımdan öptü.
"Doğum günü kızının suratı asık olmaz."
"Hiç halim yok."
"Pasta yemeyecek misin?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EVLİLİK AŞKI ÖLDÜRÜR
Романтика"Benimle evlenir misin?" şaşkınlıkla Aren beye baktım.Her kızın hayali olan evlenme teklifini pijamalar içinde hastane koridorunda alıyorum.Ayrıca sevdiğim adamdan bile değil.Yeterince saçma değil mi? "Evlilik aşkı öldürür." dedim nazikçe reddetmeni...
