O Benim Kardeşim

-1-

-İnci-

Yine sıkıcı bir okul yılı daha başlıyordu. Tek fark, artık liseye geçiyordum. Her ne kadar istediğim liseyi kazanamamış olsam bile yine de gideceğim okuldan memnundum. Tek endişem yeni okulda arkadaş edinememe korkusuydu. Ama bunun bana engel olacağını sanmıyordum. Yeterince sosyaldim zaten.

Düşüncelerimin katili annemin sesi olmuştu:

"Hadi İnci, servise geç kalıcaksın kızım!"

O daha cümlesini bitirmeden giyinmeye başlamıştım. İlk gün çok önemliydi ve imaj yaratacaktı, bu yüzden fazla süslenmemeye karar verdim. Dünden askıya astığım beyaz gömleğimi ve lacivert, kumaş eteğimi giydim. Ayağıma da beyaz diz altı çorabımı ve lacivert vanslarımı giydiğimde hazır sayılırdım. Saçımı tek yandan örüp dudak parlatıcımı da sürdüm ve aşağı indim. Annem masanın üzerine benim için hazırladığı sandvinç ve portakal suyunu koymuştu. Pek aç olmadığım için biraz kahvaltı ettikten sonra masadan kalktım. Salona geçtiğimde annem camdan dışarı bakarak servisimi bekliyordu. Hemen yanına gittim ve yanağına bir öpücük kondurdum

"Günaydın annecim."

"Günaydın kızım."

"Anne beni bugün okula sen bıraksan olmaz mı?"

"Ne o küçük hanım, yoksa korkuyor musun?"

"Tabii ki de hayır ama yeni okulumda kimseyi tanımıyorum, belki sen gelirsen kendimi daha rahat hissederim diye düşünmüştüm."

"Çok isterdim hayatım ama bugün çok işim var. Daha sonra bir gün söz veriyorum seninle geleceğim."

"Peki."

Annemi anlıyordum. Koca şirketi tek başına yönetmek zor olsa gerek. Babam ben küçükken vefat etmiş ve bütün yük annemin omuzlarına kalmış. O yüzden çok yoruluyor, biliyorum. Ama hiçbir zaman "Ben bugün çok yoruldum, biraz dinleneyim." demez. Aksine hep daha fazla çalışabilmek için fırsat kollar.

Bu sefer de düşüncelerimi servisin korna sesi bölmüştü. Düşüncelerimle bile yalnız kalamıyorum. Annem de hemen içeri gitti ve çantamı getirdi. Söylemezsem içimde kalırdı:

"Anne, yeni bir okula başlayacak olan benim ama sen benden daha telaşlısın!'

"Kızım, yeni okul deyip geçiştirme. Hele bugün en önemlisi. Bugün hayatının geri kalan 4 yılını nasıl geçireceğini belirleyecek olan ilk gün."

"Anne iyice abarttın..."

"Hadi kızım hadi, ilk günden okula geç kalma."

Dedi ve elime çantamı tutuşturarak beni dışarı çıkardı. Ben mi yalnış anladım yoksa az önce resmen kendi evimden mi kovuldum?! Hem de öz annem tarafından (!). Ben servise doğru ilerlerken annem hala arkamdan bağırmaktaydı:

"Seni seviyorum kızım... İyi şanslar!"

"Ben de seni seviyorum! Görüşürüz..."

Dedim ve ardında servise adımımı attım. Henüz çok dolu değildi, ben de boş bir, ikili koltuğa oturdum. Annem hala bana el salladığı için ben de elimi kaldırdım ve servis hareket etti. Böylece yeni okulumun ilk günü başlamış oldu...