POV Valentino
We zijn weer thuis van het reisje.
Ik ben wolfbloed voor een paar dagen!
En vanavond is het volle maan!
Geweldig! Eindelijk kan ik mijn droom waarmaken!
"Snel Valentino" roept Dana als we de bus uitrennen.
Ze is inmiddels niet meer zo bezorgt.
"Ja!" En we rennen met wel 70km per uur naar de hut.
Snel leggen we onze tassen erin.
Het is zeven uur. Nog een half uurtje en dan kan ik meemaken wat Dana elke keer met volle maan meemaakt!
Half uur later
Mijn handen zweten en mijn ogen voelen raar. Ik kan nu veel beter zien!
Dan komen de lijnen weer op mijn armen. Dan voel ik ze naar boven lopen naar mijn nek en dan mijn gezicht!
Ik voel een tinteling. Nou eerder een schokje.
Dana heeft gele ogen en haar aderen zijn er ook al
(Zie foto)
JE LEEST
Nobody knows
WilkołakiIk loop door het bos. Dit is namelijk de kortste weg naar school. Ik loop Niet diep. Want ze zeggen dat diep in het bos een monster woont. Ik geloof niet in sprookjes. Maar een man heeft een meisje het bos in zien rennen. Hij wilde haar tegen houden...
