Wonden

hoofdstuk 4

16 oktober 2015,

Haar oogleden voelden als bakstenen. Het kostte haar moeite om ze überhaupt open te krijgen. Laat staan om ze open te houden.

Een dunne speelt licht vulde de donkere ruimte waarin Liselotte zich bevond. Haar hoofd hing futloos voorover en deed zeer, ze zou kunnen zeggen dat ze haar bloed er doorheen voelde stromen. Liselotte probeerde de ruimte zo goed mogelijk in zich op te nemen, het was te donker. Ze kon niet eens peilen hoe groot de ruimte was.

Haar handen zaten vast aan de leuningen van een stoel, dat kon haar houding haar vertellen. Liselotte balde ze tot vuisten, ondanks dat haar handen gevoelloos waren had ze er nog wel de controle over. Ze draaide haar hoofd via rechts omhoog waardoor haar bruine krullen voor haar gezicht vallen. Liselotte blies de krullen weg, maar even hopeloos vielen ze weer voor haar gezicht.

Gelijktijdig kon ze een schim op zich af zien komen lopen.

'Weet je wel hoe mooi je bent?'

In hoeverre ze controle had over haar gezichtsuitdrukkingen kon ze niet inschatten, maar ze wist zeker dat ze vuil genoeg keek om te laten zien dat ze dit niet accepteerde.

'Wat jammer dat het zo moest lopen, als je nou gewoon naar me geluisterd had was dit vele malen minder pijnlijk verlopen'

De man kwam nu voor haar staan en ging met de rug van zijn hand langs haar kaaklijn. Liselotte draaide haar hoofd naar links, meteen daarna volgde er een klap op haar linker kaak. Hij pakte de onderkant van haar gezicht stevig vast en draaide haar naar zich toe.

'Kijk me aan!'

Liselotte kneep haar ogen stijf dicht waardoor de man nog harder in haar gezicht knijpt.

'Ik zei kijk me aan!'

Het geschreeuw van de man echode nu door de ruimte.

Liselotte opende haar ogen waardoor ze recht in de kijkers van haar tegenstander keek. Toen hij hardop begon te lachen tufte Liselotte in zijn gezicht. Abrupt liet hij haar los en veegde met zijn mauw over zijn gezicht.

'Dat komt je betaald te staan'

De man beende boos de ruimte uit.

'Lafbek!'

Liselotte liet haar hoofd weer naar voren vallen, een koude rilling liep over haar rug. Die was goed blauw aan de pijn te voelen. De paniek brak haar uit toen ze aan haar collega's dacht. Zouden ze wel merken dat ze er niet was? Nee, dat was onzin, ze was nooit te laat.

~

Zijn collega was nu zo'n drie uur vermist, alleen kan de politie pas na 48 uur van vermissing pas een officiële zaak opstarten. Toen Bram diezelfde ochtend nog naar Liselottes huis gereden was om te kijken of alles in orde was, had hij een dichte voordeur aangetroffen. Bram had door het raampje in de voordeur naar binnen gekeken, toen hij de gebroken schaal zag liggen en de bebloede scherven waaraan Liselotte zich in paniek aan open gehaald had. Bram had zijn wapen gepakt en de deur vrijwel meteen daarna open getrapt, in de hoop nog op tijd te zijn. Maar alles wat hij aantrof was een deken midden op de vloer van de woonkamer en een gebroken glas naast de bank.

Hij weet nog dondersgoed hoe hij in volle paniek terug kwam op het bureau en meteen door gestormd was naar de recherche ruimte, om vervolgens al zijn collega's overstuur in te lichten. Zijn baas had hem haar kantoor gewezen om rustig de situatie in zich te op te kunnen nemen. Toen Bram haar had ingelicht zette Carla haar bril af en liet haar hand rusten op het bureau. Ze liet het hoofd zakken.

'Bram je weet dat we pas naar 48 uur iets kunnen doen'.

'Carla ben je helemaal van de pot gepleurd!' valt Bram haar in de reden. 'Dit is niks voor Lies, er is iets mis, en als ze.... Dan vergeef ik mezelf dat nooit'.

Zijn baas verliet haar bureau om hem een hart onder de riem te steken.

'Bram er is niets wat jij had kunnen doen om dit te voorkomen, ze is sterk Bram. Liselotte is een vechter'.

Met een hangend hoofd en ogen vol tranen van woede en verdriet had Bram Carla's kantoor verlaten. Zijn collega Fenna kwam meteen op hem afgesneld.

'Bram wat is er aan de hand. Ik hoor net van Evert dat Liselotte weg is? Wat is er in hemelsnaam gebeurd!'

'Ik.. ik weet het niet' stamelde Bram hulpeloos. Het verdriet was aan zijn haperende stem te horen.

~

Bram was trouw, en zijn hart was groter dan dat van het hele team bij elkaar. Zijn collega vond het dan ook rot om hem zo te zien. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte hem stevig tegen haar aan.

'We gaan haar vinden, het komt wel goed met haar' fluisterde ze in zijn oor.

Ze voelde aan zijn schokkende rug dat haar collega zich niet meer sterk kon houden. Ze aaide hem geruststellend.

'Bram toch...'

Fenna had haar collega al sinds een lange tijd niet meer zo neergeslagen gezien, eigenlijk al niet meer sinds de dood van zijn broer Galid. Liselotte was de persoon die hem uit de problemen had geholpen. Bram had schulden gemaakt bij verkeerde mensen, om die van Galid en zijn familie af te kunnen betalen. Ze betekende veel voor hem, dat wist het hele team. Maar degene die Liselotte heeft, had nu zijn gevoeligste snaar geraakt.

~

Bram kreeg geen hap door zijn keel, hij was thuisgekomen met een knorrende maag. Maar Bram kon niet anders als aan zijn collega denken.

Bij de gedachte dat ze misschien wel ergens dood in een put lag trok hij het niet meer. Hij pakte zijn bord couscous op en smeet het met al het eten wat erop lag in de wasbak. Het bord brak doormidden, niet dat het hem op dit moment iets kon schelen.

Zijn collega was weg.... Zijn Liselotte weg.

Van het ene op het andere moment spoorloos.

Hij zakte in elkaar, zijn knieën raakten met een klap de tegels van de keukenvloer. Hij liet zijn hoofd rusten in zijn handen, zijn ellenbogen steunend op zijn bovenbenen...