Wonden

hoofdstuk 8

19 oktober 2015,

Bram hangt zijn zwarte leren jas over de rugleuning van zijn bureaustoel.

'Ha Bram fijn dat je er bent! Zou jij even bij Jelle willen gaan kijken, en ophalen wat hij tot nu toe heeft'

Hij vervolgt zijn weg uit de recherche ruimte, langs het kantoor van Carla, Liselotte's lab in. Het was raar om haar lab binnen te stappen met de gedachte dat ze ergens in gevaar was.

'Hey Jelle, had je nog wat?'

Zijn collega tilt zijn hoofd van de microscoop.

'Nu je het zegt, eigenlijk niks. De dader is goed van zijn sporen af weten te komen'

'Jammer' Bram wil de ruimte zo snel mogelijk weer verlaten als zijn ogen op de prullenbak rechts naast de deur vallen. Bewijs zaak 693. Hun zaak. Hij pakt het zakje uit de prullenbak en beent op zijn collega af.

'Jelle wat is dit?' hij houdt het zakje voor zijn collega's neus.

'Oh dat is onbruikbaar bewijs'

'Onbruikbaar, of moest het verdwijnen' Bram duwt Jelle met een hand tegen zijn schouder waardoor hij tegen de muur gedrukt word. 'Ik weet niet wat je van plan bent en wat je hier doet. Maar als je dingen verbergt of maar iets te maken hebt met Liselottes verdwijning dan doe ik je wat!'

'Bram!' de boze stem van Evert doet hem omdraaien. Bram verbergt het zakje in zijn binnenzak.

'Ga je melden! Nu!'

Bram verlaat het lab, in de deur opening draait hij niet schuin maar beukt Evert tegen zijn schouder.

~

'Bram ik haal je van de zaak!' zijn bazin is boos dat kan hij horen aan haar verheven stem.

'Carla dat kun je niet maken!'

'Jij hoort je gevoel buiten de zaak te leggen, niet erin! Bram je bent geschorst!'

'Carla..'

'Geen gemaar..'

Bram haalt het zakje met bewijs uit zijn binnenzak. 'Lag in de prullenbak' hij slaat het eerder neer op het bureau dan dat hij het legt en vervolgens volgen ook zijn wapen en identiteit.

~

Liselotte voelt hoe er aan haar polsen gefriemeld wordt, meteen verzet ze zich. Dan schiet haar pols los en ze gaat meteen rechtop zitten.

'Tijd om jezelf te douchen'

Nu valt Liselotte het hokje in de linkerhoek naast de deur van de ruimte haar op. De man verlaat de ruimte en Liselotte maakt haar andere pols los. Haar evenwicht is verstoord door de lange tijd die ze gelegen heeft en valt meteen weer om als ze op probeert te staan. Liselotte steunt zich nu tegen de muur en weet zich een weg te banen tot aan de deur.

'Laat me eruit idioot, ik doe je wat!'

Ze slaat boos tegen de deur maar er volgt geen reactie.

'Ze komen me halen!'

'Dan waren ze hier allang geweest' reageerde de stem nu aan de andere kant.

Liselotte voelt een steek in haar maag, daar had hij gelijk in. Als ze wisten waar ze was, waren ze hier allang geweest. Ze steunt zich weer langst de muur en liep nu naar het hokje. Het was een vervallen douche, oud en roestig. Maar ze moest haar wonden op een manier schoon krijgen.

Het water was koud, niet warm te krijgen, ze had al lang genoeg gewacht. Het deed haar wel ontwaken. Op het moment dat ze de situatie in zich probeerde op te nemen hoorde ze de deur opengaan.

'Je tijd is om!'

Ze hoort nu ook hoe het deurtje van de douche opengaat en ze aan haar haren meegetrokken word, haar verstoorde balans liet haar meestrompelen. Ze kon zich niet verzetten. Liselotte wordt met een klap om het matras gegooid en de man plaatst zich boven haar. Ze wil gillen, maar hij dempt haar geluid door een hand op haar mond te plaatsen.

'En nu gaan we gezellig spelen'

Ze voelt hoe de man haar overal aanraakt, hoe hij haar snijdt over haar hele lichaam. Ze wil zich verzetten, hem van haar afslaan. Maar ze is te zwak, daarna voelt ze hoe hij haar lichaam binnen treedt. Liselotte sluit haar ogen....

Dan doet het haar allemaal dagen. 2000, Mark, Christopher, dit was allemaal haar eigen fout. Ze opende haar ogen, ze keek recht in die van Mark. Ze had ze niet herkend. Tot dit moment, dat hij zo dicht bij haar was. Het was hem die ze op het bureau tegen het lijf was gelopen, Mark was Jelle en Jelle was Mark..