High School Games: Unnamed Girls

Kabanata 4

Binuksan ko kaagad ang aking mga mata ko at gulat kong nakita isang maliit na sculpture na sira. Lumaki ang mga mata ko dahil parang ang super mahal ng sculputure. Linagay ko nalang ang dalawang kamay ko saaking bibig at napatingin ako sa tao na nabangaan ko.

Isang lalake na may pagkabrownish blonde and buhok. May kasama siyang babae na gulat (na may halong galit) ang mukha. The guy was holding a pink wrapper tapos isang sulat na nasa loob ng isang envolope na kulay rosas.

Shemes! Nagcoconfess yung babae? Oh.My.Gosh. nakasira ako ng kanyang confession at nasira ko pa ang regalo niya kay boylet. No, No, No, hell no, nakasira ako ng isang confession, sculpture, my vanity (i guess?) at may kaaway na ako. Napatingin ako sa babae na kasama ng lalake, nakabola ang kanyang mga kamay niya and she was frowning furiously at me.

Yung lalake naman ay nakangiti parin pero in the way parang pinipilit niya maging malungkot pero nararamdaman ko tumatawa siya. "Chris hyung, I'll just buy you a new one!" the girl forced a smile sa lalake and she bows at him.

Yung lalake napatingin siya saakin and he winks at me. Da faq. The guy hugs the girl at may binulong siya sa tenga niya at nabigla nalang ako napaiyak yung babae. "Chris hyung.." napangiti naman yung lalake na may pangalan na Chris at linagay niya kamay niya sa babae at binigyan niya ito ng pat.

Binagay ni Chris yung letter sa babae. "I'm sorry but I don't fall in love" sabi ni Chris "Loving is a waste of time and it shatters people. I don't even consider it as a good thing. I loved someone and I died inside because may nagyari na hindi ko maasahan na iwanan niya ako. And I promised myself hindi ako magmamahal ulit"

~•~

"Make sure makasubmit kayo ng iyong mga pdf ng iyong output sa Physics by later, make sure nakasend saakin ng via email. Okay, pwede na kayo umalis" sabi ng prof namin bago kami napatayo sa aming inuupang silya.

Ako si Suzume Fujimoto. May lahi akong hapon pero most likely mas marami ang aking nakuhang kultura at adapation sa Pilipinas. Doon ako sa Japan pinanganak at tumira ako doon for almost ten years at nung labing isa na ako, pinapunta at pinatira ako dito ng tatay ko kase dapat mas alam ko ang kultura ng Pilipinas at ang kanyang kaysasayan kase kung gayun paman, kung pumunta ako sa Japan ulit at bumalik, alam ko na ang magsalita at pangyayari sa Pilipinas.

"Suzume" tinawagan ako ng proff namin. Lumingon ako mula aa kinaroroonan ko at lumakad ako papunta sa kanya, nakadala ang aking mga gamit at bag. Inaayos ko muna ang aking salamin bago ko siya sabihan ng, "po?"

Hinawakan niya ang aking balikat at ang kanyang mga mata ay puno ng mga luha. Nagulat nalang ako "bakit po kayo umiiyak!?!?" nagpanic ako dahil di ko alam anong gagawin. Napahinto ako sa aking sarili at napaisip ako kung ano gagawin ko. Naalala ko na may panyo ako, kinuha ko ito at binigay sa kanya. "Ito po! Wag po kayo umiyak, please!"

Kinuha ng prof ko at napangiti naman siya "Ang bait mo talaga iha" yinakap niya ako kaya ako rin, napangiti. "Kailangan ko kasi tulong mo para saaking mga pamangkin"

"Po?" nalito kong tinanong.

Pinunas niya ang mga luha niya at napataas noo siya at hinawakan niya ako ulit saaking balikat. Nagulat ako at nasurprise sa ginawa niya pero ganoon pa man, kunmalma lang ako. Napahinga siya ng malalim at pinahayag niya, "Pwede ka maging tutor?"

**

Please read 6:30