Çok sevdim seni. Nasıl cesaret ettim bilmiyorum ama cidden çok sevdim.
Artık dayanamıyorum. Boğuluyorum ama kimse görmüyor, duymuyor. Herkes kör, sağır ya sen?
Kaldıramıyorum artık bunları. Sensizliği kaldıramıyorum. Sesini duyamamaya dayanamıyorum. Ne yapacağım bilmiyorum. Aramızda koskocaman erimesi zor buzlar var. Nasıl eriteceğim bilmiyorum. Tek başıma katlanamıyorum. Tek başıma savaşamıyorum artık. Yaralandım. Bittim.
Şimdi seni arasam, duysam o cennet sesini, aşık olduğum gülüşünü. "Seni çok seviyorum kış güneşim" desem. Ama diyemem. Yüzüm kalmadı artık diyebilecek. Resimlerine söylüyorum seni sevdiğimi. Karşımda gerçekten sen varmışsın gibi konuşuyorum resimlerinle.
Senden vazgeçeceğim....
Bunu nasıl yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yok ama vazgeçeceğim. Fakat sevmekten değil beklemekten.
Her gün bir umut mesaj atarsın, ne biliyim ararsın, bana gelirsiniz bekliyorum. Lakin umutlarım da tükeniyor artık. Bi insanın umutlarının sönmesi ölmekten bile daha beter.
Yine de seni çok seviyorum. Minik bir serçenin uçmayı sevdiği gibi. Balıkların yüzmeyi sevdiği gibi.
Ve Sezen ablanın da dediği gibi;
"Aramızda yaşanacak yarım kalmış bişeyler var
Gitme dur daha şimdiden deliler gibi özledim."
