Hatırlıyor musun? Bir keresinde seninle konuşurken bana "Araba kullanıcam bekle" demiştin. O an ne yaptığımı şaşırmıştım. Sanki herşey durmuş gibiydi kızmıştım sana. Sende birşey olmaz demiştin. Oysa yaşın tutmuyordu bile. Aklıma tüm kötü sahneler gelmişti. Sonra sana iyi bir trip atmıştım. Ya birşey olsaydı? Sonra sana neden korktuğumu anlatmıştım. Arkadaşım ölmüştü(Allahım rahmet eylesin). Belki araba kullanmıyordu ama dikkatsizliği yüzünden ölmüştü. O günden sonra motordan ve 30 yaş altı araba kullananlardan hep korkmuştum. Ya seninde bi anlık dikkatsizliğine gelseydi? Nolucaktı? Dayanamazdım, cidden dayanamazdım. Ölüm her an yanı başımızdayken sana birşey olucak düşüncesi beynimi kemiriyordu. Sen benim güvende hissettiğim kişisin , tek limanımsın, sığınağımsın.
Şimdi yoksun. 11 ay 4 haftadır yoksun. Takıntılı bir psikopatım. Yani arkadaşlarım öyle diyorlar. Ama bu takıntı değil ki. Değil değil mi? Takıntı birini elde etmeye çalışana verilen ad değil midir? İstediği şeyin ne olursa olsun olmasını isteyene denmez mi? Oysa ben seni istemiyorum ki. Ben sadece seni sevdiğimi anlamanı istiyorum, beni sevmeyi denemeni istiyorum. Şey yüzsüzlük belki ama azıcık bana sarılmanı istiyorum. Nasıl sana sarılmak, kokun nasıl, sımsıkı sarılır mısın bana, hiç bırakmayacakmış gibi? Hem sarılmasan bile olur. Sadece yanımda duran bile yeter. Yemin ederim ki yeter.
Sesini özledim, gözlerini özledim, o benim için muhteşem olan harika kahkahalarını özledim, gülerken bir gözünün kısılmasını özledim, dudağının sağ tarafındaki gamzeyi, her zaman ışıldayan gözlerini özledim sevdiğim. Ben seni özledim....
