Never been in love before ( L.H & A.I )

0.1 Let's do something

Written by Livingnashton

Avery's POV

Ik lig languit op mijn bed en bedenk me wat ik kan gaan doen. Het is al avond en ben me al de hele dag aan het vervelen. 'Mam, ik verveel me dood,' zeg ik terwijl ik haar aankijk wanneer ze in mijn deuropening komt staan. 'Ga je kamer maar opruimen dan,' zegt ze en knipoogt naar me waarna ze wegloopt. Ze weet toch wel dat ik dat niet ga doen. Dan moet ik me nog tien keer zo erg vervelen als nu, wil je dat ik mijn kamer opruim. Zucht. Wat kan ik gaan doen? Ik pak mijn mobiel en kijk of ik nog berichten heb. Dan kom ik in een keer op een idee en besluit Randy te bellen om te vragen of ze zin heeft om mee iets te gaan doen. Net als ik haar nummer in wil typen, die ik uit mijn hoofd weet, laat ik per ongeluk mijn telefoon vallen en beland hij recht op mijn gezicht. Ik grinnik even om mijn eigen domme actie en wrijf dan over mijn neus die best wel pijn doet. Ik pak mijn telefoon weer in mijn handen en doe een nieuwe poging om Randy te bellen, die dit keer wel lukt. 'Hey Rands,' zeg ik wanneer ik de stem van Randy door de telefoon hoor. 'Ik verveel me zo erg en dacht, misschien heb jij wel zin om mee iets te gaan doen.' Meteen hoor ik haar enthousiast terugzeggen; 'Ik wilde jou net bellen omdat ik me ook verveel. Misschien kunnen we naar de bios gaan?' 'Ja leuk idee,' antwoord ik en kijk op de klok die boven mijn deur hangt. 'Het is nu zeven uur dus als we nu gaan draait er zo vast wel een leuke film aangezien de meeste leuke films rond half acht/acht uur beginnen,' Na vijf minuten hangen we op en sprint ik naar beneden waar ik een appel uit het mandje pak omdat we nog niet gegeten hebben. Vervolgens roep ik; 'Mam ik ben naar Rands!' 'Maar we moeten nog eten?' antwoordt ze. Voordat je het je afvraagt, we eten meestal nogal laat aangezien mijn vader meestal pas laat terug is van zijn werk. Dat is al heel mijn leven zo dus ik ben niet anders gewend. 'Ik neem wel een appel, er draait zometeen een leuke film dus heb geen tijd om te eten,' lieg ik en zonder haar antwoord af te wachten loop ik snel naar de garage en spring ik op mijn fiets richting Randy, die toevallig best dicht bij de bioscoop woont.

'Hallo mevrouw Lloyd,' zeg ik wanneer ik het huis van Randy binnen stap. Haar moeder steekt haar hoofd om de hoek van de keuken en zegt 'Hey Avery, leuk je weer te zien.' 'Inderdaad,' antwoord ik en loop naar boven richting de kamer van Randy. Ik storm haar kamer binnen en ze kijkt me geschrokken aan. 'Ben je gek in je hoofd!' roept ze geschrokken waardoor ik beginnen te lachen alleen al om haar gezichtsuitdrukking. 'Alleen maar liefde, dat weet je toch' zeg ik lachend en ga op haar bed zitten. 'Are you ready to go?' vraag ik en kijk naar haar netjes opgeruimde kamer. 'Wow, heb je je kamer opgeruimd?' vraag ik alsof het een wereldwonder is. 'Ha ha,' antwoordt Randy sarcastisch en zegt vervolgens 'Maar ja, ik ben klaar so let's go.' Ik sta op en samen lopen we naar beneden waar we Randy's moeder gedag zeggen en vervolgens al snel op de fiets zitten richting de bioscoop.

Eenmaal bij de bioscoop aangekomen staan we voor de lijst met films die er draaien. 'Naar welke film gaan we?' vroeg ik terwijl ik Randy met een moeilijke blik aankijk. We kijken opnieuw naar de lijst en zeggen dan tegelijkertijd 'The maze runner!' en schieten vervolgens in de lach. We hebben geluk dat we van dezelfde soort films houden dus meestal is een film uitkiezen niet moeilijk. Nadat we de kaartjes hebben gekocht moeten we eerst wachten voordat de zaal open gaat. Ik kijk naar een schattig stelletje dat net kaartjes heeft gekocht voor een film en vervolgens hand in hand naar boven lopen. Ik glimlach even omdat het er erg schattig uitziet en richt me daarna weer op Randy. 'Weet je, deze film lijkt me echt leuk.' Randy knikt als tegen dat ze het er mee eens is en ik glimlach even door haar afwezigheid.

Op een gegeven moment komt er een jongentje van ik gok ongeveer een jaar of twaalf langs ons afgelopen en loopt naar zijn moeder. 'De deuren van de zaal zijn open,' zegt het jongentje waarna zijn moeder knikt en opstaat. Randy en ik kijken allebei naar de richting die ze oplopen en wanneer we zien dat de twee de zaal van The maze Runner binnen lopen, staan ook wij op en lopen we naar de zaal.

'Oh nee,' zeg ik zuchtend wanneer we de zaal binnen komen gelopen. Onze ogen vallen meteen op een groepje die bestaat uit vier jongens die popcorn naar elkaar aan het gooien zijn. 'We zijn weer in de speeltuin beland,' zeg ik waardoor Randy moet lachen. 'Kom, we gaan ver van hun af zitten want hier heb ik geen zin in,' 'Inderdaad,' antwoord ik en zeg vervolgens 'Zolang ze maar ophouden zodra de film begint.' Wanneer ze na een tijdje nog niet opgehouden zijn kijk ik Randy geïrriteerd aan en zeg; 'Wat zijn die jongens kinderachtig zeg, kunnen ze zich geen tel naar hun leeftijd gedragen.' Randy glimlach en zegt dan; 'Zo zijn jongens, ze gedragen zich altijd vijf jaar jongen dan ze werkelijk zijn.' Opnieuw richt ik mijn blik op de jongens en ook Randy kijkt weer hun kant op. 'Weetje,' ga ik verder, 'Ze zijn eigenlijk best cute. Totaal niet serieus en erg kinderachtig, maar ze zien er wel best leuk uit' 'Daar kan ik je geen ongelijk in geven,' antwoordt Randy terwijl we beginnen te lachen. Ondertussen begint de film en zijn de jongens gelukkig opgehouden met popcorn gooien.

De film is pas net begonnen wanneer ik iemand hoor huilen. Ik kijk opzij en zie dat het jongetje, dat samen met zijn moeder binnen was gekomen, aan het huilen is omdat hij de film te eng vindt. Ik denk tenminste dat dat de reden is want niet veel later staan de twee op en verlaten ze de zaal. Eerlijk gezegd verwacht ik ook niet dat ze terugkomen. Fijn, dan zijn Randy en ik nu alleen met die jongens. Dat kan niet veel goeds betekenen. Ik zit net helemaal in de film wanneer ik weer popcorn voorbij zie vliegen. Wow, ik kan de toekomst voorspellen. Ik zucht en kijk Randy geïrriteerd aan en ook zijn zucht diep uit frustratie. Wanneer ze na een tijdje nog niet opgehouden zijn vraag ik op een zo vriendelijk mogelijke manier; 'Zouden jullie daar alsjeblieft mee op kunnen houden, het is nogal irritant.' Ik kijk glimlachend naar de jongens die ons aankijken en vervolgens beginnen te lachen. Ze houden er gelukkig wel mee op, wat me verbaasde.

Op de helft van de film is er even een pauze. Randy en ik hoeven allebei niet naar het toilet en hebben verder ook niks nodig dus we blijven op onze plek zitten. Ik snap sowieso niet waarom ze er een pauze tussenin maken want die vier jongens en wij twee zijn de enigen in de zaal. Randy en ik zijn net weer in gesprek als er in een keer popcorn onze kant op vliegt. Ik moet echt veel moeite doen om mijn woede in te houden wanneer Randy en ik allebei geraakt worden. 'Wauw, jullie lijken net kleuters van vijf. Ik heb gevraagd of jullie op wilde houden met popcorn naar elkaar gooien, laat staan dat we het goed vinden als jullie popcorn naar en op ons gooien.' 'Inderdaad, dus als jullie je nou een beetje volwassen willen gedragen dat zouden we best op prijs kunnen stellen,' zegt Randy erachteraan. Ik glimlach even klein naar haar en richt me dan weer op de jongens. 'Stiekem vinden jullie het wel leuk,' wordt er teruggeroepen. Ik vind het dus alles behalve leuk. Wanneer de film weer begint pak ik wat popcorn in mijn hand en fluister ik naar Randy 'Kom.' Beiden gaan we op de grond zitten en kruipen richting de stoelen van de jongens., die gelukkig niet super ver van ons af zitten. Eenmaal daar gooien we de popcorn die we in onze handen hebben in hun shirt en we beginnen hard te lachen. Ik zie dat de jongens erg verschieten en zich meteen omdraaien richting ons. 'Hey!' roept een van de jongens geschrokken. Hij heeft bruin haar en een beetje een aziatische uitstraling, zover als ik kan zien dan. 'Stiekem vinden jullie het wel leuk,' herhaal ik en snel rennen we lachend terug richting onze plek. Dit keer zijn het de jongens die er niet om kunnen lachen. Jammer genoeg is volgens hun de strijd nu pas begonnen want ze komen alle vier richting ons gerend en gooien ook popcorn richting ons. 'Nu is het oorlog!' roept Randy en ik begin te lachen. We rennen met z'n alle achter elkaar aan door de hele zaal, aangezien er toch niemand is. En als er niemand is, kan ook niemand zeggen wat we mogen doen en wat niet.

Na een tijdje besluiten we het popcorn gevecht te staken en de film verder te kijken die ondertussen wel gewoon verder ging. Omdat we al een deel van de film hebben gemist door het popcorngevecht, besluiten Randy en ik bij de jongens te gaan zitten om nog wat te praten. Dit hadden Randy en ik natuurlijk niet zelf bedacht, het waren de jongens die het voorstelde en wij zeggen daar natuurlijk geen nee tegen. Samen lopen Randy en ik naar onze plekken en pakken onze spullen. Vervolgens lopen we weer terug naar de jongens en gaan zitten. 'Eigenlijk weet ik nog helemaal niet hoe jullie heten,' zeg ik terwijl ik glimlachend langs één van de jongens ga zitten. Ik steek mijn hand uit naar de jongen naast me en ga daarna ook de rest van het rijtje af terwijl Randy hetzelfde doet. 'Dus Calum, Luke, Ashton en Michael?' vraag ik nog een keer voor de zekerheid terwijl ik iedereen omstebeurt aanwijs terwijl ik de namen zeg. De jongens knikken en zeggen dan 'En jullie zijn Randy & Avery?' Nu zijn we degene die knikken en ik glimlach even naar de blondharige jongen, Luke. Niet veel later raken we in gesprek en praten we over van alles en nog wat, koetjes en kalfjes, ditjes en datjes en het is eigenlijk best wel gezellig, hoe moeilijk het ook is om toe te geven..