Never been in love before ( L.H & A.I )

0.7 A city trip

Written by livingnashton

''Jongens, kunnen jullie niet gewoon dat ene concert voor ons afzeggen? Dan hebben we iets langer de tijd om jullie beter te leren kennen,'' begint Randy wanneer we de hotelkamer binnenkomen. ''We kunnen onze fans niet teleurstellen Ran, dat weet je.'' Ashton kijkt haar spijtig aan. ''Dit is ons laatste concert van het seizoen, daarna hebben we de tijd voor jullie.'' antwoordt Luke. ''Ja, maar dan zitten jullie ergens aan de andere kant van de wereld, en wij zitten hier. Wat hebben wij daar nou weer aan? '' antwoord ik. Verder geeft er niemand meer antwoord. Ik raak geïrriteerd van het feit dat de jongens zo enthousiast waren toen ze hoorde dat Randy en ik naar hun toe kwamen, maar vervolgens zelf maar één dag blijven. Dat ik geïrriteerd ben, laat ik ook duidelijk merken. ''Kom 'Ran,''' zeg ik op dezelfde manier als Ashton dat zojuist deed. ''Dan gaan we zelf wel de stad in. Doei!'' roep ik terwijl ik Randy's arm vastpak en haar de hotelkamer uit trek. 

''Wat gaan we nu dan doen?'' vraagt Randy terwijl op weg zijn naar de bar in het hotel. Ik haal mijn schouders op en neem plaats op de kruk. Randy volgt mijn voorbeeld en gaat vervolgens op de bar hangen. ''We zijn hier pas net. Hadden ze niet even kunnen zeggen dat ze hier maar één dag bleven, dan hadden we niet helemaal hierheen hoeven te komen,'' zeg ik zuchtend. ''Hey, niet zo somber,'' zegt Randy terwijl ze me zacht een tikje geeft tegen mijn kin. ''We hebben één dag met de jongens, dan moeten we die ook goed benutten. Tenzij....'' Ik kijk haar vragend aan. ''Wat is je plan?'' Randy wiebelt met haar wenkbrauwen. Dit kan niet veel goeds betekenen... 

____

''Kunnen we dat wel maken?'' vraag ik omdat ik niet zeker weet of het plan van Randy wel zo goed is. Nogmaals verzekerd ze mij dat ik me nergens zorgen om hoef te maken, dat de jongens er toch niet achter zullen komen dat wij achter de grap zitten. ''Oké, je hebt gelijk,'' zeg ik glimlachend terwijl we elkaar een high five geven. 

Wel besluiten Randy en ik de stad nog even in te duiken. We hebben niet veel geld bij ons maar we kijken wel waar we ergens uitkomen, zolang we maar niet verdwalen. Samen lopen we een eindje en genieten we van de drukte in de stad. Wat zou ik graag willen gaan shoppen, alleen is het hier allemaal een heel stuk duurder. 

''Zullen we daar wat gaan drinken?'' vraagt Randy wanneer ze naar de o-zo-bekende Starbucks wijst. Ik knik blij en ongeveer huppelend gaan we richting Starbucks. De rij is erg lang maar Randy en ik vermaken ons wel. Er is namelijk genoeg te zien, zowel binnen, als buiten. We hebben er allebei al lang van gedroomd om deze stad een keer van dichtbij te zien, en hier zijn we dan. Waarschijnlijk wel maar voor een paar dagen, dat ligt aan de jongens. 

Na een tijdje zijn we moe van het rondlopen, dus besluiten we terug te gaan naar het hotel. Randy had al toegegeven dat ze bij nader inzien toch niet zo zeker was van ons plan, en ook ik ben bang voor de gevolgen. Als Michael, Calum, Ashton en Luke dat concert af hadden kunnen zeggen, hadden ze dat echt wel gedaan. Stiekem snap ik ook wel dat ze al hun fans niet teleur willen stellen, er zitten in één zo'n zaal al gauw duizenden fans. Randy en ik willen dat dus gewoon niet verpesten. 

Er zit dus niets anders op als na morgenochtend gewoon terug naar huis te vliegen. Ondertussen dat we terug lopen naar het hotel, ben ik al aan het kijken wanneer er tickets terug gaan naar ons kleine kikkerlandje. ''Wat doe je?'' vraagt Randy wanneer ze nieuwsgierig op mijn telefoon mee probeert te kijken. ''Kaartjes kopen voor de terugreis,'' antwoord ik en kijk Randy sip aan. Ook zij kijkt niet blij. 

Eenmaal aangekomen bij het hotel worden we vriendelijk ontvangen door de portieren die bij de deur staan. Opnieuw lopen we naar de kamer van de jongens en wanneer we daar aankomen, horen we de jongens al repeteren voor het concert van morgen. Waarom? Die jongens hebben dat toch niet meer nodig? We kloppen op de deur en die wordt al snel geopend door Ashton, die ons blij aankijkt. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan, maar zonder iets te zeggen loop ik naar binnen. ''Vraag je je niet af waarom die jongen zo blij kijkt?'' vraagt Michael, terwijl ook hij blij kijkt. ''Nee, niet echt nee,'' antwoord ik op een nogal droge toon. ''Wat is er dan?'' vraagt Randy, ook nogal verbaasd door de blije gezichten. ''We hebben twee extra vliegtickets kunnen regelen zodat jullie mee kunnen naar ons concert!'' roept Luke blij. Ik schiet omhoog en ren naar hem toe, waarna ik hem in een knuffel trek. ''Jullie zijn geweldig!'' roep ik. Al snel heb ik in de gaten wat voor rare actie dit was van mezelf, dus ik laat Luke snel los. ''Dat mocht van mij best nog wel langer duren,'' zegt Luke terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelt. ''Sorry,'' mompel ik terwijl ik er stiekem eigenlijk wel om moet lachen. Ook Randy's vreugde kan niet op, want die hangt ook om Ashton's nek heen. 

Niet veel later zitten we met z'n zessen bij de bar in het hotel. Af en toe staan er een aantal meiden gillend tegen de ramen aan, omdat ze hun idolen binnen zien zitten. Toch worden ze weer snel weggestuurd door de portieren, die ons vanmiddag zo vriendelijk begroet hadden. ''Wat gaan we de rest van de dag nog doen?'' vraag ik nieuwsgierig, terwijl ik een slok neem van mijn cola. ''Dat hebben wij al lang gepland,'' zeggen de vier tegelijk. ''Wat dan?'' vraagt Randy. ''Dat zullen jullie vanzelf wel zien,'' antwoordt Ashton. Ik weet op dit moment niet of ik bang moet zijn, of er juist zin in moet hebben. Wat het ook is, die jongens zijn niet van plan om te vertellen wat we gaan doen. Ik heb geen goede ervaringen met jongens die iets moeten plannen, laten we dus maar hopen dat deze jongens iets leuks in gedachte hebben. We zullen zien...