Never been in love before ( L.H & A.I )

0.5 We're in Holland

Written by Livingnashton

Avery's POV

Ik ben zo blij nu ik weet dat de jongens naar Nederland komen. Dit is jammer genoeg wel maar voor één dag maar beter iets als niets. Zou Luke net zo blij zijn om mij te zien, als ik hem? Randy en ik wilden eigenlijk naar Australië komen voor de jongens, we willen ze namelijk heel er graag zien, maar nu komen ze toch al hier heen. Toch ga ik op zoek naar een baan om later alsnog naar Australië te kunnen, samen met Randy.

Randy is net binnen gekomen en meteen gaat het onderwerp van ons gesprek naar de jongens. We dansen even blij enthousiast op en neer omdat ze naar Nederland komen en ons nog een keer willen zien. Ik heb het gevoel alsof dit niet iets eenmaligs is, ik heb een goed gevoel over Luke en mij.

'Ben je aangenomen?' vraag ik wanneer we klaar zijn met het rare dansje dat we aan het doen waren. Randy wil net antwoord geven maar dan worden we onderbroken door de telefoon. Ik kijk Randy vragend aan omdat ik niet weet wie de telefoon op gaat nemen. Wanneer Randy geen kik geeft, sta ik zuchtend op en trek ik vervolgens een sprintje naar de telefoon. Natuurlijk had ik ook niet verwacht dat Randy de telefoon op zou nemen, het is namelijk mijn huis, niet die van haar.

'Met Avery?' vraag ik totdat ik een stem hoor aan de andere kant van de lijn. 'Hey Avery,' hoor ik mijn moeder op een blije toon zeggen. 'Wat is er?' vraag ik nieuwsgierig. 'Ik ben iets later thuis en je vader is ook nog steeds op zijn werk. Jij en Randy mogen wel wat avondeten halen, wij betalen?' zegt ze op een vragende toon. 'Komt goed, bedankt mam!' zeg ik en hang op.

'Dus,' zeg ik wanneer ik terug op bed kom zitten 'Ben je aangenomen?' vraag ik nieuwsgierig. Er verschijnt een geheimzinnig lachje op Randy's gezicht en begint dan hevig te knikken. 'Yes!' roep ik blij en trek haar in een knuffel. 'Nu ik nog,' zeg ik vervolgens omdat ook ik het geld bij elkaar moet zien te krijgen om naar Australië te kunnen.

'Waarom probeer je niet bij dat restaurant hier om de hoek? Hoe heet het ook alweer?' stelt Randy voor. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. 'Ja! Geweldig idee, ik zal er morgen wel heen gaan want nu begint het al laat te worden,' zeg ik glimlachend. 'Maar morgen zijn de jongens er,' antwoordt Randy. 'Dan overmorgen, nu gaan we eerst eten want ik heb honger,' zeg ik terwijl ik opsta en richting de deur loop. 'Wanneer niet,' hoor ik Randy nog achter me mompelen en daarna staat ook zij op en loopt achter me aan naar de voordeur.

'Wat gaan we eigenlijk eten?' vraag ik terwijl ik mijn jas aandoe. 'In dat ene restaurant? Kun je meteen kijken hoe het daar is?' stelt Randy voor. 'Wat moet ik toch zonder je,' antwoord ik omdat ze telkens met van die goede ideeën komt. Randy schiet in de lach en haalt dan haar schouders op.

Ik trek de deur achter me dicht en Randy en ik lopen samen richting het restaurant. Gelukkig is het niet ver weg want als ik iets saai vind, dan is het lopen. Onderweg is het stil tussen Randy en mij want ik ben er met mijn gedachten niet echt bij. Ik vind het super spannend om te solliciteren, ook al hoef ik dat pas over twee dagen te doen. En daarnaast vind ik het ook weer super eng om Luke weer te zien.

Dadelijk heeft hij nu in een keer zoiets dat hij me toch niet ziet zitten. Dan zit ik daar de hele dag met hem opgescheept terwijl hij helemaal niet bij me wil zijn. Of dadelijk is hij helemaal niet toe aan een relatie? Dadelijk heeft hij een vriendin? Dadelijk houdt hij niet van lange afstand relaties? Niet dat ik daar al over na aan het denken ben hoor..

'Avery!' roept Randy terwijl ze me aantikt. 'Wat is er?' vraag ik terwijl ik op schiet uit mijn gedachte. 'We zijn er al,' antwoordt ze en rolt een keer met haar ogen. Ik schiet in de lach en we lopen samen naar binnen. Het ziet er best gezellig uit daarbinnen en meteen worden we vriendelijk begroet door een werknemer die bij de deur staat.

'Kan ik jullie jassen aannemen?' vraagt een jong meisje met een vriendelijk glimlach op haar gezicht. Ik glimlach lief terug maar schud dan mijn hoofd. Ik hou mijn jas altijd liever bij me omdat ik anders bang ben dat hij gestolen wordt or something.

'Hoe duur restaurant is dit?' vraag ik terwijl ik Randy met opgetrokken wenkbrauwen aankijk. Ik fluister het maar zacht omdat we achter het meisje aanlopen richting onze tafel. We nemen plaats en kijken dan op de prijskaart die voor ons ligt.

'Holy shit,' fluister ik wanneer ik de hoge prijzen zie. 'Wat doen we nu?' vraagt Randy een beetje in paniek. 'Willen jullie wat drinken?' vraagt een andere ober die langs komt gelopen. 'Een cola graag,' antwoord ik met een glimlach op mijn gezicht. 'Voor mij ook,' zegt Randy. Wanneer de ober weer weg is kijkt ze me opnieuw paniekerig aan.

Ik kijk haar aan en steek dan mijn hand in mijn zak waar ik een briefje van twintig uithaal. 'Hier kunnen we niet echt veel mee hier,' zeg ik grijnzend. Randy's mondhoeken krullen een klein beetje omhoog maar haar ogen lachen niet, hierdoor weet ik dat ze echt in paniek is.

Het is gelukkig best druk in het restaurant dus ik wenk naar Randy dat ze op moet staan. 'Nu kunnen we nog weg,' fluister ik en we lopen samen richting de uitgang. We nemen dit keer een andere route als dat we zijn gekomen, in de hoop dat we de ober niet meer tegenkomen.

Eenmaal buiten kan ik eindelijk weer opgelucht ademhalen. 'Ik wist niet eens dat dit restaurant zo duur was!' roept Randy terwijl een zucht haar mond verlaat. We trekken nog even een sprintje totdat we de hoek om zijn en besluiten dan maar richting de frietzaak te lopen. 'Ik wist het ook niet,' antwoordt ik dan hijgend. 'Ik denk niet dat dat echt een plek is voor mij om te werken,' zeg ik grijnzend. Randy en ik schieten allebei in de lach en komen gelukkig al snel bij de frietzaak aan.

Luke's POV

'Ze neemt niet op,' zucht ik gefrustreerd terwijl ik mijn telefoon weer vergrendel. Waar kan Avery uithangen? We zouden eigenlijk morgen vroeg hier pas aan komen maar het is allemaal een beetje vervroegd zodat we langer in Nederland kunnen brengen. 'Misschien is ze aan het eten, het is nu etenstijd dus het zou me niks verbazen,' zegt Michael terwijl hij zijn schouders ophaalt.

'Randy ook niet,' antwoordt Ashton en ook hij zucht gefrustreerd. 'Wat nu?' vraagt hij wanneer hij naar mij kijkt. Ik haal mijn schouders op en denk na over hoe we kunnen weten waar Randy en Avery zijn of waar ze überhaupt wonen. 'We kunnen niks doen,' zeg ik uiteindelijk en een beetje teleurgesteld.

Dadelijk reageren ze de rest van de avond niet terwijl ik had gehoopt dat we gewoon met z'n allen de avond door zouden kunnen brengen. Zodat we elkaar allemaal iets beter zouden kunnen leren kennen. Ik zal er niet omheen draaien want ik moet toegeven dat Ashton en ik (en Calum en Michael) veel aandacht krijgen van meiden maar nog nooit op dezelfde manier als Avery en Randy.

Ik bedoel, hun wisten niet eens wie we waren.

Ik schiet omhoog wanneer ik mijn telefoon hoor gaan. Meteen breng ik hem richting mijn oor en wacht totdat er gesproken wordt. 'Luke?' hoor ik de stem van Avery zeggen. 'Ja hey,' zeg ik zonder echt te weten wat ik moet zeggen. 'Wat is er? Je hebt me vijftien keer gebeld? Is er iets mis?' ik hoor de bezorgdheid in haar stem en het zorgt ervoor dat ik moet glimlachen.

'Nee er is niks mis, ik wilde alleen zeggen dat de jongens en ik wat eerder naar Nederland zijn gekomen?' 'Hoe bedoel je?' vraagt ze terwijl ik aan haar stem hoor hoe enthousiast ze is. 'We zijn er nu al,' antwoordt ik blij en ik hoor dat Britt een klein gilletje geeft. 'We zitten in het Hudson hotel, hebben jij en Randy zin om langs te komen?' vraag ik in de hoop dat ze ja zegt. 'Ja is goed! We komen er aan,' antwoordt ze en we eindigen het gesprek.

Nu is het wachten totdat Randy en Avery er zijn. Ik kan niet ontkennen dat ik er super veel zin in heb, want dat heb ik zeker. We gaan er een leuke avond van maken!