มัสยาใจลอยนั่งคิดอะไรภายในใจจนเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเธอเองก็ไม่รู้ตัว..
เท่าที่เธอรู้สึกตอนนี้คือแสงแดดกำลังส่องมาที่เธออย่างจัง
ดูเหมือนว่าเธอจะนั่งนานเป็นชั่วโมง
เพราะตอนนี้เวลาประมาณบ่ายสามโมงแล้ว แสงแดดที่ส่องลงมา
แสงจ้าจนเธอต้องหรี่ตา มัสยาเลยตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเดินกลับเรือนพัก
แต่ในระหว่างที่เธอเดินมุ่งหน้ากลับเรือนพักนั่น เธอได้เห็นเรือประมงลำหนึ่งลอยลำอยู่ไม่ไกลจากชายหาด
โดยมีชาวประมงซึ่งเป็นชาวบ้านละแวกนั้น
และยังมีพนักงานชายคนนึงที่เธอรู้จัก
ยืนอยู่ในเรือลำนั้นด้วย
" กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอคะ " มัสยาเดินลุยน้ำทะเลเข้าไปถามพนักงานคนนั้น
ที่เธอเคยได้คุยกับเขาบ้างในระหว่างที่เธอพักที่นี่
" ผมกับพ่อ กำลังจะออกเรือไปตกหมึกและหาปลานะครับ คุณมัสยา "
ชายผู้นั้นตอบมัสยาด้วยน้ำเสียงที่เป็นกันเองแต่ยังให้เกียรติเธออยู่เพราะ
เธอเป็นแขกพิเศษของทางรีสอร์ท
" น่าสนุกจัง ขอไปด้วยได้มั้ยคะ พอดีว่างๆนะคะ "
" ได้สิครับ...แต่กลับดึกนะครับ...เผลอๆอาจจะเช้านะครับถ้าหากปลาหายาก "
" อ๋อ...ไม่เป็นไรคะ..มัสแค่อยากเรียนรู้วิถีชาวเล...
แล้วอีกอย่างเคยได้ยินมาว่าการตกหมึกมันสนุก...มัสขอรบกวนไปด้วยนะคะ "
" งั้น...ได้เลยครับ..ขึ้นมาได้เลยครับ..."
" เออ...แป๊บนึงนะคะ..ขอโทรบอกเพื่อนแป๊บนึง..เขาจะได้ไม่ห่วงนะคะ "
" ได้ครับ..หากเรียบร้อยขึ้นเรือมาเลยนะครับ.."
เมื่อเจรจาขอร่วมเดินทางไปกับพวกเขาได้แล้ว เธอจึงโทรหามิ้นต์ทันทีเพื่อ
บอกให้เพื่อนทราบจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง และที่สำคัญเธอจะได้มีเวลา
เพื่อคิดอะไรเพิ่มมากขึ้น
" พร้อมแล้วคะ..มัสรบกวนด้วยนะคะ "
" ด้วยความยินดีครับ..คุณมัสยา "
" เรียกว่า..มัส..เฉยๆก็ได้คะ...สวัสดีคะคุณลุง "
มัสยาคุยกับชายคนนั้นแล้วหันไปทักทายชายสูงอายุอีกคนที่กำลังบังคับเรืออยู่
KAMU SEDANG MEMBACA
ดวงใจชีค
Romansaหนึ่งนาทีที่ได้สบตา หนึ่งนาทีที่ได้เห็นหน้า ไม่น่าเชื่อว่าเธอคนนี้จะทำให้เรารู้สึกรักได้ทันที ดูตลกดีน่ะกับความรู้สึกที่ไวอย่างนี้แต่อย่างไรก็ช่าง ต้องรู้จักให้ได้
