VAMP

11. Familiebanden

In de tijd dat ik vrij had van werk hing ik veel rond bij en met Jack. We speelden spellen op de Playstation, lazen boeken op elkaars kamers, hingen rond en deden nutteloze dingen als winkelen, gewoon omdat we niks beters hadden te doen. En gosh wat was hij leuk! Absoluut geen verkeerde keuze. Nou wil ik echt niet overdrijven hoor, want je hebt waarschijnlijk al te veel boeken gelezen waarin de vrouwelijke hoofdpersoon niets anders doet dan kwijlen over haar vriendje, en ik ken dat dus ik vind het vreselijk om dat hier te doen. Maar ik kan het gewoon even niet laten, dus als je het niet wilt lezen skip je er maar overheen. Goed. Jack was echt heel, heel leuk. Absoluut niet overdreven zorgzaam. Ik bedoel, wel zorgzaam, maar als ik zei ‘stop’ dan dramde hij niet door. Hij was ongelofelijk rustig, maar op momenten dat hij iets echt geweldig vond, bijvoorbeeld zijn postzegel obsessie, dan kon hij zo druk worden alsof hij ADHD had of zo, of misschien een suiker overload van hier tot ginder. Het was geweldig grappig om te zien. Of hoe hij uit kon halen naar de kleding industrie. Dan zat hij helemaal te fitten over het feit dat bijna alles in China wordt gemaakt en de kwaliteit gewoon best heel erg waardeloos is, en vervolgens kocht hij iets waar hij eerder nog over had zitten klagen. En als er iets mis ging, bijvoorbeeld die keer dat ik trakteerde op ijs en het ijs viel uit zijn hoorntje, dan kon hij zó zielig kijken! Gewoon te aandoenlijk. Van die mega puppyogen waar je als meisje echt niet tegen kan. Dan kreeg je bijna de neiging hem over zijn koppie te aaien en hem een hondenkoekje te geven. Zo erg, dan weet je het wel. We waren trouwens ook al officieel een feit, dankzij die alleraardigste Lorcan die ik graag zijn nek om had gedraaid. Ik bedoel, Lorcan is heel aardig hoor, maar ik vond het niet erg grappig dat de eerste keer dat hij het hoorde, van mij denk ik, het meteen doorvertelde aan Lisa. Want Lorcan en Lisa zijn best close. Dat komt omdat Lorcan haar vaste babysitter is. Lol. Ze had namelijk drie kinderen, van één, twee en vier jaar. Anyways, Jack was gewoon de meest fabuleuze persoon die ik ooit ontmoet had. En elke keer als hij me een kus gaf dan fluisterde hij tegen mijn lippen dat hij van me hield, en elke keer als hij me vasthield dan fluisterde hij andere lieve dingen in mijn oor. Hoe we voor eeuwig bij elkaar zouden blijven, hoe we de wereld zouden zien veranderen voor onze ogen. Hoe elke seconde jaren kon duren en hoe elk jaar voorbij kon gaan in een oogwenk. Hij vertelde me hoe we elke evolutie mee zouden maken, hoe we nieuwe ontwikkelingen zouden zien… en alles zouden we samen delen. Hij schreef gedichtjes voor me die ik allemaal, stuk voor stuk in mijn portemonnee bewaarde. Maar hoe lief hij ook voor me was, hoe blij ik ook overkwam, hoeveel we samen ook lachten… Ik verlangde nog steeds naar welke vorm van pijn dan ook zodat ik niet meer hoefde te denken, zodat ik niet meer kon dromen van Richard, van dat meisje die me zo gevraagd had waarom we hem hadden laten sterven… Ik kon het niet van me afzetten want voor het eerst had ik gemerkt dat elke keer dat ik iemand gedood had ik wellicht een ander dit aangedaan had, maar dan misschien nog tien keer erger. Ik had immers niks met Richard op maar dat meisje wel, zijn ouders wel. En iedereen die ik dood had gemaakt had wellicht ergens ook zo iemand, iemand die vreselijk veel pijn had geleden door iets wat ik gedaan had. Hoe kon ik zo kil zijn geweest?

   En toen kwam de dag, plusminus een maand later, een maand zonder missies en zonder school want het was zomervakantie, dat Smithie ons beiden wou spreken over dat vampiergedoe. Oh jee. We liepen van zijn kamer naar Smithie’s kantoor, klopten aan en wachten voor het eerst netjes tot hij ja zei. Ik opende de deur en we liepen naar binnen, zorgvuldig contact tussen elkaar vermijdend. Smithie wees naar de twee stoelen en we zonken neer. Blijkbaar dachten we allebei dat als we gewoon heel bescheiden deden dat hij dan een gunstiger antwoord zou geven.

“Momentje hoor,” zei hij, “even dit afronden.” Razendsnel typte hij dingen in zijn computer en toen keerde hij zich naar ons. Hij keek naar Jack en toen naar mij alsof hij een vader was die antwoord ging geven op de vraag of zijn dochter mocht trouwen. Het was een beetje ongemakkelijk.

“Um,” zei ik, “dus…”

“Dus jij wilt vampier worden.”  Ik knikte en keek een andere kant op. “En jij wil de verandering uitvoeren?” vroeg hij toen aan Jack. Hij mompelde iets wat ik aannam dat ‘ja’ was. Smithie staarde zo erg dat ik er gewoon bang van werd.