VAMP

7. Er is van alles mis met me

Toen ik wakker werd had ik twee uur geslapen. Jack kwam me wakker maken.

"Wat?" vroeg ik bits. Hij deed een stap achteruit.

"Ik moest je wakker maken van Smithie," mompelde hij verontschuldigend, en draaide zich om om weer weg te gaan.

"Oh," zei ik. "Hé, wacht eens!" Jack draaide zich om en keek me onderzoekend aan.

"Er is iets mis," mompelde hij, en ik wist zeker dat het niet voor mijn oren bestemd was. Toch vroeg ik er naar.

"Wat is er mis?" zei ik, meer bevelend dan netjes vragend. Hij haalde vluchtig zijn schouders op, maar weer zag ik die vlaag van herkenning in zijn ogen.

"Smithie verwacht je zo," zei hij, en in een flits was hij verdwenen, als een luchtspiegeling. Ik fronste. Rare jongen, die Jack. Ik gaapte, rekte me uit en sprong uit bed. Even later was ik omgekleed in mijn normale AIVD kloffie. Ik wou zo snel mogelijk nieuwe kleren hebben, maar dan moest ik eerst een creditcard van Smithie zien te krijgen en ik vermoedde dat dat niet erg makkelijk zou worden. Ik rende naar Smithie's kantoor. Ik rende eigenlijk altijd, ik weet niet waar dat aan ligt. Misschien ben ik gewoon hyperactief of zo.

Ik klopte niet, maar liep zo naar binnen. Smithie keek me vanachter zijn bureau geërgerd aan.

"Tessa, wil je volgende keer zo vriendelijk zijn even te kloppen?" vroeg hij. Ik knikte verontschuldigend en ging zitten op de stoel die Smithie me aanwees. "Tessa,"zei hij, "vertel me alles wat je hebt gezien." Ik vertelde het hele verhaal en legde nadruk op de DNA strook die nu al een tweede keer opgedoken was. Na afloop keek hij me doordringend aan. "Ik weet echt niet wat ik moet zeggen." Ik haalde mijn schouders op.

"Ik ook niet," zei ik. Hij fronste en keek streng naar me. Hij deed me denken aan een schoolmeester uit die oude films.

"Tessa, je hebt je leven op het spel gezet zonder mijn medewerking." Ha. Ha. Haha. "Zelf zonder dat ik het wist. Als je volwassen was en geen speciale voorkeur van mij had, dan was je nu al lang ontslagen." Ik glimlachte onschuldig.

"Wauw, ik heb nooit geweten dat je een speciale voorkeur voor me had," zei ik. Maar hij schudde zijn hoofd, en ik wist dat dit niet de tijd voor misplaatste grapjes. "Sorry," mompelde ik terwijl ik naar beneden keek.

"Ik keur dit uiteraard ook niet goed," ging Smithie verder, "en je zal gestraft moeten worden." Ik wist natuurlijk niet wat er ging komen, maar grimaste alvast, om te laten zien hoe ongelofelijk veel spijt ik er van had. "Uiteraard moet dat gebouw, en de hele zaak, verder onderzocht worden. Maar jij gaat voorlopig gewoon naar school, als een normaal meisje. Geen onderbreking van missies meer en na school volg je ook nog lessen hier." Oh mijn god. Nu zeg ik je, ik had wel iets ergs verwacht, zoiets als een maand lang huisarrest. Dat was toch geen probleem want ik ging nooit weg behalve naar school en naar missies en zo. Met een sportverbod kon ik ook wel leven. Maar naar school zonder onderbreking? Ik bedoel, in één stuk door naar school, dag in dag uit? Ik verachte gewone scholen! De keren dat ik naar school ging duurde nooit veel langer dan een week of twee, dan kwam er wel weer een missie. En nu vertelde hij me even doodleuk dat ik naar school moest, zonder onderbrekingen en dat ik daarnaast ook nog lessen hier most volgen. Ik bedoel, help!

"Maar... er zijn toch wel missies die ik moet doen... toch?" Ik keek hem smekend aan, maar hij keek glashard terug, zonder genade. "Toch?" probeerde ik nog eens, maar ik wist dat het geen nut had.

"Jij krijgt geen missies meer tot je een beetje verantwoordelijkheidgevoel hebt gekregen," zei hij. Ik gaapte hem aan. Verantwoordelijkheid? Ik? Geen enkel zeventienjarig meisje had zoveel verantwoordelijkheidsgevoel als ik en dat zou ik hem ook wel even laten weten.